Dla banda dal furmentun

Stampa questo copione

DLA BANDA DAL FURMENTUN

DLA BANDA DAL FURMENTUN

Commedia in dialetto mantovano

Tre atti di

Franco Zaffanella

Gabbiana – Goito

2008

Personaggi:

Giovanni Pagnocca

Marisa Canotto

Luigi Ciappone

Giuseppina Bini

Tiziano Pagnocca

Rosa Pagnocca

Gianni Pettoni

Primo Erba

Giovanni,il nostro protagonista,non ha mai avuto relazioni sentimentali,improvvisamente conosce nel palazzo dove abita una nuova inquilina di cui si innamora. Un amore ricambiato, ma che le sorelle di Giovanni cercano di ostacolare, timorose che questa possa dissipare il patrimonio del fratello. La zia Marisa che aiuta il nipote in alcuni lavori domestici, difende le sue scelte scontrandosi apertamente con le altre nipoti.

Scena 1

Giovanni a seguire Marisa

Giovanni sta ordinando in modo molto rigoroso alcune cose in casa

(Suonano al campanello d’ingresso , Giovanni va ad aprire alla zia Marisa)

GIOVANNI – Ciau sia.

MARISA – Ciau, ohh Signor a su rivada,sèt cha fagh sempar püsè fadiga a vegnar che da te.

GIOVANNI – Ma sia  tlu ša det ch’at pö fa sensa vegnar töti li smani.

MARISA – E brau, dopu ch’ièl cat vegn a stirà? I tu fradèi?

GIOVANNI – Se i mè fradèi, cha su mia ‘l temp clim vegn mia a catà.

MARISA – Apunto fin cha gla cavi a vegni, dopu th’at rangiarè.

GIOVANNI – Ma se sia grasie, ‘t sé fin trop brava, talsè però che in ca su da par me e ‘m faghi töt, però stirà quel propria no.

MARISA – Ah ma bisogna cha t’impara vè, agh völ mia n’ingenier, me u mia studià par imparà a stirà, u fat la seconda elementare.

GIOVANNI – E parchè sèt mia andada in tersa?

MARISA – Parchè la tersa la gh’era mia.

GIOVANNI – Come?

MARISA – Come, s’at vulevi cuntinuà ‘t ghevi da riturnà in prema, sempar atse: prema, seconda, prema seconda e via

GIOVANNI – Ma cusa dit sia.

MARISA – Ma se, par quel che püsè a dla seconda t’andavi mia avanti e da alura e quela

su andada a lavurà in di camp cun mè madar: a spigulà, a smansà, a venduma e töti chiatar mester cha gh’era da fa in  na casa na volta. L’è mia cume li doni ‘l de d’incö ch’iè gnanca buni da metas so ‘n cafè, figuromas po a tirà la sfoia, iè tarchè buni ‘d tiras šo li sutani!

GIOVANNI – Ohh te ‘t sé la solita esagerada e pu sl’è par quel u sentì che anca te da šuvna ‘t sevi na birichina né . . .?

MARISA – Ehhh . . .

GIOVANNI – Ehhh . . . Anca par quel a tè fat sensa andà a scola.

MARISA – Se ma però ,dopu ognum a ca sua vè, in ca mia a mai durmì ‘d i’om. Te inveci maroch sares mia mèi cha th’at catesi na dona.

GIOVANNI – Ehhh . . .

MARISA – Ehh . . . pusibul cha th’am vaga ben gnanch öna?

GIOVANNI – Talsè sia che me su abastansa sutil.

MARISA – Ma sgrandat ‘n po insoma e lasa le da fa ‘l dificultus. (E sta per entrare nell’altra stanza) l’è mèi cha vaga a stirà valà, sinò a vegn mesde cu gnamò fat gnite. (Suonano all’ingresso, Giovanni va ad aprire mentre Marisa rimane ad attendere)

Scena 2

Giovanni Marisa Giuseppina

GIOVANNI – Sarà ‘l pustin ( Giovanni apre e si trova davanti una bella donna vestita molto bene).

GIUSEPPINA – Buongiorno. (Entrando. Giovanni rimane come abbagliato dalla donna non rispondendo).

MARISA – (Avvicinandosi) Varda Giovani cla tha det buongiorno!

GIOVANNI – Ah se, buongiorno.

GIUSEPPINA – Mi chiamo Giuseppina, piacere (stringe la mano a Giovanni e a e Marisa)

MARISA – Ma le la gavrà mia dli pugnati da vendar né?                                               1

GIUSEPPINA – No su quela che gni sta che ‘l pian ‘d survia e gavres ‘d bisogn dal nomar ‘d telefono dl’aministradur. (Giovanni è sempre incantato)                                                

MARISA – L’aministradur èt capì? Al sèt ìl nomar dl’aministradur? (Giovanni non risponde)

MARISA – Giovanni!!!

GIOVANNI – Ahh . . . buongiorno. (Ridandogli la mano)

MARISA – Va cha ta gh’è ša dat la man.

GIOVANNI – Ma quand?

MARISA - Ma insoma par fin cha t’abia mai vest na dona,la völ savì sat GH’è ‘l nomar ‘d telefono dl’aministradur dal cundumini.

GIOVANNI – Ah se gh’hal dagh subit, a glu che in dal purtafoi.

GIUSEPPINA – Scusè sav disturbi ma gh’u da ciamal.

MARISA – Ma qual disturb (poi vedendo Giovanni che continua a guardare nel portafoglio senza trovare il numero)  püsè che atar gh’è da sperà che Giovani ‘l cata ‘l bigliet chal serca.

GIOVANNI – Val che, l’è ‘l bigliet da visita, pos anca lasagal.

GIUSEPPINA – Grazie, a vaghi a ciamal.

GIOVANNI – Ma vala via subit?

MARISA – No ades la sta che a gratat la schena.

GIUSEPPINA – A  gh’u anca na möcia ‘d roba da sistemà e a su da par me, magari ach sarà a d’iatri ucasiun, arvedas. (Entrambi la salutano e Giovanni la segue sulla porta mentre esce).

GIOVANNI – (Ritornando mestamente indietro) L’è andada via.

MARISA – Ma metat a sigà ades.

GIOVANNI – Ma èt vest che bèla dona?

MARISA – Meno male ch’at vedi interesà, no parchè me evi cumincià anca pensà ch’at sevi un da quei e sta atenti a mia fat imbambulà, ch’as fa prest a cascà in dal bartavèl.

GIOVANNI – Ma su mia ‘n pütlet e pü th’am di sempar da catam la murusa, dopu th’am vegni di acse, pütost sia ma cuma ‘s pöl fa par  . . .

MARISA – Par cosa?

GIOVANNI – Eh se me vures che la Giusepina . . .

MARISA – Ma che Giusepina?

GIOVANNI – Ma cah le chè pena andà föra.

MARISA – Ah ma th’at sé tegnì in mentì l nom né, ma cusa vulevat fa?

GIOVANNI – Vulevi savì cuma ‘s pöl fa par, capesum insoma . . .

MARISA -  Cuma fa par cavagh li mudandi?

GIOVANNI – Ma sia te ‘t sé sempar la solita.

MARISA – Ben sl’è par quel th’at rangi che me vegni mia ‘d sicur.

GIOVANNI – Ma insoma dam ‘n cunsiglio da cuma fa par cunosla mei.

MARISA – Ma scultum ades la sta che ‘d survia, th’agh n’avrè ‘d iucasiun par vedla e ades lasum andà a stira. (Ed esce)

GIOVANNI – Ma l’è pran bèla, me u mai vest na dona acse bèla. (Rientra Marisa)

MARISA – Vè Giuan.

