In t’una quica manira a farè

Stampa questo copione

"Opera tutelata e depositata su www.patamu.com con numero licenza 19088",

IN T’UNA QUICA MANIRA A FARE’

di

Valerio Benvenuto

Personaggi:

PIERGIORGIO (padrone di casa)

MIRANDA (sua moglie)

MARISA (collaboratrice domestica)

ALBERTO SAGRADINI

MOHAMMED SHARIF

JACQUES LECLERC

SILVANA  

Scena: salotto della casa di Piergiorgio e Miranda. Un piccolo divano, una poltroncina, un tavolino. Porta d’ingresso, porta per il reparto notte, porta per la cucina

Primo Atto

Si sente musica che proviene dalla zona notte. Suona il telefono diverse volte prima che Miranda risponda. La musica si interrompe.

MIRANDA –  Arriva di fretta entrando in scena - A so qué, a so qué… i mirecul incora a ni faz, a so qué – prende la cornetta – Pronto! Pronto!... No, u m’indispis mo in ca’ ugn’è inciò… E alora cu m’oja fat a arspondar? …Sé, me ai so’, mo me an cont gnita… Non mi devo avvilire? Sa vuol di’?...  Ah sé, adess a jo capì… No me an deg c’an cont gnita parchè a so avilida, a deg icè parchè me a so in sta ca’ mo an so dla fameja… No an so steda adutteda, a so la Marisa, la dona dal pulizi… Ah neca lo e sta zarchend una dona dal pulizi? Par e dopmezdè… Sé, am putè neca scorar… Scusì mo vo chi siv?... Un mument ca me scriv se no am scord gnaquel… prende foglio e penna  - Alberto Sagradini, della Società Zvittò…di Londra …Scusì mo s’el una zvetta granda?....Ah è inglese…Suit om (in realtà il nome è Sweet Home) …Ah e vo di “dolce casa”… L’ha da scusé, mo sa saveva che lo’ e telefuneva da Londra,  parlavo subito in italiano…Ah lo un telefuna da Londra,  ah..dalla filiale di Forlì…ah ecco mej icé, parché sa jo da fé al pulizi la matena iqué e e’ dopmezdè a Londra ajò fed cui possa essar di problemi. Moh lo’ chi zercal?...No, agl’jo za dett, in ca’ ugn’è inciò. E Sgnor Piergiorgio e la Sgnora Miranda jè tut du a lavuré mo i turnarà fra zenq minud… In do chi lavora?...Lo l’è in te Cumon e li la jè a la Cambra de Cumerc… Cuma’a sarebl’a dì ch’in n’è a lavuré… A ve deg me ch’jè a lavuré… Ah jè in tl’ufizi mo in lavora parché ilé un lavora inciò...Mo veda un po’..questa an la saveva…Mbeh mej par luitar… La casa è grande?...Zert ch’l’ajè granda, sla fos znina a sarep piò cuntenta, parché a la jo da pulì mè… Sé, tri cambri da lett e du begn…S’oja da di’ a e Sgnor Piergiorgio?… che lo e sarà iqué incu in te dopmezdè prest. E e mutiv?... Ah lo l’ha da fé una pruposta interessanta... A je dirò senz’etar. Che stega tranquell, aj dirò gnaquel…No, che lo int’l’uffizi un fa gnit agn’e deg… No, va bè va bè, a ne deg gnaca a la su moj…C’um scusa Signor Sagradini, però se lo e telefuna fra zenq minud un trova almanc on di du…Ah ujè un client che sta d’asté…Ajò capì. Buongiorno, buongiorno. – posa la cornetta sul telefono. – U ja mancheva neca Alberto Sagradini che vè i que par fè una pruposta interessanta …. E comunque, ac fatti robi, e sarà sta glubalizzazion, mo in sta Sucieté ad Londra i sa che in te Cumon ad Furlè in fa un cazz. Una volta a jò sinti di che qui chi arriva in riterd i s’incoza cun qui chi scapa prema. E va a fni cl’è vera. Va là, ca vega a fni in tla cambra da let. – Posa il biglietto su cui ha annotato i dati della telefonata ed esce di scena, tornando nella zona notte.

Si risente la musica per qualche secondo, poi si sente il rumore della chiave nella porta d’ingresso. E ‘ Miranda che torna dal lavoro

MIRANDA -  chiama – Marisa! – nessuna risposta, si sente solo musica – Marisa! – ancora niente. Gridando – Marisaaa! – finalmente la musica si ferma.

MARISA – entrando in scena – Arriv sobit. A so’ iquè. Buon giorno Signora.

MIRANDA – Buon giorno Marisa. Tutto bene?

MARISA – Sè, sè, tott ben. La duvrà scusé mo quand che va la musica an sent gnita. Cum’el andé e lavor? – atteggiamento ironico verso il pubblico per sottolineare che il lavoro non ci deve essere stato.

MIRANDA –Oh, la solita amnestra.

MARISA – Allora l’an’ha fat gnita… cioè…avleva di’, gnita ad particuler. Mej icé.

MIRANDA – E te inveci coma sit andeda?

MARISA – Oh, la solita amnestra. Però l’ha telefuné on.

MIRANDA – Chi ha telefuné?

In quel momento si sente la chiave nella serratura della porta d’ingresso. E’ Piergiorgio che ritorna dal Comune.

PIERGIORGIO – Entrando – Ciao Miranda. Buongiorno Marisa.

MIRANDA – Ciao

MARISA – Buongiorno Sgnor Piergiorgio – poi rivolta al pubblico – Ecco cletar lavurador…

MIRANDA – rivolta a Marisa – Stasivta dgend c’l’ha telefuné on.

MARISA – Ah sé, che stega a sintì neca lo, Sgnor Piergiorgio.

PIERGIORGIO -  A so’ i que c’am petan…

MARISA – Guardì Sgnor Piergiorgio che i su cavel jè a post…

PIERGIORGIO – Ma no, l’è un mod ad di. E vo di: a so i que ca stag d’aste t’scora.

MARISA – Ah a jo capì. An la saveva questa. Comunque l’ha telefuné un sgnor cu’s ciama… – s’interrompe per prendere il biglietto che aveva lasciato sul tavolino – …Alberto Sagradini della Società Suitom (sarebbe Sweet Home)  di Londra

PIERGIORGIO e MIRANDA – con meraviglia - Di Londra?  

MARISA – Di Londra, di Londra. Però lo’ e telefuneva da Furlè, da la filiela ad Furlè. Anzi l’ha neca dett cui bsugnarep una donna dal pulizi…

PIERGIORGIO – Cum’et det c’la s’ciama sta Sucietè ad Londra?

MARISA – Suitom. L’ha dett che vo di “dolce casa”

MIRANDA  – Ah, sweet home!

MARISA – Eh, me ajò pu det icé…

PIERGIORGIO – Infatti, quand ca t’ho sintì um pareva d’essar a Oxford….E sa vleval st’Alberto Sagradini?

MARISA – L’ha vlu avvisé che incù dop mezdè e sarà iqué.

MIRANDA – I qué? E e mutiv?

MARISA – Ah quest un l’ha vlu di par telefun. L’ha dett cl’ha da fé una pruposta . Anzi par essar precis l’ha dett: una pruposta interessanta.

PIERGIORGIO – rivolto a Miranda – Al cnunsegna ste sugett….Alberto Sagradini?

MIRANDA – Mè ste nom an l’ho mai sintì.

PIERGIORGIO – Chissà quel che vo. – rivolto a Marisa -  Un l’ha dett a cl’ora che sarà iqué?

MARISA –  L’ha dett che vè sobit in te dop mezdè. Quand c’l’ha mes zo e telefun u m’ha dett che e dveva scorar cun un client. Par me apena c’l’ha fni e ven iqué.

PIERGIORGIO – Moh. A sintarè quel che vo’.

MARISA – Sgnora Miranda in tla tevla dla cusena u jè du spaghett e dl’insalé. Me alora am la coj.

MIRANDA – Sé, sé, va pu vi’ te. A s’avdè dmattena a la solita ora.

MARISA – No, dmatena a vegn piò terd, la s’arcorda ca gli’aveva dett. Parché ajò da passé prema all’Anagrafe par di certifichet.

MIRANDA – L’è vera. T’e rason. Allora quand t’arrivaré te no a sarem za a l’uffizi. A s’avdirè quand ca turnè.

MARISA -   Arrivederci e auguri cun Sagradini.

PIERGIORGIO – Grazie. Ciao Marisa. Buona serata.

MIRANDA - Arrivederci 

Marisa prende la sua borsa ed esce. Miranda apparecchia velocemente il piccolo tavolo e porta dalla cucina gli spaghetti. Iniziano a mangiare. Piergiorgio è visibilmente pensioroso e silenzioso

MIRANDA – Um avnirep da di cut sia mort e gatt. Però e gatt an l’avè mai avu. S’el sté?