GIOVANNI – Cusa gh’è?

MARISA – Te fa quel cha th’agh né voia, però varda che dopu gabia mia da stirà la roba a cha le né.

GIOVANNI – Ma sia cusa vèt a tirà man.

MARISA – Eh no me th’al dighi subit. (E rientra)                                            

                                                                                                                          2

GIOVANNI – Ma che discurs che me sia la gh’ha da fa, ‘s pol. Ma ades a pensavi, ma se la Giusepina la gh’es ‘d bisogn? Magari la gnamo fni da fa patini, l’è da par le, a vaghi a vedar? Ma se a vaghi a vedar?  (E cerca di uscire senza far rumore ma improvvisamente entra di nuovo Marisa)

MARISA – Giovanni!!!

GIOVANNI – Ahhh!

MARISA – Induva vèt?                                                                                         

GIOVANNI – Ma ‘d nisuna banda.

MARISA – No thal digh me induva ‘t vè a vedar se cha la la gh’ha ‘d bisogn par fa patini.

GIOVANNI – Ma cuma fèt a savil?                                                                          

MARISA – Ma parchè me su nasida prema da te e ‘t faghi na racumandasiun, varda da sta dla banda dal furmentun né.

GIOVANNI – Dla banda dal furmentun? Ma par andà ‘l second pian agh né mia dal furmentun.

MARISA – Ma ‘t capesi gnint né, ma cuma fèt a esar mè neù, dla banda dal furmentun a völ di da sta atenti, da mia esponat trop, da caminà in sal sicur.

GIOVANNI – Vè ma stach tacà ben a la ringhiera.

MARISA – Se sta tacà ben a la ringhiera che acseta dopu a vegni cun na cadena grosa acse e ‘t lighi atac! Ma va da via ‘ cul!!! (E rientra)

GIOVANNI – Ben ma cus’ontia det? Ma me su mia, a vaghi valà. (Ed esce di casa)

(Poco dopo l’uscita di Giovanni suonano il campanello d’ingresso. Marisa esce e va ad aprire)

Scena 3

Marisa Primo

MARISA – Ma varda cha gla cavi mia andà avanti a stira. (Apre e si trova davanti Primo il giardiniere)

MARISA – Buongiorno

PRIMO – (Entrando) Buongiorno.

MARISA – Al ma scusa ma chi gh’ha det da vegnar dentar? (Primo torna indietro)

PRIMO – Su gni che siura par dmandagh . . .

MARISA – Ben ma cusa fal in sla porta ‘l vegna dentar.

PRIMO – Ah grasie, me su gni a vedar induva gh’è la brogna.

MARISA – La brogna?

PRIMO – Se, i ma det cha gh’è na bèla brogna però me su mia bun ‘d catala.

MARISA – Al varda che l’unica brogna cha gh’è che l’è ša in pensiun, quindi ‘s meta ‘l cör in pace.

PRIMO – Ma no i ma det cla gh’ha i su ani però l’è amo mesa ben.

MARISA – Ah se, (Compiacendosi) ma alura püdria esar anca me, ma chièl cha gh’ha det na roba dal genar.

PRIMO – Ma, i ma det che in dal giardin dal cundumini duvria esagh na brogna cha gh’hu da püdala, ma me su mia bun da vedla.

MARISA – Ah la brogna dal giardin, ma me stagh mia che ‘l su mia.

PRIMO – Ben ma induva stala?

MARISA – Ma va che curius, ma cusa gh’interesa?

PRIMO – Ma parchè in dla vita as sa mai, la pensa che me su mo dre sercà l’anima gemela.

MARISA – Ben alura cusa völ di, ‘l varda che ades lu l’è dre sbaglià brogna né,cusa duvres adventà la su anima gemela?                                                                                  3

PRIMO – Ma, in dla vita ‘s sa mai.

MARISA – Ma valà ‘m faga ‘l piaser ‘l vaga che me gh’hu da fa i mè mester.

PRIMO – Ah ma certu, ma ‘m disla mia induva la stà?

MARISA – Ma no.

PRIMO – Ma sa vegni che la cati?

MARISA – Al varda d’andà a sercà la brogna cha gh’è in giardin cl’è mei.

PRIMO – Se ades a vaghi, sperom da vedas amo né?

MARISA – E parchè?

PRIMO – Ma in dla vita as sa mai, buongiorno. (Ed esce)

MARISA – Ma va chestu che de . . . (dirigendosi verso lo specchio) però . . . ‘s ved cha su mia propria da bütà via. (E davanti allo specchio) Ma cuma l’era interessa a me, eh na dona quand l’è bèla l’è sempar bèla, l’è vera in dla vita ‘s sa mai . . . (E rientra, subito dopo rientra in casa Giovanni visibilmente eccitato)

GIOVANNI – Ma che fortuna,in du e du quatar ’m su ša mes d’acordi d’andà ‘l cine insiem. Che bèla dona, ma cum l’am pias. Ma cun cosa gh’adoma? A pe? No forsi l’è mèi in bicicletta, sinò a ciami ‘n taxi. (Nel frattempo la zia è entrata senza che lui se ne accorga e sta ascoltando quello che sta dicendo a braccia conserte) Ma che cine andom a vedar? Pudom mia andà acse a casu . . . ma che bèla cl’è . . . ma che fortuna cl’è gnida sta propria che.

MARISA – Gontia da fat na camumila? (Interrompendolo)

GIOVANNI – Ohh sia a gh’hu na cunfusiun in dla testa, ma ‘t sé mia cha gh’hu d’andà ‘l cine cun la Giusepina!

MARISA – Ohh, ma tè schisà ‘l pe in sl’aceleradur.

GIOVANNI – E sa vaghi ‘l cine cus a faghi?

MARISA – Ma cusa vöt fa, s’at vè ‘l cine ‘t vardi ‘l cine, cusa vöt vardà la televisiun,ma che dumandi èli insoma.

GIOVANNI – Ehhhh . . .

MARISA – Ehhh, ehhh vè me a vaghi, a gnarò a fni lunedì parchè cun töt ‘l so e šo cha gh’è sta u fat poch e gnint.

GIOVANNI – Ma però ‘t sé mai andada via ‘t se prest.

MARISA – Ma se u pensà d’andà dla petnadura.

GIOVANNI – Dla petnadura?

MARISA – Se parchè in dla vita ‘s sa mai e te ricordat sempar comunque da sta sempar dla banda dal furmentun, ciau. (Ed esce mentre Giovanni rimane pensieroso)

GIOVANNI – Bisogna che par andà ‘l cine a pasa in na strada cha gh’ha ‘d banda dal furmentun, acseta me sia la sarà contenta, sempar che la Giusepina la sia d’acordi.

(Suonano il campanello d’ingresso, Giovanni va ad aprire all’amico Luigi)

Scena 4

Giovanni Luigi

GIOVANNI – Ohh ciau Luigi ve dentar.

LUIGI – U pena vest tu sia e la ma det ch’at sé ‘n po agità.

GIOVANNI – Ma tasi, u cunusì na gran bèla dona, l’am pias cha su mia, ‘l fat a l’è cha gh’u d’andagh ‘l cine insiem!

LUIGI – Oh ma Giuan tè fat l’ov föra dal cavagh,chisà che finalmente anca te ‘t gabia la tu dona.

GIOVANNI – Se ma, però a su mia cuma, capesum, gh’u paura da sbaglià.

LUIGI – U capì, te Giuan ‘t sé n’om furtunà a vigh n’amich cume me, parchè mudestament ‘d doni agh nu vi na möcia.

GIOVANNI – Apunto par quel cha tha dmandi.                                                         4

LUIGI – Varda che par rivà induva ‘t vö rivà agh völ dl’inteligensa.

GIOVANNI – Pödat mia prestaman ‘n po?

LUIGI – Ma lasa le,te par esempi capesat quand a th’agh piasi a na dona?

GIOVANNI – Cuiombris.

LUIGI – Alura ades th’al digh me, se na dona l’at varda e la sagueta squasà i’och völ di cha th’agh piasi.  U sinò se quand la parla cun te e l’as met li man in di cavei, acse (E mostra come) Vedat? Las pasa la man i si cavèi, la völ dit quèl.

GIOVANNI – Cla sé pena fata la tinta?                             

LUIGI – Ma lasa le par piaser, fasendo acse la völ fat capì cha th’agh piasi, certi robi a sià dis cun i gesti.

GIOVANNI – Sèt che me gh’hu mai badà.

LUIGI – E dopu sèt cuma fa par andagh visin e dagh ‘n basin?

GIOVANNI – Ma no Luigi ‘l su mia.

LUIGI – Alura th’al dighi me, ‘n modu ‘l püdria esar chestu: te ‘t fè finta ch’at sia andà ‘n musulin in n’och e tha gh’ha dmandi se le la ved sa gh’è quèl in dl’och e quand a l’è davsin a tla branchi e a tla basi.

GIOVANNI – Ma sensa dmandagal?

LUIGI – Ma no, li doni bisogna ciapali acse, a l’impruvisa, cl’is renda mia cunt da quel ch’iè dre fa e acseta a t’ià ciavi.

GIOVANNI – Subit?!

LUIGI – Se e ades varda? (Prende due sedie e le mette vicine) Ades sentat šo le.

(sedendosi anche lui)

GIOVANNI – Am senti che?

LUIGI Se, sentat, (I due sono seduti vicino) Ades Giuan dim induv a som?

GIOVANNI – (Guardandosi in giro) Ma sarom sentà in curiera, senti senti che vibrasiun (muovendosi) vè te induva th’at fermat? (Anche Luigi si lascia condizionare da Giovanni sobbalzando sulla sedia come se fosse su un treno)

LUIGI – Ma dai lasa le, dim induva som?

GIOVANNI – Ma scultum a saroma a ca mia.

LUIGI – Ma no! Ma dai ‘n po ‘d fantasia.

GIOVANNI – (Sempre un po titubante) A soma  ca mia cun ‘n po ‘d fantasia.

LUIGI – Ma no, th’al digh me alura induva soma, foma finta da esar ‘l cine.

GIOVANNI – Al cine! Cun la Giusepina?

LUIGI – Brau provà serà i’och e foma finta che te ‘t sia ‘l cine cun la tu amiga. Te ‘t fè la su part, ‘t fè la Giusepina.

GIOVANNI – Gontia d’andà a metum li sutani?

LUIGI . Ma dai sta mia fa ‘l tu solit, pütost che cine andè a vedar?

GIOVANNI – Ah ma sa fos par me andres a vedar amo ‘l Titanic.

LUIGI – Va ben foma finta ch’andè a vedar ‘l titanic, alura sa smorsa la lus . . . (Abbassare le luci) ‘l cine ‘l comincia, sentat la musica? (Mandare musica Titanic)

GIOVANNI – Se la senti, la senti dabun.

LUIGI – Alura te in dal mument pusè bèl pian pianin th’agh meti la mani in sli cosi acse . .

GIOVANNI – Ben ma cusa fèt? (Alzandosi di scatto) ma fam ‘l piaser!

LUIGI – Ma cusa èt capì? Su dre fat vedar cume ‘t gh’è da fa.

GIOVANNI – Ma valà, ma che tacadi èli? (E si avvia per uscre)

LUIGI – Ma induva vèt. Ma ve che cha tha spieghi.

GIOVANNI – Ma no, ma te cun töti li doni ch’at gh’è vi ades ‘t vö pasà da cl’atra banda.  

LUIGI – Ma figurat, ve che dai cha fnoma ‘l discurs.                                                        5

GIOVANNI – Ma gnanca par sognu chal le l’è ‘n discurs ch’am pias mia. (Ed esce inseguito da Luigi)

FINE PRIMO ATTO

 * * *

SECONDO ATTO

Scena 1

Giovanni a seguire Marisa

(Giovanni impaziente sta aspettando Giuseppina)

GIOVANNI – La duvres esar che a mumenti, almen acse la ma det. (Suona il campanello d’ingresso)

GIOVANNI – Vala che! (corre ad aprire ma anzichè Giuseppina c’è la zia Marisa rimanendoci male)

GIOVANNI – Sia!

MARISA – Cusa ghè? Par cha t’abia vest ‘n fantasma.

GIOVANNI – L’è che . . . ma te cusa fèt che?

MARISA – Ma l’è lunedì a su gnida a stirà no.

GIOVANNI – Ahh.

MARISA – A gh’ha scumeti che te ‘t sevi dre spetà ‘n qualdun, ansi na qualdona.

GIOVANNI – Ma no l’è che . . . se sevi dre spetà na persuna.

MARISA – U capì, quella del piano di sopra.

GIOVANNI – Se la Giusepina, te sia ta scapa gnint.

MARISA – Certu, sta mia preucupat par me, me staghi dad la acseta ‘t disturbi mia, ma a pruposit, ach sèt andà ‘l cine po?

GIOVANNI – Se agh su andà.

MARISA – E cum’èla andada?

GIOVANNI – Ma gnint l’è che quand a soma sta induva gh’era la biglieteria a gh’era na cunfusiun.

MARISA – Ben e alura?

GIOVANNI – Eh, è sucès che me su andà a vedar ‘n cine, le l’è andada a vedan n’atar.

MARISA – Ma le, ma che du cucù.

GIOVANNI – Ehhh . . .

MARISA – L’è mei cha vaga a stirà che sa vegn la tu bèla (Sta per entrare nell’altra stanza quando si gira) Vè Giovanni varda che tu fradèl e tu surèla ia ša indrisà i’anteni.

GIOVANNI – E parchè?

MARISA – Parchè ‘s ved chi na sentì na meša,ades quand i’avrà senti cl’atra meša ‘t vedrè chi bor tot do che.

GIOVANNI – Oh sarà du u tri an chi vegn mia a catam.

MARISA – Starom a vedar. (Ed entra nell’altra stanza)

GIOVANNI – Ma cusa gh’ai da vulì da me, (Avvicinandosi allo specchio per aggiustarsi) che sa vaghi mia me ogni tant a catai savres gnanca po che facia i gh’ha.

(Suona il campanello d’ingresso) Ma Diu l’è che, l’è rivada (Dopo un ultima sistematina corre ad aprire).

                                                                                                                          6

Scena 2

Giovanni Giuseppina

GIOVANNI – Ciau Giusepina, ve dentar, ve dentar.

GIUSEPPINA – Ciau, scusa ‘l ritard.

GIOVANNI – Ah ma fa gnint,sentat šo.

GIUSEPPINA – Se grasie. (E i due si siedono vicino) Am dispias tant par sabat.perdas atse cume dü lucot.

GIOVANNI – L’è vera Giusepina.

GIUSEPPINA – Ma Giovanni te ades ‘t pö anca ciamam Pina.                                              

GIOVANNI – Ah se, alura te ‘t pö ciamam Vani.                                                       

GIUSEPPINA – Oh che bèl nom Vani (Mentre parla Giuseppina continua mettersi le mani nei capelli e a battere le ciglia) a vures dit tanti robi ma su gnanca me da duva cumincià.