PIERGIORGIO – con tono preoccupato -  Al set vera che alla fen ad ste mes u jè la rata de mutuo e no an n’avè i bajocc…

MIRANDA –  con viva preoccupazione - Al so, al so. Mo an’aglia fasè gnaca cun i stipendi ad ste mes?

PIERGIORGIO – Guerda che in te cont a sé in ross e i stipendi ij drova par sistemé e scupert. Um’l’ha za det e direttor, e l’era neca un po’ acid.

MIRANDA - E pu par mè l’arriva neca al buletti de gas e dla lus.

PIERGIORGIO – Ah, a sem a post. Me at’l’aveva dett che st’appartament e gusteva trop par no. Quand ch’ us fa un quel fura d’ e ves, dop us’in pega al cunseguenz. Sa s’in fasegna nuitar ad tor stal cambri? A sen in du: me e te. E pu ac bsogn ajeral ad cumpré tot i mobil par dal cambri c’ugni durmirà mai inciò. E adess ajavè da paghé dal rati c’als’cianta agli oss. E infatti a n’aglia fasè. 

MIRANDA – Uehi,  a me sta ca’ l’am piaseva una massa e pu mei avé dal cambri ad piò che una ad manc. In t’una quica manira a farè.

PIERGIORGIO – In t’una quica manira a farè! Ah! Quest l’è propri un rimedi scientefic! Sta roba chi que i la stugia a la faculté d’economi aziendela a Bulogna. Allora a posi di’ neca me una soluzion ad granda raziunalité ?

MIRANDA – Di pu!

PIERGIORGIO - As darè una sciupté.

MIRANDA – Moh va là, sa dit Piero… in tant ajavè la ca’.

PIERGIORGIO – Sé sé, t’e rason. Dmatena tu so la ca’ pr’andé a paghé al buletti…A sé spré! Al vut capì o no?

MIRANDA - A farè dagl’ecunumi.

PIERGIORGIO – Eh, a magnarè dl’insalé. E pu gnaca, cun quel c’la gosta! I que s’an truvè una soluzion in priscia us tuccarà lassé a ca’ la Marisa. Intant a la fèn ad ste mes e stipendi la se po’ scurdé.

MIRANDA – Cuma faroja a dijal. – pausa - S’an paghé la rata in temp, sa fala la Banca?

PIERGIORGIO – Ah, sobit in fa gnita, mo sa smiten ad paghé e al rati agliadventa tre o quatar e fnes chi vend all’asta la ca’ cun al tu cambri in piò, icè andarè a durmi sotta e pont ad Sciavanì.

MIRANDA – An gni voj gnaca pinsé. Ades stasegna chelum e a truvarè una soluzion. – Si alza e inizia a sparecchiare

PIERGIORGIO – Eh, stasegna pu chelum.

Suona il citofono. Piergiorgio va a rispondere

PIERGIORGIO – Sì, chi è? – ascolta la risposta e poi riferisce a Miranda – L’è cla parsona cla dgeva la Marisa

MIRANDA – Ah, Alberto….cum’as ciamal za…?.- intanto finisce di sparecchiare.

PIERGIORGIO – Sagradini. A sintarè quel che vo.

MIRANDA – dalla cucina a voce alta - Basta c’un voja di bajocc! –

PIERGIORGIO – a voce alta - Ah, se vo’ di baiocc l’ha sbajé ca’… 

Piergiorgio apre la porta d’ingresso e aspetta l’arrivo dell’ospite, nel frattempo rientra Miranda dalla cucina.

SAGRADINI – Arrivando alla porta – Buon giorno, sono Alberto Sagradini

PIERGIORGIO – Buon giorno a lei, io sono Piergiorgio Farini, si accomodi, prego

SAGRADINI – Grazie, permesso…

PIERGIORGIO – Miranda, mia moglie.

MIRANDA – Piacere

SAGRADINI – Buon giorno Signora, il piacere è mio.

PIERGIORGIO – Sediamoci. Rivolto a Sagradini – caffè, amaro, grappa?

Intanto si siedono

SAGRADINI – Il caffè l’ho appena preso. Un amaro lo bevo volentieri, grazie. - Posa la borsa.

Piergiorgio va al mobile dove c’è il bar e prende la bottiglia di amaro –

PIERGIORGIO- rivolto a Miranda – Lo prendi anche tu, Miranda, l’amaro?

MIRANDA – Ma sì. Anch’io.

Piergiorgio torna al tavolino con bottiglia e 3 bicchieri. Serve l’amaro. I tre cominciano a sorseggiare

PIERGIORGIO – La Signora Marisa, la nostra collaboratrice domestica, ci ha detto della sua telefonata….

MIRANDA - …e della sua proposta interessante…

SAGRADINI – Proprio così. Sono venuto per questo, del resto.

PIERGIORGIO – E noi l’ascolteremo.

SAGRADINI – Bene. Spero che la Signor Marisa vi abbia detto anche che io sono un funzionario della Società “Sweet Home” di Londra.

PIERGIORGIO – Beh, la pronuncia non è stata proprio come la sua, ma devo riconoscere che ci ha detto anche questo.

SAGRADINI – Molto bene. Come voi sapete “sweet home” significa in italiano “dolce casa”, quindi potrete immaginare che sono qui per parlarvi di qualcosa che riguarda la casa…

MIRANDA – Non vorrà proporci l’acquisto di un immobile, spero…

SAGRADINI – Assolutamente no. Sono qui a proporvi un utilizzo conveniente di …questa casa.

PIERGIORGIO – In che senso, conveniente. Mi sfugge il significato della sua proposta…

SAGRADINI – Glie lo spiego subito, Signor Farini. Voi abitate questo appartamento solo in due, vero?

MIRANDA – Sì, io e mio marito.

SAGRADINI – E questo appartamento ha tre stanze da letto, se non sbaglio, e due bagni.

PIERGIORGIO – Sì, tre stanze da letto e due bagni.

SAGRADINI – Come mi risultava, infatti...

PIERGIORGIO – Ma scusi, lei come fa a saperlo?

SAGRADINI – Beh, è ovvio che prima di incontrare i proprietari di immobili, qualche informazione dobbiamo averla, altrimenti si organizzerebbero tanti contatti inutili… si girerebbe a vuoto, insomma.

MIRANDA – Beh, certo…mi sembra normale

PIERGIORGIO – Ok, ora che ha avuto la conferma che questo appartamento ha tre stanze da letto e due bagni?

SAGRADINI – Queste stanze sono arredate?

PIERGIORGIO – Sì, sono arredate e non ci ha mai dormito nessuno – lancia un’occhiataccia a Miranda, che raccoglie con nonchalance -

SAGRADINI – Ottimo. Io vi propongo di affittare le stanze che voi non utilizzate direttamente.

Piergiorgio e Miranda si guardano istintivamente, poi

PIERGIORGIO – Come, come? Dovremmo affittare le stanze? E a chi, scusi?

SAGRADINI – Ad eventuali persone che sono a Forlì per turismo, per lavoro, o per studio. Con contratti di locazione temporanea.

MIRANDA – Insomma il nostro appartamento diventerebbe una pensione! Francamente mi sembra molto improbabile – guardando ancora Piergiorgio

PIERGIORGIO – Ma, scusi Signor Sagradini, che cosa le fa pensare che noi saremmo disposti ad ospitare gente che non conosciamo e che verrebbe qui a sconvolgere la nostra tranquillità?

SAGRADINI – Prima di tutto, non fasciatevi la testa sul problema della tranquillità. In realtà gli eventuali affittuari sarebbero persone che nove volte su dieci stanno fuori casa per tutta la giornata e tornano solo alla sera per dormire…

MIRANDA – Diamo pure per scontato che stiano fuori tutto il giorno, ma ci spiega perché dovremmo essere contenti di trascorrere la notte assieme a degli sconosciuti?

SAGRADINI – Via Signora, sconosciuti…Si fidi di me. Saranno sconosciuti solo il primo giorno che si presenteranno. Dopo per voi saranno di casa, li considererete come degli amici.

PIERGIORGIO – Già, degli amici che ti occupano il bagno e ti girano per casa. No, mi spiace Signor Sagradini, ma non credo che si possa fare nulla. Noi teniamo troppo alla nostra privacy e alla nostra libertà e non vogliamo altre persone in casa.

SAGRADINI – Mi faccia almeno completare il quadro. Devo ancora dirvi quale sarebbe per voi l’introito degli affitti.

MIRANDA – Beh, completi il discorso allora.