GIOVANNI – Anca me Pina gavres da dit quel . . . ma a mal ricordi pö. L’era quèl cha riguardava i’och.

GIUSEPPINA – A pruposit da och, a mè andà quèl in n’och, podat vedar sat vedi quèl. (Avvicinandosi a Giovanni, anche lui si avvicina per guardare)

GIOVANNI – Ma no me a vedi gninte.

GIUSEPPINA – Ma sèt sicur?

GIOVANNI – (Riguardando) Se, se a gh’è gnint. (Si alza per offrire un cioccolatino)

Posi ufrit ‘n ciculatin, iù tol aposta par te.

GIUSEPPINA – Alura i tasti.

GIOVANNI – An magni uno anca me valà. (I due sempre seduti vicino rimangono in silenzio lanciandosi qualche occhiata ogni tanto)

GIUSEPPINA – Mmm che bun. Sèt Vani che da quand a tu cunusì, insoma me . . ‘t pensi sempar.

GIOVANNI – Ma anca me Pina ‘t pensi sempar.

GIUSEPPINA – E töti li volti cha vegni föra ‘d ca speri sempar da vedat.

GIOVANNI – Ma anca me Pina.

GIUSEPPINA – E ades cha su che visin a te gh’hu ‘l cör cha bat fort fort cha su mia.

GIOVANNI – Ma anca me Pina su töt agità.

GIUSEPPINA – (Voltandosi in modo eloquente verso Giovanni) E alura Giovani?

GIOVANNI – A su mia, püdresum tö šo ‘n calmante.

GIUSEPPINA – Ma no, cli emusiun che bisogna mia fermali.

GIOVANNI – Brava e alura cusa foma?

GIUSEPPINA – Alura u capì (Alzandosi) cl’è mèi cha vaga a casa.

GIOVANNI – Ma subit? Pödat mia sta che ancora ‘n pö?

GIUSEPPINA – Sares stada che ma ades l’è mèi cha vaga.

GIOVANNI – Ma ‘t ve amo né?

GIUSEPPINA – Se ma sarà mèi ch’at pensa a quel cha tu det, ciau.

GIOVANNI – Certu ch’agh pensi, varda stanot a dormi gnanca par pensagh.

(Giuseppina è ormai uscita e Giovanni è sulla porta che la sta salutando) parchè me

ach tegni tant a te e alura t ‘pensarò tant parchè . . . (Mentre Giovanni sta ancora parlando si vede la mano di Giuseppina che prende la testa di Giovanni e con energia se la porta verso di sé per baciarlo. Quindi si vede la parte del corpo inferiore mentre la parte superiore protesa verso Giuseppina è nascosta. Una gamba di Giovanni è un continuo tremore, poi improvvisamente si stacca e Giovanni rientra in stanza barcollando con le labbra colorate di rossetto in uno stato confusionale)

GIOVANNI – Ma, cus’è sucès? U Diu ma che robi, ma cuma ‘m gira la testa . . . (Marisa è entrata  e vede Giovanni in questo stato)                                                          7

Scena 3

Giovanni Marisa

MARISA – Vè gontia da pruvat la presiun!

GIOVANNI – Ahh?

MARISA – Prova vardà che incaramlada cha tè ciapà.

GIOVANNI – Ma . . . (Mettendosi una mano sulla bocca si accorge del rossetto) A vag a pulim, ma mè mè mai sucès na roba da genar. (ed esce)                                        

MARISA – Agh credi ben dur cuma ‘t sé, ‘t vedrè cha s’at dormi cha le l’at dismesia.

(Si avvicina alla finestra per accertarsi che Giuseppina non sia ancora li) Ciamum Pina e te ciamum Vani. (In tono ironico). La gh’è pö vè, no parchè cha le l’è buna d’aspetal föra e apena ‘l met ‘l nas föra dla porta ach salta ados. (Suonano all’ingresso, Marisa va ad aprire) A vegni.

Scena 4

Marisa Tiziano Rosa Gianni

(Ci sono il fratello, la sorella e il marito di quest’ultima)

MARISA – Ohh ma va chi gh’è, a fè vegnar šo la tempesta. (Tutti la salutano)

Ma varda, ma cusa gh’i cha par ch’av manca la tèra sota i pe, sentev šo valà (I tre si siedono)

TIZIANO – Ma sia induv’èl Giuan?

MARISA – Giuan l’è pena andà in bagn a discaramlas, l’era töt pien da ruset.

TIZIANO – Da ruset?

ROSA – E’t vest, ‘t levi det me (Rivolta verso Tiziano)

GIANNI – Ehh, è un mondo difficile.

MARISA – Ma stè mia agitav che ades ‘l riva.

TIZIANO – No parchè soma gni a savì che pare ch’al gabia na dona, che tra l’altru la sta che in dl’apartament ‘d sura.

MARISA – E vuatri a ghi paura cla casca che dabas né. (Tutti dicono di si) Ma me cusa pos fagh?

ROSA – Te sia ‘t duvresi iutas a fagh cambià idea, cusa völal metas insiem a na dona ades, a stal mia ben che da par lu.

TIZIANO – L’è cume se te ades ‘t gh’esi da catat n’om.

MARISA – Ma parchè cusa agh sares da mal?

TIZIANO – Ma no sia ‘s fa par di. Quel ch’intendom nuatar, l’è che cla dona le l’agh magna mia föra töt.

MARISA – Acseta agh resta gnint par nisun.

TIZIANO – ROSA – Ehhh, ehhh . . .

GIANNI – Ehhh . . .  è un mondo difficile. (Marisa li guarda con aria di commiserazione mentre entra Giovanni)

Scena 5

Giovanni Marisa Marina Gianni Rosa

GIOVANNI – Oh ma cusa suced cha si töti che. (Tutti lo salutano)

MARISA – Om propria vulì vegnat a catà, om mia fat ben?

GIOVANNI – Ah ma certu.

ROSA – D’altronde sas vülom mia ben nuatar fradei.

MARISA – An ben a dl’anima e ades lasem sta sinò anca incö a gla cavi a cumbinà gninte. (E rientra nell’altra stanza).                                                                               8

GIOVANNI – Ben però vuatar stè ben, anca te Giuan né, te se cha ta stè ben ‘l mond.   

GIANNI – Eh . . . è un mondo difficile.

ROSA – Al gh’ha pran rašun ‘l mè om ‘l de d’incö bisogna sta ben atenti.

TIZIANO – Mai fidas da nisun, cha gh’è tanta bröta gent in gir.

ROSA – Gent ch’agh briga n’atim a ciavat, te par esempi Giuan induva tegnat ‘l libret ‘d la posta?

GIOVANNI – Induva tegni ‘l libret dla posta, ma me ‘l tegni sota ‘l caset a dl’armari cha gh’hu ‘d sura.                                                                                                      

TIZIANO – No, ‘l va mia ben le!

GIOVANNI - Ah no.                                                                                             

ROSA – Ma sa vegn di ladar, u pes amo na qualdöna cha vegn dentar cun na qual scusa, it la cata subit.

GIOVANNI – Ma alura induva ‘l meti?

TIZIANO – Varda Giuan s’at vö ‘t föm ‘l piaser, ta sal de a nuatar.

ROSA – Ch’al vegn in man sicuri.

GIOVANNI – Forsi a gh’i rašun.

TIZIANO – Ma certu, d’altronde sa th’at fidi mia da nuatar, dasal che dopu ‘t püdrè dormar tranquil.

ROSA – Ad sicur.

GIOVANNI – Alura varda ades mi fat ciapà paura cha vagh a töl e val dagh atseta me gh’hu pö penser. (Ma mentre si sta avviando per uscire dalla porta interna rientra Marisa)

Scena 6

Marisa Giovanni Rosa Tiziano Gianni

MARISA – Induva vèt?

GIOVANNI -  Su dre cha vaghi a tö ‘l libret parchè i dis cha l’è mia tant sicur e alura . . .  (Giovanni si ferma di parlare perché Marisa davanti a lui scuote la testa in segno di negazione per la cosa che vuol fare)

GIOVANNI – Parchè no?

TUTTI GLI ALTRI – Parchè?

MARISA – Parchè ‘l libret a gh’hu ša cambià post me. (Tutti rimangono sorpresi)

GIOVANNI – Come t’è cambia post?

TIZIANO – E induva l’èt mes?

MARISA – Ah ma val dighi mia.

GIOVANNI – Ma varda sia cha gh’è sö na möcia ‘d bèsi.

ROSA – Cha iè gnanca tui.

TIZIANO – Che pu s’at ghesi da mörar nuatar induva andom a catal?

MARISA – Sa gh’esi da morar?! Ma prova andà da via ‘l cul vè! Sicome cume i det vuatar l’era mia ‘n post sicur, me lu mes in ‘n post sicur. (Rientra nell’altra stanza a stirare)

TIZIANO – Ma va che robi, ma te Giuan agh dit mia gnint?

GIOVANNI – Ma dopu ‘t vedre che la sia la mal dis.

ROSA – Se ma sta mia fidat ‘d la sia cl’è sempar stada na barlingota.

TIZIANO – Cume ‘d dsevum prema  sta mia fidat da nisun, che ‘l de d’incö l’è ‘n mond bröt.

GIANNI – Eh, è un mondo difficile.

ROSA – Vè Giuan, om sentì che gni sta n’inquilina nova che ‘d survia da te.

GIOVANNI – Se la Giusepina, ansi la Pina . . .

TIZIANO – Varda Giuan da mia fat bindulà da cha le né.

GIOVANNI – Parchè?                                                                                         9

ROSA – Ma parchè ‘d gh’è da sta atenti, mia fidat.                                                   

GIOVANNI – Ma stè mia preocupav, me in ogni casu cuma dis la sia, stagh sempar dla banda dal furmentun.

TIZIANO – Se ma ades a vöi andà a sentar me la sia, ve via Rosa.

ROSA – Se andom, e te Giani ‘t sé né cusa ‘d gh’è da fa. (Con un’occhiata di intesa verso il marito, poi i due entrano nella stanza dove c’è Marisa a stirare)

GIOVANNI – Ma se ades i mè fradèi i gh’ha da vegnar che a fam na paternale.

GIANNI – Eh caru Giuan, è un mondo difficile, ma sèt me che tribüleri cun tu surèla, a ma sa sevi acse ma spusavi gnanca.                                                                       

GIOVANNI – E parchè?                                                                                        

GIANNI – Ma caru te s’at capita par casu da cunosan na qualdona ma lasla perdar cha gh’è gnint da guadagnach, te se cha ta stè ben da par te.

GIOVANNI – Eh ma sla gh’ès da piasum?

GIANNI – E ma anca me tu surèla l’am piaceva, ma te, ma sèt cla tra da cli scuresi, cha su mia, e cuma la runfa ‘d not, ma la runfa cun da chi tirami su, lasa perdar e sta che da par tu cunt.

GIOVANNI – Eh ma propria ades che forsi u catà öna giosta ch’am pias e me a piasi a le.

GIANNI – E se inveci l’at vegn insiem sul par i bèsi.

GIOVANNI – Ma quel ‘s pöl mai savil.

Scena 7

Gianni Giovanni Tiziano Rosa

(Rientrano Rosa e Tiziano un po malconci)

GIOVANNI – Ben ma cusa vè sucès?

TIZIANO – Cla sfulminada dla sia.

ROSA – La sa tirà adre l’as da stirà.

GIANNI – Eh, è un mondo difficile

ROSA – Ve via Giani valà ch’andoma a ca, ma gnaroma ancor a catat Giuan.

TIZIANO – Se ma sul par ‘l tu ben.

GIOVANNI – Se vuatri gni par ‘l me ben, ma anca par ‘l vostar mal.

TIZIANO – Varda cun cha la dad la a farom i cunt, ciau.

GIOVANNI – Ciau. (Tutti si salutano mentre escono) Ma va che giurnada incö, u basà la Pina, ansi la ma basà le, è gni catam i miei cari fratelli,cl’era almen tri an chi gneva mia, la sia cla ma nascost ‘l libret e ades cus’atar püdria sucedar. (Suona il campanello d’ingresso) Vardom . . . (Giovanni apre a Primo)

        

Scena 8

Giovanni e Primo

GIOVANNI – Buongiorno.

PRIMO – Buongiorno. (Guardandosi in giro)

GIOVANNI – Ma cusa sercal?

PRIMO -  Ma gh’è mia cla siura cha gh’era che l’atar de?

GIOVANNI – Ma chi? Sarà mè sia, ades la ciami. (E si avvicina alla porta per chiamarla e subito Marisa entra)

MARISA – Ma chi gh’è ch’am serca? (Poi si accorge di Primo) ah ma l’è lu.

PRIMO – Su gni a digh che la brogna lu catada e ades töti li pianti iè püdadi.

GIOVANNI – Ben me a gh’u d’andà svedom dopu né sia, arvedas.                              10

MARISA – Va ben.                                                                            

PRIMO – Arvedas. (E Giovanni esce)

MARISA – Ma cume mai l’è turna che a dimal?

PRIMO – Parchè par la vrità su gni che par sul par vedla.

MARISA – (Eccitata) Par vedar me?

PRIMO – Se pü l’am dis induva la sta la vegni a catà anca a ca sua.

MARISA – A ca mia? Ma parchè a völal vegnar a ca mia?

PRIMO – Ma parchè in dla vita ‘s sa mai.

MARISA – Alura  . . . me, agh piasi? (Aggiustandosi e mostrandosi)

PRIMO – Se, th’am piasi, anca se par esar sincer ‘t sé bèla stagiunada.             

MARISA – Ahhh!! Ma come!?                                                                                 

PRIMO – No ma scusa, ma parchè me su abituà cun li pianti, cun ‘l legn e alura, ma sèt che me però a su gnanca cuma th’at ciami, sa pos dat dal te.

MARISA – Ma se, püdom das dal te, anca sa su mia gnanca me cuma th’at ciami.

PRIMO -  Me ‘m ciami Primo e te?

MARISA – Me ‘m ciami Marisa, ma te ‘t pö ciamam Isa . . .

PRIMO – Iiiisa . . . ma püdresum mia andà föra insiem me e te na qual sera?

MARISA – Ma, in dla vita ‘s sa mai?

PRIMO – Se però bisogna cha th’am diga induva ta stè.

MARISA – Prema o poi thal gnarè a savì.

PRIMO – E quand Isa?

MARISA – Quand a sarà ‘l mument Primo, quand sarà ‘l mument sucedarà . . .

PRIMO – Varda vaghi subit a ca a digal a mè muier.

MARISA – Ahh!!? A tu muier!!?

PRIMO – No ma sta mia preocupat l’è mia mè muier, mè muier.

MARISA – Ma chi’èla alura?

PRIMO – Ma schersavi l’è la mè cavrina.

MARISA – La cavra?

PRIMO – Parchè a gh’hu na cavra da tanti ani, e töti i dis cl’è mè muier.