SAGRADINI – Bene. E’ quello che farò. Prima di tutto si tratterebbe per voi di firmare un contratto con la Società “Sweet Home” per inserire il vostro appartamento nel circuito degli affitti temporanei. Alla firma vi verrà versato subito un bonus di ingresso di mille euro.

PIERGIORGIO – Pensando alla rata del mutuo in scadenza guarda Miranda – Mille… euro?  - guardando Miranda

SAGRADINI – Proprio così, mille euro. Poi ci sono gli introiti per gli affitti

MIRANDA – E di che importo sarebbero questi affitti?

SAGRADINI – La nostra Società vi verserà 250  euro al mese per ogni stanza che metterete a disposizione e questo importo vi sarà versato sia che le stanze vengano effettivamente affittate sia che le stanze rimangano sfitte.

MIRANDA – pensando alle bollette da pagare guarda Piergiorgio – Ma noi non avremmo nessuna spesa?

SAGRADINI – Assolutamente no. A meno che non consideriate spesa il dover garantire un minimo di pulizia nelle stanze. E poi c’è il compenso per l’utilizzo dei bagni, che lei mi ha confermato che sono due.

PIERGIORGIO – Due, sì.

SAGRADINI – Bene. Nel caso in cui decidiate di destinare al circuito degli affitti in via continuativa anche uno dei vostri bagni, nel senso che dovrete considerarlo come parte integrante delle stanze da affittare, la Sweet Home vi verserà altri 150 euro mensili.

Breve pausa, durante la quale Piergiorgio e Miranda si scambiano diversi sguardi  

SAGRADINI – Qual è la vostra prima impressione?

PIERGIORGIO – Beh, io credo…

SAGRADINI – interrompendolo – No. Non mi dica niente adesso. Io vi lascio questa documentazione. Ne parlerete tra di voi con tranquillità, approfondirete tutte le questioni e fra tre giorni a quest’ora io vi richiamerò per conoscere la vostra decisione. D’accordo?

PIERGIORGIO – Guardando sempre Miranda – D’accordo.

MIRANDA – D’accordo, ne parleremo e le faremo sapere.

SAGRADINI – Perfetto. Ora tolgo il disturbo. Vi lascio per qualsiasi necessità il mio biglietto da visita. - Si alzano tutti e tre e Sagradini, dopo aver preso la borsa, va verso la porta d’ingresso, accompagnato da Piergiorgio e Miranda.- Signori, è stato un piacere. Buona giornata e.. a presto

MIRANDA – Buon giorno, Signor Sagradini

PIERGIORGIO – Buon giorno.

Sagradini esce

Piergiorgio e Miranda ritornano al centro del salotto rimuginando prima di parlare

MIRANDA – Zert che un n’è miga semplic tu una decision. A me um pé che j’affett i sia bon.

PIERGIORGIO – Me da un cant a sarep par di ad no. Mo da cletar a pens che i bajocc is farep propri comud. Te sa dit?

MIRANDA – parlando con decisione dopo una breve pausa - Me a deg che an n’ariv gnaca a pinsei d’avé dla zenta cl’at zira par ca’.

PIERGIORGIO – con altrettanta decisione - E me a la pens come te. No no, me a n’in voj savé gnita ad sta facenda. Lassegna pu perdar. E c’un si scora piò.

MIRANDA – E c’un si scora piò!

Suona il telefono. Piergiorgio va a rispondere

PIERGIORGIO – Pronto. Ah buongiorno – rivolto a Miranda, coprendo il microfono della cornetta – L’è la Banca! – Ah, nel conto non ci sono i soldi per pagare le bollette… E mi scusi di che importo sono queste bollette….cinquecento cinquanta euro e rotti… Grazie della telefonata, provvederemo a fare un versamento… sì certo, subito… perché?... altrimenti c’è il rischio che ci stacchino la luce e il gas…Certo, certo, capisco. No no stia tranquillo. Si figuri se vogliamo rimanere al buio… Grazie. Provvederemo. Buongiorno. Appena ha posato la cornetta – provvederemo… provvederemo cun ché? A virsarè dl’acqua. Rivolto a Miranda – Et capì, ique s’an paghè…

MIRANDA – …is staca la lus e e gas. Ajo magari capì.

PIERGIORGIO – Ecco. Propri icé. L’è ora ad metar in pratica la tu strategia finanzieria…

MIRANDA – E che? Qual’ela la mi strategi?

PIERGIORGIO – con enfasi negativa – In t’una quica manira a farè..

MIRANDA – Però e problema l’è che me la manira incora an la cnos..

PIERGIORGIO – Allora a mitarè in pratica la mi soluzion raziunela.

MIRANDA – Qual’ela, za?

PIERGIORGIO – As darè una sciupté…

MIRANDA – Mo incora cun sta sciupté! T’an l’e da di gnaca par scherz…

PIERGIORGIO - Allora cun j utum euro c’ajavè in tla saca bsogna ca cumpregna dal candel, parché ique tra un po’ la lus l’an s’acindarà piò. E pu in tant c’ai sé, bsogna ca rumpegna una quica scrana par fé de fug, parché u’gni sarà piò gnach’e gas par fe bulì l’acqua. E bastarà do scran, pu dop quand ch’i s’avrà staché neca l’acqua l’è inotil ca fasegna de fug.

MIRANDA – No la fé icé tragica…

PIERGIORGIO – An so me ca la faz tragica. La jè! tragica. E versament in banca an ne puté fé parchè par fé un versament uj vo’ di baiocc e nuitar di baiocc an n’avè. A te vut mettar in tla testa? -  E inizia a passeggiare per la stanza

Pausa, durante la quale i due rimuginano

PIERGIORGIO e MIRANDA – all’unisono – E s’affittesum una cambra?...

PIERGIORGIO – Pinsendi, parchè an n’affittè du. In fond, no la nostra cambra a l’ajavè…

MIRANDA – E allora metti pu neca e bagn. Us trattarà ad fé un quich sacrifizi ique in ca’… A farè fenta che st’appartament e sia piò zni…

PIERGIORGIO – A farè fenta che sia dvinté una pension….

MIRANDA – Mo sé. In fond e cuntratt e durarà un po’ ad temp, e pu’ se al robi al sa mesa, a darè la disdetta.

PIERGIORGIO – Alora aj dsen ad sé a che Sagradini?

MIRANDA – Me un’ etra soluzion an la veg.

PIERGIORGIO - Aj dsen ad sé e bsogna neca fe prest, parché se no quant chi etra j inquilè iquè un s’acendara gnaca la lus…

MIRANDA – Sol che lo l’ha dett che us telefunarà sol fra tri dé.

PIERGIORGIO - Um sa che an putegna miga stej da sté sti tri dé. Iquè bsogna c’ ajé fasegna savé prema, almanc cun chi mell euro de bonus arrivè a paghé al bullet e una perta dla reda de mutuo a la fen de mes.

MIRANDA – Guerda che lo l’ha dett ch’us pega neca l’affett dal cambri e u se pega neca s’in li affetta.

PIERGIORGIO – T’e rason. E pu, adess c’aja pens, j’ affett is pega anticipé, quindi sa firmè ste cuntrat ajavè i bajocc par tot al nostri facendi. 

MIRANDA – Se, però s’aj telefunè nuitar prema a fasè la figura di mort ad fa’…

PIERGIORGIO – Che pu e sarep la verité... Te not preoccupé. Aj telefun me e a truvarò una scusa…

MIRANDA – Ac scusa?

PIERGIORGIO – Aj dsè che…

MIRANDA – Che?

PIERGIORGIO – Gnita…Aj dsè che ajavè pinsé bè… e che us pareva giost e..currett che lo ul saves sobit, senza ste da sté i tri dè…

MIRANDA – E va benessum. Icè la figura di murt ad fam la jè assicureda. Ma comunque u jè poc da fé. Parchè ique te rason te: nuitar a sé du mort ad fam dad bo.

PIERGIORGIO – Va beh, adess ugn’è bsogn d’esageré.

MIRANDA – Ah, s’al deg me l’è un’esagerazion, inveci quand t’al di tè l’è la verité…

PIERGIORGIO – Va beh, lasegna perdar adess. Allora sa dit, aj telefun a Sagradini?

MIRANDA – Ah telefuna pu’, parchè l’è l’onic sistema pr’avé un quic bajoc.

Piergiorgio alza la cornetta e compone il numero leggendolo sul biglietto da visita di Sagradini.

MIRANDA – A Piergiorgio – Mett e viva voce ca voj sintì neca me quel che dis

Piergiorgio inserisce il “viva voce” –

SAGRADINI – fuori campo – Sagradini Sweet Home, chi parla?

PIERGIORGIO – Salute Signor Sagradini, sono Piergiorgio Farini, lei è stato qui in casa da noi poco fa…

SAGRADINI – Ah sì, certo, mi dica pure Signor Piergiorgio.