MARISA – Ahh, no parchè sinò andavi a tö ‘l fèr da stirà e thal tiravi adre.

PRIMO – Ades a vaghi, sperom da vedas prest.

MARISA – Se, va ben, ciau Primo. (Primo esce con Marisa che lo segue con lo sguardo salutandolo con una mano) che dona, che dona cha su, su gnamo da bütà via (Va a guardarsi allo specchio) atar chè, li bèli doni cha gh’ha dla clase li pias sempar. (Mentre si commenta davanti allo specchio entra Giovanni).

Scena 9

Marisa Giovanni

GIOVANNI – Vè sia ades la presiun a gh’oma da pruvala a te?

MARISA – (Piuttosto scocciata) Valà ma va a fa la spesa! (E rientra nella stanza)

GIOVANNI – Ma varda la sia vè cuma la sé trata föra, cuma la sé mulada la pütèla, la mes sö ‘l lamun e la binà ‘l su bèl pesgatun. (Ed esce)

FINE SECONDO ATTO

* * *

                                                                                                                          11

TERZO ATTO

Scena 1

Gianni Rosa Tiziano a seguire Giovanni

(Tiziano e Rosa si muovono nervosamente nella stanza, mentre Gianni è seduto)

TIZIANO – Tu det me cha gh’evum da vegnar quand a gh’è mia la sia.

ROSA – Se atseta ades Giuan l’è andà a tö ‘l libret e sla da, e finalmente Giani püdroma cambià la cusina.

GIANNI – Ehhh . . .e me cambi la muier.

ROSA – Ma lasa le. (Dandogli uno scappellotto).

TIZIANO – Me inveci a cambi la machina, e la sia Marisa la cöca gnint! (Entra Giovanni con un libretto in mano)

GIOVANNI – E’cu ‘l libret, acseta a lasrè le ‘d sunà.                                                  

TIZIANO – (Prendendoglielo bruscamente) Oh brau Giuan.

ROSA – Se parchè gh’è mia da fidas e ades ‘l libret a l’è in buni man.

TIZIANO – Ma sculta Giuan, ma tè sbaglià, ma che libret èl chestu?

GIOVANNI – No u mia sbaglià, l’è ‘l libret dal butigher. (Rimangono sorpresi)

GIANNI – Eh, è un mondo difficile, ‘m toca tegnar la muier cha gh’ho.

TIZIANO – Ma chi la völ chestu? (Ridandoglielo)

ROSA – Nuatar a dševum ‘l libret pustal induva ‘t gh’è so i bèsi, par metatal ‘l sicur.

GIOVANNI – Quel la la ša mes ‘l sicur la sia.

TIZIANO – A sevi me cha gh’è sempar in mes la sia.

ROSA – Ma te ‘t gh’è da dasal a nuatar atseta nisun a püdrà tucatal e te ‘t pö sta tranquil.

GIOVANNI – (Estraendo dalla tasca un biglietto per leggerlo) Pian, a gh’u da div questo, cume mai dopu ‘t se tant a si gni che a catam cun la pretesa da vigh i mè bèsi, spieghemal parchè.

TIZIANO – Ma a tl’om bèla det, ‘l fom par ‘l tu ben, e po parchè èt lesi ch’al bigliet le?

ROSA – Ch’ìèl cha la scret?

GIOVANNI – Ma la sia Marisa.

MARINA – Cla bröta ficanasa le.

(Suonano alla porta e Giovanni va ad aprire a Giuseppina)

Scena 2

Giovanni Tiziano Giani Rosa Giuseppina

GIOVANNI – Ohh, ciau Pina.

GIUSEPPINA – Ciau, oh ma a gh’è ‘d la gent, forsi disturbi.

GIOVANNI – No talsè che te ‘t disturbi mia. L’è me fradèl e mè surèla cun ‘l su om.

GIUSEPPINA – Piacere. ( La salutano tutti ma di malavoglia) Vuatar püdì mia imaginà cume se sucès me e Giovani propria come in ‘n cine.

ROSA – Se ma bisogna sta atenti parchè i cine i fnes.

GIUSEPPINA – Se ma ‘l nostar ‘l sarà a lieti fine, né Vani?

GIOVANNI – Certu Pina, ‘n lieto fine ch’al gavrà mai fine.

TIZIANO – Oh mama cara, andom valà cl’è mei.

ROSA – Se ‘t gh’è rasun andom ve via Giani. Va che però gnarom ancor a catat né.

GIOVANNI – Se ma stè mia vegnar cun dli pretesi né.                                     12

ROSA – L’è mèi cha tha’g pensa a sura a quel cha th’om det. (Stanno per uscire, Gianni si avvicina a Giuseppina per dargli la mano).

GIANNI – Buongiorno né siura.

GIUSEPPINA – Buongiorno (Si danno la mano, poi Gianni si volta verso Rosa)

GIANNI – Vè Marina, ma sèt che davsin l’è na bèla  dona, l’è mèi da te.

GIUSEPPINA – Grasie.

ROSA – Lasa lè da fa ‘l stöpid, ch’at sé mia pö ‘n pütlet, va ch’at capesi gnint!.(I tre escono)

GIOVANNI – Scusa vè.

GIUSEPPINA – Ma sta mia preocupat, pütost (Avvicinandosi) Vani . . . quandèl cha . . . ah, quand’èl cha cuminciom?

GIOVANNI – Ma me pensavi ch’esum bèla cumincià.

GIUSEPPINA – No tè gnamo comincia a fa gnint, quand’èl insoma cha . . .       

GIOVANNI – Ma, me capesi mia, quand’èl cosa?                                                               

GIUSEPPINA – Quand’èl che l’uslin ‘l va in dla gabia?

GIOVANNI – Ah, ma me ‘l sevi mia cha tera scapà l’uslin.

GIUSEPPINA – Varda me gh’hu tanta pasiensa, ma sta mia famla perdar!

GIOVANNI – Ma scusa cusa ontia det da mal?

GIUSEPPINA – Völ di Vani (Avvicinandosi di nuovo) che nuatar se ades a som insiem, a gh’om da cunsumà.

GIOVANNI – Certu, ades u capì, ‘t vö andà föra a magnà, na pisa vala ben?

GIUSEPPINA – Se na pisa cun ‘l salmino picante! U bèla capì cl’è mei cha vaga, a gnarò natar mument.

GIOVANNI – Ma come?

GIUSEPPINA – Natar mument, quand th’arè capì quel cha vulevi di, ciau, ‘s vedom.

GIOVANNI – Ma . . . (Giuseppina esce con Giovanni che non riesce a capire e gli va dietro fino sulla porta) Ma, me ‘m piasares savì cusa la vuleva di. Ades propria agh vüres che ‘l mè amich Luigi, lu se ch’al püdres iutam. Chisà forsi inveci dna pisa la sa spetava quel da pö. (Suona il campanello d’ingresso Giovanni va ad aprire a Luigi)

Scena 2

Giovanni Luigi

GIOVANNI – Ma Luigi, ma propria ‘d te a ghevi ‘d bisogn, ‘t sé gni in dal mument giöst.

LUIGI – Alura u fat ben a vegnar ades, vè u vest la tu amiga andà sö par li scali a la svelta, ‘m pareva cla fos rabida.

GIOVANNI – Ah ma ‘l so, sentat šo.

LUIGI – (Sedendosi) E cuma vala cun cha le?

GIOVANNI – Ben ben, ansi mal.

LUIGI – E’t fat quel cha tu det?

GIOVANNI – Eh . . . no parchè ‘m ricordavi pö.