PIERGIORGIO – Le volevo dire che io e mia moglie abbiamo già parlato della sua offerta e abbiamo anche approfondito i pro e i contro…

SAGRADINI – E avete già preso una decisione?

PIERGIORGIO – Beh, sì….

SAGRADINI – Mi dica…

PIERGIORGIO – Beh, avremmo deciso di accettare e di concedere due stanze per i vostri affitti, oltre al bagno, come ci ha detto lei prima…

SAGRADINI – Ottimo! Non ve ne pentirete. Anche perché abbiamo già due clienti da sistemare. Mi hanno telefonato entrambi non più di dieci minuti fa, avvisandomi che domattina arriveranno a Forlì…

PIERGIORGIO – guardando Miranda – Ah, ci sono già due clienti….

SAGRADINI - …E, sinceramente, se non avessi le vostre due stanze mi sarei trovato in difficoltà perché altre libere non ce ne sono.

PIERGIORGIO – Allora dovremo firmare il contratto velocemente…

SAGRADINI – Più che velocemente. Guardi, il tempo di stampare il contratto e di metterlo in borsa e sono da voi.  Se avete letto il mio biglietto da visita, saprete che la filiale è in Piazza della Vittoria. Questione di cinque minuti.

PIERGIORGIO – Ah quindi già oggi pomeriggio?

SAGRADINI – Certo. E’ necessario, se vogliamo utilizzare le due stanze a partire da domattina.

PIERGIORGIO – Quindi oggi lei…ci verserà…..

SAGRADINI – …Il bonus di mille euro. Certo. E anche l’affitto del primo mese. Dunque…due stanze cinquecento euro, il bagno centocinquanta euro, quindi seicentocinquanta euro, più il bonus…milleseicentocinquanta euro. Giusto?

PIERGIORGIO – guardando Miranda con sorriso trionfale – Giusto.

SAGRADINI – Bene. A dopo, allora. Sono felice della vostra decisione. Sarò da voi prima possibile.  

PIERGIORGIO – A dopo. L’aspettiamo - E posa la cornetta-

MIRANDA –Donca, la figura di mort ad fa’ al’ajavè fatta cumpleta, però almanc sti bajocc is fa comud.

PIERGIORGIO – Mentra ca telefuneva u m’è vnu’ da pinsé alla Marisa. S’aj dsegna ad tot stal nuvité che suced ique’d’detra.

MIRANDA – Aj spiegarè gnaquel. Che in ca’ uj sarà di client chi dorma in tal cambri c’an n’avè mai druvé. Us trattarà ad fé una quica pulizi in piò, neca in te bagn.

PIERGIORGIO – E sarà mej telefunej stasera, parché dmatena an la javdè, cla vè piò terd, t’an t’arcurd?

MIRANDA – L’è vera. A’m sera za scurdeda. Allora prema a firmè e cuntrat e pu aj telefunarò.

PIERGIORGIO – Uhei Miranda, a sit propri cunventa ad fé ste cuntratt? Guerda che dop un n’è icé facil turné indrì quand chi sarà avnu j inquilè. Pinsegni bè ca sé incora in temp.

MIRANDA – Sa t’ho da di’ ca so’ cuntenta a’n te deg. Però l’è l’onic sistema pr’avè dagl’intredi in piò di nostar stipendi. E an puté rinuncé. Quindi…sé. A so cunventa.

PIERGIORGIO – Mej icè. Adess a so’ cunvent neca mè.

Suona il citofono

MIRANDA -  Osta, l’è za iquè

PIERGIORGIO – al citofono – Sì… – a Miranda – L’è propri lo! – al citofono – Salga pure – Apre intanto la porta d’ingresso e dopo qualche secondo entra Sagradini

SAGRADINI –Signori, sono contento di rivedervi così presto.

PIERGIORGIO – Beh, anche noi, vero Miranda?

MIRANDA – Certo.

SAGRADINI – Quando si fa qualcosa che è nell’interesse di tutti è un bel piacere rivedersi.

PIERGIORGIO – Si accomodi al tavolo, così può posare tutta la documentazione

SAGRADINI – Sì, grazie – si siede al tavolo apre la borsa e prende la documentazione contrattuale da firmare

Anche Piergiorgio e Miranda si siedono al tavolo

SAGRADINI – Ecco qua il contratto. E’ necessario che lo leggiate prima di firmarlo. Se preferite lo leggo io e voi mi chiederete tutti i chiarimenti che riterrete opportuni. – consegna a Piergiorgio una copia del contratto

MIRANDA – Sì, forse è meglio.

PIERGIORGIO – Legga pure che noi la seguiamo

SAGRADINI – Tra la Società di diritto inglese SWEET HOME LIMITED e i Signori Piergiorgio e Miranda…….

La lettura è sostituita da un brano musicale ad hoc della durata di circa 15 secondi. Al termine:

SAGRADINI – Vi è tutto chiaro?

PIERGIORGIO – Beh, mi sembra di sì

MIRANDA – Sì.

SAGRADINI – Allora prego, le vostre firme

Piergiorgio e Miranda firmano il contratto

SAGRADINI – Benissimo. Le carte sono a posto. Il contratto verrà registrato domattina e da domattina potremo usare le stanze. Ora vorrei darvi qualche informazione sui vostri primi due inquilini.

PIERGIORGIO – Sono curioso di sapere

SAGRADINI – Allora il primo si chiama Mohammed Sharif…

MIRANDA – Ma è straniero ?!…

SAGRADINI – Viene dal Qatar.

PIERGIORGIO – Come inizio non c’è male…

SAGRADINI – Tranquilli, è un commerciante di gioielli che preferisce non frequentare alberghi per motivi di sicurezza..

MIRANDA – E che ci viene a fare a Forlì?

SAGRADINI – Oh, per quanto ne so, deve prendere contatto con un fornitore di Verona e pare si siano accordati per incontrarsi a Forlì.

PIERGIORGIO – E l’altro?

SAGRADINI – E’ un francese di Lione, giovane. E’ uno studente universitario che ha vinto una borsa di studio per una permanenza di due mesi nel polo universitario di Bologna. Il suo nome è… – non si ricorda e verifica fra le sue carte – Jacques Leclerc.

MIRANDA – Quindi sono entrambi stranieri. Lei è sicuro che non si aspettino anche di mangiare in casa nostra?

SAGRADINI – Nel modo più assoluto. Verranno esclusivamente a dormire.

MIRANDA – Quindi non non devono neanche fare colazione. Siamo certi?

SAGRADINI – Certissimi, non si preoccupi.

PIERGIORGIO – E saranno qui domani?

SAGRADINI – Esatto, domani.

PIERGIORGIO – E a che ora arriveranno?

SAGRADINI – Il primo ad arrivare dovrebbe essere il Signor Sharif. Sarà qui più o meno sulle nove e mezza. Il Signor Leclerc invece non ha comunicato un orario preciso, in ogni caso anche lui verrà nell’arco della mattinata. In casa c’è qualcuno, naturalmente…

MIRANDA – Oh sì. Non noi due, perché saremo in ufficio, ma ci sarà Marisa, la nostra collaboratrice domestica. Stasera le telefoneremo per avvisarla delle novità.

SAGRADINI – Bene. Ora vorrei procedere con il pagamento di quanto vi è dovuto per la vostra adesione. Giusto?

PIERGIORGIO e MIRANDA – all’unisono e con tono troppo alto – Giusto! – si rendono conto di aver fatto la figura degli squattrinati e si atteggiano per stemperare la situazione

Sagradini compila un assegno di un carnet che ha estratto dalla borsa

SAGRADINI – Milleseicentocinquanta Euro. Giusto?

PIERGIORGIO e MIRANDA – ancora all’unisono – Giusto! – stesso atteggiamento di qualche istante prima

Sagradini si alza

SAGRADINI – Signor Piergiorgio, Signora Miranda, allora grazie ancora di avere aderito al circuito della “Sweet Home” e in bocca al lupo per la vostra nuova attività di affittuari.

PIERGIORGIO – Grazie, crepi il lupo!

SAGRADINI – Ora scappo, perché devo andare a chiudere la Filiale. La mia segretaria mi starà aspettando. Se avete necessità di chiarimenti e comunque se doveste avere bisogno di me, chiamatemi pure al cellulare. Buona serata. – stringe la mano a entrambi

MIRANDA – Buona sera, Signor Sagradini

PIERGIORGIO – Buona sera e grazie di tutto.

SAGRADINI – Grazie a Voi – fa per uscire ma torna indietro- Ah, dimenticavo, è necessario che vi procuriate con urgenza, per i vostri inquilini, due riproduzioni delle chiavi che servono per entrare in casa e nel condominio.

PIERGIORGIO – Non si preoccupi, teniamo sempre diverse copie, per comodità.

SAGRADINI – Ottimo. Arrivederci

PIERGIORGIO E MIRANDA - Arrivederci

Dopo qualche istante

PIERGIORGIO – con l’assegno ancora in mano, sventolandolo – Quest dmattena prema d’andé all’uffizi al veg a dé a e nostrar amig dla banca, icé us pagarà al bulletti. – pausa - Me al so quel che t’sté pinsend…

MIRANDA – Dimal

PIERGIORGIO – Te t’sté pinsend alla Marisa cla jè in ca’ cun chi du suggett…

MIRANDA – E te no? S’an gné fasè savè prema chi arriva, iquè  dentra at sta ca’ us avdirà al comichi.

PIERGIORGIO – Me inveci a pinseva al tragedi.

MIRANDA – Par forza, te t’e sempar da essar pessimestar…

PIERGIORGIO – E te s’t’pens a la Marisa cla scor cun Mohammed Sharif, inveci c’i uttimestra?

MIRANDA – Me sé. Par me e sgnor Mohammed l’impararà prest a scorar in dialett.

PIERGIORGIO – Ah, par forza! Sa vut che la Marisa la impera a scorar in arabo?

MIRANDA – Va beh, adess a prov a telefunej – prende in mano il cordless.

PIERGIORGIO –Fam sintì neca a me

Miranda inserisce il “viva voce” e compone il numero. Dopo qualche istante –

MIRANDA -  Pronto. Marisa?

MARISA – Sé, a so me. Chi è c’scor?

MIRANDA – Marisa, a so’ la Miranda.

MARISA – Oh, buona sera sgnora, c’la dega pu…

MIRANDA – Ascolta Marisa a t’avè da infurmé d’una nuvité iquè in ca’

MARISA – Uhei, s’aviv cumpré e frigo nov?

MIRANDA – No. Quel c’ajavè e va incora benessum. No, stam a sintì…

MARISA – A so’ iquè c’an petan, coma che dis e su marid  

Piergiorgio ride in modo evidente

MIRANDA – Ascolta Marisa, ajavè firmé un cuntratt cun che sgnor Sagradini, al’et in tla ment?

MARISA – Sè c’a l’o in tla ment, l’è quel dla pruposta interessanta. E qual’erla pu sta pruposta, s’la s’po’ savé…

MIRANDA – Ajavè affitté al do cambri c’an n’avè mai druvè…

Passano alcuni secondi di silenzio dall’altra parte.

MIRANDA –Marisa.. Pronto!?

MARISA – A so què, a so què…

MIRANDA – Huei an sinteva piò gnita. Et capì quel ca t’ho dett?

MARISA – Mitemla icé: ajò sintì mo an n’ho capì. Sa vol di c’ajavì affitté al do cambri?...

MIRANDA – E vo di che in cal do cambri e vnirà a durmì dal parsoni e pu al druvarà e bagn cl’è in fond a e disimpegn.

MARISA – E mè s’oja da fé?

MIRANDA – Te t’an n’e da fé gnita. T’are sol da pulì una quica volta al cambri e de un occ a e bagn.

MARISA – E s’aj da magnè stal parsoni?

MIRANDA – I’n n’ha da magné gnita, parchè iquè i vè sol par durmì. A magnè i s’arangia luitar, fura ad ca’.

MARISA – A segna propi sicur c’an n’epa da fé da magné?

MIRANDA – Sicuressum. Sta tranquela che ad magné in scurarà mai.

MARISA – E quant c’l’aj arriva sta zenta?

MIRANDA – J’arriva dmattena.

MARISA – Dmattena?! Moh e mi Signor…

MIRANDA – Moh t’an te da preoccupé, Marisa. Da te in n’a bsogn ad gnita. T’a je sol d’arvi la porta, quant chi sunarà e campanell. A t’avè telefunè stasera parché dmattena prest an s’avdé, te t’vè piò terd.

MARISA – Pinsendi bè, ajò fed che dmattena me an vegn propi, parchè stanotta am mor ad sicur…

MIRANDA – Mo sa diret, Marisa…

MARISA – Beh, adess murì magari no, moh stanotta cme minum an durmirò, però… sl’aja d’andé icé, l’ajandrà, sa vola ca dega me…

MIRANDA – Marisa, e pu ujè un etar quel…

MARISA – Un’etar?! Ah parchè sta roba l’an basta par stanotta?

MIRANDA – A t’avleva di ch’i è tut du stranir…

Ancora istanti di silenzio

MIRANDA – Marisa a sit incora ilè?

MARISA – A so’ cascheda longa stesa, mo a so’ incora iqué…

MIRANDA – Marisa, allora a s’avdè dman a l’ora ad magné, quand ca turnè dall’uffizi.

MARISA – Sé, a s’avdè, sa so incora viva.

MIRANDA – Moh va là, not preoccupé. T’avdiré c’un è gnita. At’l’ho pu dett: in n’a da magné in ca’ nostra. Buona sera Marisa.

MARISA – Buona sera, buona sera

Miranda sta per posare la cornetta, poi la rialza subito

MIRANDA – Ah Marisa….a s’it incora ilé?

MARISA – pausa – Sé.

MIRANDA – E cum’ela t’an n’avivta mez so?

MARISA – A’m so basida

MIRANDA – Marisa, quand chi avnirà i du inquilè t’ajé da dé una copia dal cev ad ca’, ch’agl’jè in cusena in te sgond casset dla cardenza.

MARISA – Eh, va bè, va bè. A s’avdé.

Marisa posa la cornetta

PIERGIORGIO – T’agn’è dett che ujè nec’un arabo

MIRANDA – An n’o avu e curagg. Za la s’era impressiuneda sol a sintì ch’jè stranir, figurat quel cla faseva s’ai dgeva ad Mohammed Sharif.

PIERGIORGIO – Spiregna in bè. Me ajò una paura cl’az feza rompar e cuntratt

MIRANDA – Mo va là, Piergiorgio, mo smettla d’essar tragic.

Buio – trascorre la notte – Al riapparire della luce la scena si svolge il giorno dopo

Sono le otto e Miranda e Piergiorgio sono pronti per andare ai rispettivi uffici. Ultimo sorso al caffè. Suona il citofono

PIERGIORGIO – Propi d’ast’ora! Chi saral ?

MIRANDA – Andé vi senza arspondar..

PIRGIORGIO – Eh, icé ai passé propi sotta a e nes. Quel che sona e sarà pu ilé dri a e purton…

MIRANDA – T’è rason. A s’e truvè propi ad davanti. E allor bsogna sintì quic’l’è e spiregna c’l’an sia longa.

PIERGIORGIO – Sintema pu qui c’l’è – al citofono – Chi è?...Come scusi?...Ah Mohammed Sharif – rivolto a Miranda – L’è za e prem di inquilè chi ha d’avnì stamatena. – al citofono – Salga, prego… Yes…Ascensore…Lift….Terzo piano…Yes Third floor. – Apre la porta d’ingresso, poi rivolto a Miranda - Um tocca neca scorar in ingles… Coma ca sé spiané….

MIRANDA – Mo un dveva arrivé al nov e mezz? E adess coma fasema ch’ajavè d’andé a lavuré.

PIERGIORGIO – Sa vut cat dega. Me a so sol che me an poss fe terd a l’uffizi.

MIRANDA – Gnaca me s’l’è par quell…

PIERGIORGIO – E allora a puté fe sol un quell: al fasé intré e e starà in ca’ da par lo’ finché un n’arriva la Marisa.

MIRANDA – A ne cnunsè ignaca e ai lassè la ca in tal man..

PIERGIORGIO – Un etra manira l’agn’è.

MIRANDA – Spiregna c’un sia un ledar.

Entra Mohammed Sharif. Abbigliamento classicamente arabo.  Ha una valigia e una ventiquattrore.

PIERGIORGIO – Buon giorno Signor Sharif. Good morning Mister Sharif. Welcome…

MIRANDA – Good morning.

MOHAMMED – Good morning, glad to see you.

PIERGIORGIO – Lei è arrivato in anticipo. You came early..

MOHAMMED – Oh yes, early. Problem?

PIERGIORGIO – Dobbiamo andare a lavorare…We have to go to work.

MOHAMMED – Oh Yes, work.

MIRANDA – E in casa non c’è nessuno. A Piergiorgio - Cum’as disal in ingles…

PIERGIORGIO – There is no one …in the house. Capito?

MOHAMMED – Yes, I understand

PIERGIORGIO – Dobbiamo lasciarla solo…  We have to leave you alone..

MIRANDA  - Finché non arriva Marisa.