LUIGI – Ma brau e alura cusa èt fat?

GIOVANNI – Ma gninte,la fat töt le.

LUIGI – Mei alura, lasa fa a li doni cl’è mèi.

GIOVANNI – Se ma ades, agh sares, insoma . . bisognares . . .

LUIGI – Consumare.

GIOVANNI – Anca te, anca la Pina la ma det atse, ma me u mia capì.

LUIGI – Ma caru ‘l mè Giuvan ma cusa gontia da fa se te th’ahg rivi mia.

GIOVANNI – Ma insoma ma cusa gh’è da cunsumà , ma cusa völ di . . . ahhh (Capisce) cunsumà in chal sensu la! Ma ‘s pöl esar acse imbranà, e ades?

LUIGI - (Prendendo una sedia) Ve che sentat ‘d banda a me.                                     13

GIOVANNI – Eh no vè, cla sia mia la fola da cl’atr de!                                                       

LUIGI – Ma lasa le, a vöt ch’at iota se u no, dai senta sö. (I due si siedono vicini)

GIOVANNI – Dai alura sentom.

LUIGI – Alura Giovanni dim induva som ades?

GIOVANNI – Ohh ancor cun cli dumandi le, induva vöt cha soma, som sentà che in sli scragni.

LUIGI – No, sera ioch . . .

GIOVANNI – (Interrompendolo) Ociu né!

LUIGI - Fa cunt da esar sentà in riva al mar, su mia foma a Igea Marina e atsè insiem a la Giusepina.

GIOVANNI – Va ben fom finta da esar a Igea Marina. Ma varda cusa ‘m toca ‘d fa.

LUIGI – Tasi, alura a si sentà in riva ‘l mar, a sentat i’ondi cha riva in sla spiagia?

GIOVANNI – Ma ‘m par.

LUIGI – Prova cuncentrat,fa ‘n sfors, sentat al prufom dla salsedine,dal mar?

GIOVANNI – Su dre sfursam par sentar, ma sa sagueti acse inveci dal prufom l’è püsè facil cha senta dl’udur.                        

LUIGI – Ma dai lasa le, sinò me vagh via vè né!

GIOVANNI – No no dai asculti.

LUIGI – A sentat i gabiani cuma i canta?

GIOVANNI – As sent se.

LUIGI – E senta che bèla aria fresca ch’at vegn ados.

GIOVANNI – Se la senti, l’è bèla fresca fin trop.

LUIGI – Alura cun n’atmusfera dal genar, cun davsin la Giusepina cusa fèt?

Giovanni – Cusa fagh? Agh dagh ‘n gulfin.

LUIGI – Ma no!

GIOVANNI – Insoma sa gh’è trop fred agh dagh quel da metas ados no?

LUIGI – Ma valà, ma som d’istà, te sentà in riva ‘l mar cun la Giusepina ‘t vè a metagh ‘n gulfin! Ma cavla šo no!

GIOVANNI – Me gh’hu da cavala šo? Ma me pensavi cl’as caves šo le da par le.

LUIGI – No, la prema volta  bisogna ch’at sia te,dopu ‘t vedrè cl’as rangia da par le.

GIOVANNI – (Alzandosi) Ma me su mia da duva cumincià e se dopu la gh’ha fred, upöri meti ch’as meta a piovar, u tempestà, u sinò ariva ‘n qualdun. . .

LUIGI – Se u sinò la gh’ha li mudandi ‘d fèr! Ma cuma ‘s fa, va cha ‘t ià vè a catà föra töti né, prova sentat le.

GIOVANNI – Ancora. (Sedendosi)

LUIGI – Ades ‘t fagh vedar cuma ‘d gh’è da fa. (Seduto vicino cerca di fargli vedere come comportarsi con la Giuseppina allungando le mani, ma Giovanni si alza di scatto)

GIOVANNI – Eh no vè! Ma alra l’è na fola!

LUIGI – Ma valà (Alzandosi) Ades ta mè bèla stufà that rangi, me serchi d’insegnat quèl e te tha scapi.

GIOVANNI – Ma ‘t vurè mia cha resta le.

LUIGI – Ben vè me a vaghi ciau. (Ed esce)

GIOVANNI – E va ben va, cusa vöt ch’at diga, tant figurat se me su mia bun d’andà cun la Giusepina. (Giovanni va allo specchio e simula un incontro con la Giuseppina) Alura Pina cusa dit? Cunsumom? Ahh? Me su che cha spèti atar, parchè th’am piasi, e sicome me a su ch’at piasi cusa spetom a metar l’ušèl in gabia? (Entra Marisa)

                                                                                                                 14

Scena 3

Giovanni Marisa

MARISA – L’è mèi che cl’ušèl le prema th’al porta in neurologia!                       

GIOVANNI – Se casu la sarà la urologia.

MARISA – No, no te ‘t gh’è bisogn da neurologia.

GIOVANNI – Ma dai. Spiegum pütost, ma evat mia bèla fni da stirà?

MARISA – Se u bèla fni ma su gnida listes a fa ‘n gir par vedar ch’at faga mia na qual stupidata, parchè th’am pari ‘n po trop agità e in mesa l’agitasiun ‘n qualdun ‘l pö perdar ‘l purtafoi.

GIOVANNI – Ah pruposit ades tha mè fat vegnar in dla ment, va che i mè fradèi iu bèla sistemà, i gni anca prema chi vüleva ‘l libret e i ma det chi gnarà ancor.

MARISA – Sat gh’esi gnanca ‘n tulin ‘t ia vedresi mia ‘d sicur e ades lasum sentà šo che almen na qual volta posa vegnar che sensa duvì stirà.

GIOVANNI – Sentat pör sia me ades a vaghi da la Giusepina.

MARISA – A ma tla moli mia n’atim.

GIOVANNI – Ma parchè gh’oma da ciarì na roba che prema me u mia capì.

MARISA – A ma par cat capesa te li robi agh völ l’interprete.

GIOVANNI – Se ma ades ma sbagli pö, ciau.

MARISA – Ciau, e ricordat da sta dla banda dal furmentun, e varda ch’agh völ mia la patente par quel ch’at gh’è da fa, l’è ‘n brau pütèl, ma caru ‘l mè Signor, ‘l gavres ‘d bisogn da tö šo ‘n po da svilupina, gnanca poca, almen ‘n caret. Ma par fortuna agh su me cha gh’ha sta adre sino . . . (Estrae i libretto postale dal seno) valche vè ‘l libret, chestu se che ades l’è in man sicuri, ma va chi furb la, i vuleva fagal sparì, i sa mia che me su nasida prema. (Suonano il campanello d’ingresso)  Oh vè agh nu mia voia da levà sö, avanti! (Suonano ancora) Avanti!! (Entra Primo con un grosso forbice).

Scena 4

Marisa Primo

PRIMO – Permesso?

MARISA – (Alzandosi velocemente) Avanti, avanti.

PRIMO – Ciau Isa.

MARISA – Ciau,ma sèt gni amo a catam?

PRIMO – Se, sicome su gni a taià ‘l prà dal cundumini, u pensà da pasà par vedar sa ta tsevi.

MARISA – Tè fat ben, ma scultum ‘t taiarè mia ‘l pra cun cal forbas le né. (Ridendo)

PRIMO – Certu, agh brighi püsè però acseta ‘l prà ‘l cres mei e ‘l resta püsè bèl.

MARISA – E parche?

PRIMO – Parchè a taial cun ‘l muturin ach crea ‘n stres a l’erba, t’imaginat taial vroom! Vroom! Inveci taial pian pianin cun ‘l forbas tic tac, tic tac . . .