PIERGIORGIO – Until arrives Marisa.

MIRANDA – Marisa è la nostra collaboratrice domestica

PIERGIORGIO - Marisa is our colf.

MIRANDA – rivolta a Piergiorgio – S’la vèn a savé d’essar una colf, l’an vè piò…Cun’t schepa ad dijal.- rivolta a Mohammed – Marisa arriva alle nove e mezza.

PIERGIORGIO -  Alle nove e mezza. Half past nine. Your room is the second on the right - Indicando la porta che conduce alla zona notte

MOHAMMED – Ok. Marisa. Half past nine.

PIERGIORGIO – Goodbye

MOHAMMED – See you later

MIRANDA – Sa t’al det ci un ledar?

PIERGIORGIO – Non l’ha dett ca s’avdé piò terd.

MIRANDA – Ambeh.

Piergiorgio e Miranda escono. Mohammed posa la ventiquattrore sul divano e porta la valigia in camera. Il salotto rimane vuoto per alcuni istanti, durante i quali si ascolterà un breve brano musicale.

Si apre la porta d’ingresso. E’ Marisa che ha sbrigato le sue faccende all’anagrafe molto prima del previsto. Entra come tutte le mattine, appende la borsa nell’appendiabiti.

MARISA – parla a voce alta, mentre si mette il grembiule da lavoro – Me a ne so quel qu jè vnu in tla menta a sti du. I affetta al cambri. E i vè du stranir. Moh moh moh, iquè agni sè miga. Me za a faz fadiga a capì l’italian, figuremsa al lengui straniri. A so steda sesa me, ca so andeda a arspondar a e telefun a che suggett, Sagradini. Lo’ e la su proposta interessanta. La Sgnora la ja dett ch’in n’a da magné iqué. Spiregna in bè. - Si avvicina al divano e vede la valigetta ventiquattrore. – E sta valisetta sa fala iqué. Ad chi ela c’an la jo mai vesta. La sarà ad Piergiorgio.  A vut scumettar cus la jè scurdeda? - Poi esce in cucina

Entra nel salotto Mohammed. Dopo aver sistemato la valigia in stanza, viene a riprendere la valigetta ventiquattrore e se la porta nel reparto notte

Rientra dalla cucina Marisa con lo scopone, guarda sul divano e vede che la valigetta è scomparsa

MARISA – Mbeh? E la valisetta ind’ela andeda a fni? E pu mo a so sicura d’avela vesta. Boh, a sarò rinquajunida. – Adess a faz un quel. A toran in tla cusena e pu a vegn iqué neca pr’avdé quel che suced in te divan. – Esce di nuovo in cucina

Contemporaneamente Mohammed rientra nel salotto, rimette la valigetta sul divano e ritorna nella sua stanza

Marisa entra dalla cucina, guarda subito nel divano e rivede la valigetta.

MARISA – allibita, resta muta per qualche secondo – Allora a so propi rinquajunida. La valisetta la jè iquè neca. Mo sa succedal. Quest un n’è miga un quel nurmel… - C’um vegna un azident, a voj pruvé un etra volta – torna in cucina

Nel frattempo rientra ancora Mohammed, posa sulla valigetta un ombrello coloratissimo e rientra nel reparto notte.

Marisa rientra dalla cucina, guarda subito il divano e vede la nuova situazione, agitandosi ancora di più.

MARISA – Stavolta ujè neca un’ umbrela!! La faccenda las fa sempar piò cumplicheda. Iquè ui po’ essar sol un quel: in sta ca’ ujè un fantesma. E me ajò una paura ca mla faz adoss. Bsogna ca stega chelma. - si guarda intorno circospetta dando le spalle alla porta che conduce al reparto notte –

Entra dal reparto notte Mohammed, guarda Marisa che è di spalle

MOHAMMED – con tono un po’ alto – Good morning!

MARISA – urlando per la paura senza girarsi - Aaaaaaaaahhhhhh –  Poi si gira lentamente per vedere chi ha pronunciato il suo nome.

Vede Mohammed Sharif vestito da arabo, e lo scambia proprio per un fantasma.

MARISA – Cut vegna un azident, l’è propi un fantesma! Sa vut da me? Me an so la padrona ad ca’… a so sol la donna dal pulizi…

MOHAMMED – alza un braccio in segno di saluto – Good morn…

           Marisa vedendo la figura che alza il braccio si spaventa a morte

MARISA – urlando nuovamente e proteggendosi– Aaaaaaaaah…. S’am vut fé…

MOHAMMED – tranquillizzante - Good morning, Marisa

MARISA – Marisa? E pu cum a fet a savé e mi nom?

MOHAMMED – Piergiorgio e Miranda

MARISA – inizia a realizzare – al pubblico - Mo a vut scummettar che quest l’è o’ di inquilè. – rivolta a Mohammed – Mo allora t’sirta za arrivé? T’am e fatt muri da la paura.

MOHAMMED – Marisa, Salam

MARISA – rivolta al pubblico con tono del tutto tranquillizzato – Uhei, par furtona ch’in vleva gnita. Quest un n’è incora intré e l’ha za cmandé da magné…- rivolta a Mohammed – No, in ca’ de salam uni n’è. Ujè armast un po’ ad parsot, cott e dla coppa. Però ajò da fé incora la spesa. Moh veda un po’ quest l’è za arrivé. Un dveva avnì al nov e mezz?

MOHAMMED – Salam…Peace

MARISA – Ah neca a me un pis e salam mo av deg cu’n gn’è…

MOHAMMED – si rende conto che Marisa non ha capito – Salam…saluto arabo

MARISA – Ah, mo ved’un po’ i saluda cun l’antipast…

MOHAMMED – Salam… means…signifìca peace….come dire voi…no war…no guerra…

MARISA – Ah, adess ajò capì. No guerra… sarà la pace

MOHAMMED – Pace, yes, pace. Salam è pace… in arabo.

MARISA – Mè inveci ajò fed che s’la dura icé la pace a la pirdarò da fatt. 

MOHAMMED – I’ve seen my room…

MARISA – U m’indispis mo de rum un in’è parchè i padrò ad ca’ e rum i ne bé, quindi sa la vli, ujè dla grappa, però agl ‘ott    dla matena la grappa un un pé cla sia molt indicheda.

MOHAMMED – Room…come dire voi…cambra…visto cambra (sbagliando, invece di camera)

MARISA – Osta l’ha scors in dialett. Adess se ca s’ capè. La su cambra. Ah ta la jè za vesta la tu cambra. E e bagn a l’et vest?

MOHAMMED – non ha capito – What?

MARISA – Bagno.. bagno …tualet

MOHAMMED – finalmente ha capito – Ah Yes, toilette. I follow you

MARISA – Ai lov iu!? Uhuei quest’ al so neca me quel che vo di. C’an inviegna cun dal patachedi parché at tir zo da la finestra, eh!

MOHAMMED – No I love you. I follow you. Io venire dietro te

MARISA – No, te dri a mè t’an vè propri. Noj pinsé ignaca…

MOHAMMED – Dietro te …per toilette

MARISA – cambiando tono - Ah, adess a t’ho capì. T’am vè dri pr’avdé e bagn. T’e rasò neca tè, puret… Ven pu dri a me… E pu dop ad darò neca al cevi dla ca’…- apre la porta del reparto notte e esce di scena seguita da Mohammed.

Dopo qualche secondo rientra in scena solo Marisa. Mohammed si è fermato nella sua camera.

MARISA -  A me u’m foma za la testa e quest l’è sol e prem e u’nun pis propi. A n’um m’in farep ches se foss un delinquent. Un scor gnaca l’italian. Salam, salam. Va in ti frè va la.

Suona il citofono

MARISA – Ecco. A scumet che quest l’è cletar inquilè…- va a rispondere – Si? Chi è? – Giac? …No nuitar i sti an ni cumprè, e pu me al giac ali ho za. Um indispis mo i que un s’compra gnita… Cum’al dett?... L’è cher?... Ah agli è neca cheri stal giac. Mo allora coitla…A t’ho dett c’an li voi al tu giac…. E riattacca la cornetta del citofono.

Il citofono suona ancora

MARISA – Uhei, neca. Ac fat scuciador! – risponde ancora – Pronto. Chi è? Mo incora cun stal giac… Mo basta.. At’ho dett c’an li voi… cum’et dett? ….Ah Giac l’è e tu nom….ah mo ved un po’, e vo’ di Giacomo… e Le cher l’è e tu cugnom… Un s’dis Le cher?  Ah… Leclerc. Mo sa vut ca sepa me. Me al deg coma a capess…Mo allora vo a si’ propi l’inquilè…Coma dgiv? locateur? Ah in frances. Allora vo a si frances?. Vni pu so’… - Apre la porta d’ingresso – Ecco adess aj sé tott. Almanc quest al veg intrè e an passarò la paura c’ajò passé prema cun cla valisetta de cappar.

Jacques Leclerc entra. E’ un giovane di bell’aspetto con una valigia e un computer in valigetta

JACQUES – Bonjour, madame, je suis Jacques…Giacomo

MARISA – Buongiorno, me a so la Marisa…la Marisa e basta, parchè a ne so coma cus dega in frances.

JACQUES – Il n’y a pas en francais, Marisa. Non c’è Marisà en Francese.

MARISA – An so s’a m’epa da uffendar o essar cuntenta…

JACQUES – Il y a Marie Louise. C’è Maria Luisa

MARISA – Um pis ad piò Marisa. Cletar l’è trop long. … Jacques ride - Prego, intrì pu.

JACQUES – Merci, madame

MARISA – A l’accumpagn in tl’la su cambra

JACQUES  - Oh oui, merci. Ma chambre.

MARISA – Moh ved un po’ l’è quasi coma in dialett.

JACQUES – Allons

MARISA – No, guardì che incù un n’è e lon, l’è la zuiba, jir l’era e mircul e dma l’è e venar…

JACQUES – Allons…in italiano… andiamo

MARISA – Ah ajò capì. Andegna pu. Al cevi ad ca’ a t’li darò dop.

Marisa e Jacques escono nel reparto notte. Dopo qualche secondo solo Marisa rientra nel salotto.

MARISA – Um pé d’avé lavuré par dis dè, inveci jè passé sol vent minud….. Ajò imparé l’ingles e e’ frances, mo in ca’ an n’ho incora fatt gnita. Questa l’è una rivoluzion.- Rivolta al pubblico - Sa vliv c’av dega. An veg l’ora che sia passeda la mattena. – pausa – Che Mohammedpar me l’è un delinquent. Che ragaz frances inveci um pé una breva parsona. Mo sta situazion l’an dura miga…L’an po’ duré. A ve deg me. A s’avdé dop, valà, che me ajò da fé adess.

Sipario

Secondo atto

Tarda mattinata. Entrambi gli inquilini sono usciti e Marisa, come al solito sta facendo le pulizie ascoltando la musica. Si sente la chiave che apre la porta d’ingresso: E’ Miranda

MIRANDA – entrando parla fra sé e sé – A’n veg l’ora ad savé cum’ela andeda la matena. U’m pé che la situazion la sia tranquella. Marisa!!! – nessuna risposta – Marisaaaa!! – nessuna risposta – Marisaaaaaaa!!! – finalmente Marisa ha sentito e abbassa il volume, comparendo nel salotto

MARISA –Oh buongiorno Sgnora Miranda, eral un pez c’l’am ciameva?

MIRANDA – Un pez no, però ajo fed d’avé cunsumé tot al cordi vucheli. T’an pu tne un po’ piò bass e vulom?

MARISA – L’ajà rasò neca li, però quand che va l’aspirapolvar s’an elz e vulom dla musica an ariv a sintila.

MIRANDA – Allora, avleva savé coma c’l’aje andeda stamattena…

Rumore di chiavi, entra Piergiorgio

PIERGIORGIO – a Miranda - Ciao – a Marisa – Buongiorno Marisa

MARISA – Buongiorno, Sgnor Piergiorgio

PIERGIORGIO – a Marisa e Miranda – Allora com’a segna andé cun i nostar inquilè?

MIRANDA – A gli’aveva cmandé propri adess neca me…Allora Marisa sa dit?

MARISA – Ah, sa vliv ca’v dega. Mohammed a l’ho scambié prema par un fantesma, parché an ne saveva che foss in ca’ e um a fatt un scherz cun la valisetta in te divan, c’am so morta da la paura…

PIERGIORGIO – Fasegna cont c’ajepa capì, neca su’nn’è vera… E pu?

MARISA – E pu ajò fat avdé e bagn. Ajavè scors in ingles e in dialett. Me am sbagliarò, mo che Mohammed par me l’è un delinquent…

PIERGIORGIO – Mo sa dit! Ta ne cnos ignaca…

MARISA – Me a ne cnunsarò, mo la mi bursetta an la lass in zir su jè lo in ca’…

MIRANDA – Va là, Marisa, Sagradini u’s’ha dett cl’è un cummerciant ad giuiell cl’ha affitté una cambra iqué par no dé in tl’occ. Sa vut c’l’epa da zarché in t’la tu bursetta… E cletar inquilè pu l’è avnù?

MARISA – Sé sé. Prema a l’ho scambié par un venditor ad cunfeziò, parchè a e citofono e scureva ad giac…

MIRANDA – Giac? Ac giac?

MARISA – Sé sé, giac e pu l’ha neca dett ca gl ‘iè cheri..

PIERGIORGIO – A’n capes gnit

MARISA - …Dop finalment ajo capì che Giac l’è e su nom e LeCher l’è e su cugnom

PIERGIORGIO … Leclerc u sciama, no Lecher

MARISA – Va beh, um’l’ha dett neca lo’, mo u’n gn’è una massa ad diffarenza…

MARISA – E pu a l’et fatt intré?

MARISA – Zert ca l’ho fatt intré… A l’o fatt intré e ajo fatt avdé la su cambra.

PIERGIORGIO – Sta bo… Mej icé

MARISA – Cun lo ajavé scors in frances e…

MIRANDA - …in dialett

MARISA – sorpresa - Sé. Cum’a fala li a savel?

MIRANDA – U’m’è vnu un’intuizion fulminanta.

PIERGIORGIO – E adess jè in ca?

MARISA – No, jè fura tut du

MIRANDA –  Rivolta a Marisa – A t’hai dett a c’ora chi torna?

MARISA – Ah i m’ha dett tut du chi turnara stasera dop al nov.

MIRANDA – A t’hai pu cunfermé ch’in n’ha da magné iqué?

MARISA – Mohammed quant cu s’è presenté la cmandé sobit de salam, ma pu u m’ha spieghé cl’era sol un salut…pu e vleva de rum, mo dop um’ha dett ch’e vo di cambra in ingles…Comunque tut du i m’ha dett ch’in n’ha da magné, par furtona.

PIERGIORGIO – Allora Sagradini l’aveva rason.

MARISA – Ajavì da scusem sa ve cmand, mo as pol savé e parchè ajavì avlù affitté al cambri?

Pausa – Piergiorgio e Miranda si guardano e Miranda fa un cenno di sì col capo

PIERGIORGIO – L’è giost che t’al sepa, Marisa, t’vè in sta ca’ da tent’enn….Ajavegna bsogn ad bajocc par paghé al bulletti dla lus e de gas..

MARISA – Mbeh, an putivia cmandé un prestit a di vostar parent?

MIRANDA – An n’avegna gnaca i bajocc par paghé la rata de mutuo…

MARISA – Mbeh mo, al putivia paghé un po’ piò terd, c’un sarep sucess gnita…U jera bsogn d’affitté al cambri?....

PIERGIORGIO – An n’avegna gnaca i bajocc par e tu stipendi..

pausa  

MARISA – Mbeh…pinsendi ben… pu… l’a n’um pé un’idea sbajeda, anzi, adess ca guerd, par me us putrep affitté neca un let in te salott…

MIRANDA – Va là, ch’a’n’esageregna adess… Piotost t’an n’e dett gnita ad Jacques, che zuvnot frances. Quell u’n’è un delinquent?

MARISA – No no, par me quel l’è un brev zovan. A me u’m’è simpatic. E pu almanc l’ha di sti nurmel, no che linzol cl’ha che Mohammed. A v’l’ho pu dett che quand ch’ajò vest che linzol a l’ho scambié par un fantesma.

PIERGIORGIO – Marisa et preparé gnita da magné?

MARISA – Av vleva lassé e salam ad Mohammed, mo pu ajò pinsé cl’era mej i rigatoni. Jè dla in tla cusena. - Rivolta a Miranda – Allora s’la’n’ha bsogn ad gnita, me a m’andrep a ca’.

MIRANDA – Va pu a ca’, Marisa e grazie di tutto.

MARISA – A sper ca passiva una bona not… cun Mohammed in ca’…

PIERGIORGIO – Sta tranquela, Marisa. Un gn’è pericul. A s’avdè dman.

MARISA – Ah, sa si tranquell vuitar, me a so incora piò tranquella…perché stanotta a dorm in te mi lett. – prende soprabito e borsetta - Arrivederci a tut du. - Esce 

PIERGIORGIO – A Marisa – A cardeva ad pezz. Us ved che neca s’la scor in dialet la s’fa capì li stess.

MARISA – Vit, te t’sirta tot preoccupé e inveci l’è andé tot bè..