MARISA – Tic tac, tic tac, ma me i vaghi catà föra töti cun ‘l lanternin.

PRIMO – E me ‘m pias atse, tant l’è cume caresà na dona.

MARISA – Se ma però èl mia mèi che na dona ‘t la caresa dabun.

PRIMO – Ma infati me su gni propria par quel . . . (E cerca di avvicinarsi a Marisa per abbracciarla, ma suonano il campanello d’ingresso)

MARISA – Ma propria ades!! (Marisa va ad aprire e ripresentano Gianni Tiziano e Rosa)

Scena 5

Marisa Primo Gianni Tiziano Rosa

MARISA – Oh cusa vulì vuatar ancora cah si pena andà via!?

TIZIANO – Nuatar verament a sercavum Giuan.

MARISA – L’è andà da la su murusa.                                                                        15

ROSA – Ma parchè?

PRIMO – Vè me Marisa ades è rivà cla gent che voi mia disturbà.

MARISA – Ma induva vèt?

PRIMO – A vaghi a fnì da taià ‘l prà, talsè l’è na roba lunga ciau.                               

MARISA – As vedom Primo ciau. (Primo esce salutato da tutti) Vuatar a püdevu mia vegnar natar mument, su mia me si sempar che.

TIZIANO – Parchè nuatar a sa sta a cör nostra fradèl.

MARISA – Vuatar va sta a cör i bèsi da vostar fradèl, atar chè.

ROSA – Certu, parchè a vulom ch’as sià faga mia magnà föra da cla furba cha sta che ‘d sura.

TIZIANO – E ades a tas duvresi anca di induva tè mes ‘l libret?

MARISA – Ma qual libret,agh nu mia me di libret, figurat se me a vaghi a tö ‘l libret da Giovani e magari tegnumal ados, cun ‘l mond cha gh’è ‘l de d’incö.

GIANNI – Eh, è un mondo difficile.

MARISA – Ah ‘t pö dil fort, par te pö.

TIZIANO – Valà che te tas la cunti mia giösta.

ROSA – Propria te sia ‘t ghevi da metat in mesa.                                                      

MARISA – Va che me ‘m su mia mesa in meša a gnint, si vuatri che töt in ‘n culp a si saltà föra, che prema a sevu gnanca se vostar fradèl l’esisteva e me töti li smani a vegni che a stirà.

TIZIANO – Parchè anca te ‘t gavrè i tu interes.

MARISA – Cherasa a gh’hu di bèi interes, che dopu ‘m vegn ‘l mal da schena, chestu l’è ‘l mè interes.

GIANNI – Eh Marisa, è un mondo difficile.

MARISA – L’è talment difficile che me ades a vagh a ca mia. (E mentre sta per uscire entra Giovanni sconsolato a testa bassa)

Scena 6

Marisa Gianni Giovanni Tiziano Rosa

MARISA – Ben Giuan sat sè bèla turnà indre. Ma cusa gh’èt?

GIOVANNI – Ma gnint.

MARISA – Ma come gnint ‘d gh’è na facia.

GIOVANNI – A l’è che . . . a l’è che la Giusepina la ma lasà.

MARISA – Dabun? (Il fratello e la sorella con Gianni si lasciano andare a commenti di soddisfazione)

TIZIANO – Ma l’è mèi atse Giuan.

MARISA – Te tasi! E parchè?

GIOVANNI – Ma töt in ‘n culp la fa “Nuatar som come due libelule, che ‘n mument lis lasa, e ‘n mument li s’incuntra, ‘n mument lis lasa e ‘n mument li s’incuntra”. (Mimando la scena) Po töt in ‘n culp l’è sparida e l’è pö turnada indre,me u spetà u ciamà, alura si gni via, e u pensà cl’am völ pö.

MARISA – Ben ma cusa völ di scusa.  

ROSA – Völ di cla la völ pö.

MARISA – Cusa sèt te.

GIOVANNI – Second me le la vüleva pö vedum e alura l’è andada via . . . (Entra un po trafelata chiedendo permesso Giuseppina)

Scena 7

Gianni Giovanni Marisa Tiziano Rosa Giuseppina

GIOVANNI – Ma sat sé che?!

GIUSEPPINA – Scusè töti, ma sculta ma induva sèt andà?                                         16

GIOVANNI – Eh ma ‘t sé andada via e . . .  insoma, anca stavolta u mia capì gninte.

GIUSEPPINA – Ma su andada a cambiam par andà föra insiem a magnà quel no.

GIOVANNI – Ahh.

MARISA – Giuan ma dasvilopat.                                                          

ROSA – Ma la ma scusa né, ma le parchè völa andà insiem a Giuan?

GIUSEPPINA – Parchè me Giovani, ansi Vani ‘m pias, clav vaga ben u no.

TIZIANO – No te ‘t pias i su bèsi!

GIUSEPPINA – I bèsi? Ma cusa ma’n faghi me di bèsi, a gh’u na casa in montagna, na vila ‘l mare, ‘n risturant, e pü av dighi mia quel cha gh’hu in banca sinò caschè töti lungh tirent. (Tutti rimangono sorpresi e senza parole)

GIOVANNI – Ah se.

MARISA – Tombola!

GIUSEPPINA – Cusa dit Vani s’andoma ‘l Bersaglier a Guit, che tra l’altro l’è anca ‘l mè risturant? (Prendendolo per mano)

GIOVANNI – Al Bersaglier?. (Sorpreso Giovanni si appresta ad uscire con Giuseppina salutando tutti)

ROSA – Ma signorina (Avvicinadosi modificando il suo atteggiamento) la varda che che in ca nostra la pöl vegnar quand la völ.

GIOVANNI – Verament chesta l’è cha mia.

ROSA – Ma se som fradèi, ‘s fa par di né Tiziano.

TIZIANO – Se, e sla gh’es bisogn da quèl la sa dmanda pör parchè nuatar soma i fradèi.

MARISA – Ma varda che bèi ušèi.

ROSA – Ades mè gni anca na bèla idea, parchè par festegià andom mia töti ‘l ristorante.

TIZIANO – Ah me su d’acordi.                                                 

MARISA – Me no.

ROSA – Ben ma te ta stè a ca.

GIUSEPPINA – Verament ‘m par mia ‘l casu, anca parchè ades a vulom sta da par nuatar.

MARISA – Brava, chesta Giuan l’è la dona che va ben par te, andè pör andè. . .

(Li accompagna fuori quasi spingendoli)

ROSA – Ma va che robi, te ‘t sé quela cha ruvina sempar töt.

MARISA – Certo, me ‘m pias ruvinà töt. Prema la pareva na strega ades töt in ‘n culp l’è dventada n’angilin, ahh cume mai? I vest Giuan l’è sta propria dla banda dal furmentun, ansi ‘l gh’è andà in mèsa ‘l furmentun, atar che. Vuatar ghevu paura che cha la l’agh magnes föra i bèsi, sarà lu se casu ch’agh ia magna föra a le, e ades siv cusa faghi, a vagh a vedar sa gh’è ancor Primo, sempar ch’agh sia mia gni ‘n cramp a la man, e andoma föra a sena anca nuatar. Ciau ‘s vedom.  (Si appresta ad uscire)

TIZIANO – E nuatar?

MARISA – Vuatar pruvè vardà dad la sa gh’è di pan da stira, che almen si gni che par quèl. (Ed esce)

ROSA – Ma vardè che robi.

TIZIANO – I sa lasà che cume di cucù, ma che mond èl dventà.

GIANNI – Eh, è un mondo difficile.

FINE

                                                                                                                          17