PIERGIORGIO – Eh, a perta e fantesma e al… giac. Valà magnegna chicosa. Piottost, ajò lassé l’assegn ad Sagradini a e direttor dla Banca e lo l’ha dett che al bulletti u li pagarà quand clè sicur che l’assegn l’è bon. A’m veg a lavé al man – Esce nel reparto notte

MARISA – Me a’m’li lev in te rubinett dla cusena - Marisa esce in cucina

Breve pausa con la scena vuota

PIERGIORGIO – rientrando con atteggiamento interrogativo e con un sacchetto in mano – Mirandaaa!

MIRANDA – fuori scena – A so qué, s’et fat?

PIERGIORGIO – Guerda quel ch’ajò truvé dri a e specc de nostar bagn.

MIRANDA – E cum’et fat avdel s’l’era dri de specc…S’et i raggi X in ti occ c’me Superman…

PIERGIORGIO – Mo ac Superman. Am sera mes a guardé una piastrela ch’l’a m’era sembreda crepeda e ajò vest che e specc – ta t’l’arcord ch’l’è un po’ bumbé ad dri - l’era un bisinì piò scusté da e mur, allora ajo guardé ad dri e ajò truvé ste sacchett.  A gl’iett mess tè?

MIRANDA – Me? No ad sicur. E sa jel in te sachet?

PIERGIORGIO – Ah adess ai guardarè. - Armeggia un po’ col sacchetto - L’è cius, piò che cius, l’è sigillé. Iqué bsogna tajé.

MIRANDA – A veg a tu al tusur – Esce in cucina

Intanto Piergiorgio cerca di guardare il contenuto in trasparenza, ma non ci riesce. Rientra Miranda con le forbici e taglia il bordo del sacchetto poi Piergiorgio vuota il contenuto sulla sua mano, ma nel capovolgere il sacchetto il contenuto si sparpaglia a terra. Piergiorgio e Miranda si affrettano a raccogliere tutto: sono una ventina di diamanti anche di dimensioni considerevoli. Piergiorgio e Miranda li guardano senza parlare per alcuni istanti, poi:

PIERGIORGIO – E quist sei, in sarà miga…

MIRANDA – Diament! Quist i’m pé diament!

PIERGIORGIO – Bsogna pu avdé s’jè bon…

MIRANDA – Bon o fels, chi ja mes dri a e’ specc de bagn?

PIERGIORGIO – Me e te a sen iqué, la Marisa par me l’an sa gnaca cuma chi sia fett i diament…

MIRANDA - …E allora l’ha da essar sté par forza on di du inquilè. Che Mohammed un fa e cummerciant ad giuiell?

PIERGIORGIO – Icé l’ha dett Sagradini. Però, a voi di, o che fa e cummerciant ad giuiell e mett un sacchett pin ad diament dri a e specc de bagn?

MIRANDA – Che pu e bagn un n’è quel chi ha da druvé luitar, l’è e nostar!

PIERGIORGIO – La jè una faccenda un po’ strana. E adess sa fasegna cun ste sacchett? Ca l’avè neca avert.

MIRANDA – Me a cred che prema ad tott bsugnarep savé se i diament jè bon o fels, parché e scors e cambia d’una massa. Si è bon, bsogna ca fasegna chicosa par scuprì ste mistèr..

PIERGIORGIO – E bsogna neca ca pinséma d’avisé la pulizì. A’m puté miga rischié ad passé par du ledar…

MIRANDA – Se inveci i duvess essar fels, me a direp ad armettar ste sacchett dri a e specc cuma ta l’e truvé te, neca s’un n’è piò sigillé.

PIERGIORGIO – E cuma fasegna a savé s’i è bon? A’m puté miga fej avdé a un orefice…

MIRANDA – Mo valà...L’è trop periculos…

PIERGIORGIO – E allora?

MIRANDA – Al set quel ca fasé, a telefuné alla Silvana!

PIERGIORGIO – E chi èla la Silvana?

MIRANDA – T’an t’arcord quand c’andegna vi insè cun li e e su muros. Una volta a sé andé neca a Perugia.

PIERGIORGIO – Ah, adess um ven in tla menta. Mo parché te ci incora amiga cun li?

MIRANDA – As sintè ogni tant. Anzi l’utma volta la m’aveva dett ad salutet e me am so scorda.

PIERGIORGIO – Adess ajò capì e parchè che dé a faseva fadiga a durmì… Va beh, però as pol savé parchè la Silvana la duvrep essar in gred ad cnosar i diament?

MIRANDA – Parché li prema ad spuses l’aja lavuré tant enn in t’un’oreficerì e stal robi la li cnos. Sa dit te?

PIERGIORGIO – Te tci sicura che li pu l’an vega a raccunté in zir i nostar fett?…

MIRANDA – Sé, a so sicura. Not preoccupé. E pu la sta a mezz chilometro da nuitar.

PIERGIORGIO – Allora ciamla pu. Ajavé tot e temp par cnossar la verité. Mohammed e Jacques jarrivarà sol in tal nov ad stasera.

Miranda telefona alla zia Silvana col cellulare.

MIRANDA – Sei tu Silvana? Sono Miranda…Come stai….bene. Anche noi stiamo bene. Senti Silvana, abbiamo bisogno di un tua consulenza per delle pietre preziose…Sì si, le abbiamo qui…No, non ce le possiamo portare dietro, dovresti venire tu a casa nostra. No, non mi fare dire di più al telefono...Poi ti spiego.. Puoi venire subito? Bene, ti aspettiamo. Ciao. – rivolta a Piergiorgio – Ha detto che viene subito, per fortuna.

PIERGIORGIO – Mej icé. Adess am putè fe etar che stela d’asté.

Pausa con breve brano musicale

Suona il citofono e Miranda va a rispondere

MIRANDA – Sì?.... – rivolta a Piergiorgio – La jè li…  - apre la porta d’ingresso e aspetta, sinché entra Silvana

SILVANA –Ciao Miranda  - si abbracciano – Ciao Piergiorgio, a’t’arcurdta incora ad me?

PIERGIORGIO – Zert ca m’arcord ad te. Ci sempar in forma. At faz i mi cumpliment – si scambiano baci sulle guance – Um’ha dett la Miranda ch t’sté a mezz chilometro di qué, mo cum’ela ch’a’n t’ho piò vest?

SILVANA – E succed icé qund ch’u s’a di ureri divirs. Magari ut capita d’incuntré tre volt a e dé o’ che sta a Frampul…    Allora s’ela sta faccenda dal pietri preziosi, che a e telefun um pareva d’essar in t’un film zall!

MIRANDA – Ah, a te deg sobit. Piergiorgio l’ha truvé dri a e specc de bagn un sacchett pi ad sta roba – consegna il sacchetto a Silvana, che lo apre e versa su una mano alcuni diamanti. Breve pausa, durante la quale Silvana controlla i diamanti e Piergiorgio e Miranda guardano silenziosi Silvana.

SILVANA – con tono inequivocabile -  Quist jè bon!

PIERGIORGIO – Moh e mi Signor – rivolto a Miranda - e adess sa fasegna?

MIRANDA – Adess a stugè la situazion…

SILVANA – Fasimi avdé tot…Miranda arves al man – versa tutto il contenuto del sacchetto sulle mani – Iquè par me u jè un valor ad divirs milion d’euro.

MIRANDA – Mo sa dit!

SILVANA – A te deg me. Quist jè diament ch’ja un taj, un culor e una purezza c’an n’aveva mai vest prema. E jè neca gross…- breve pausa - Al saviv c’um ven in t’la ment adess che l’etar dè in te telegiurnel ja scors d’una rapena a un grussestar ad giuell ad Amsterdam…E jà propi scors ad diament

PIERGIORGIO – Ah, a sem a post. Andarè tott in galera..

MIRANDA – Ecco e solit pessimestar. Mo ac galera?! S’ajavegna rubé nuitar i diament?

PIERGIORGIO – In stal faccendi che què, sol e fatt d’esi in te mez prema it sbat in galera e pu it fa spieghé al robi e un n’è det ch’i j crida al nostrar spiegazion. U’m ciapa paura. Sa fasegna?

MIRANDA – A ciamarè la pulizi.

SILVANA – Mo coma a fasiv a avej in ca’ vuitar?

MIRANDA – Adess at spieg la situazion, mo neca dop ca t’lajarò spiegheda an cred che sia tot cer… Donca no jir ajavé firmé un cuntrat cun una Sucieté inglesa…..

Breve pausa con brano musicale, mentre Miranda spiega (senza voce) a Silvana dell’affitto delle camere, con qualche intervento anche di Piergiorgio. Al termine:

SILVANA – Mo allora o’ di du inquilè l’è un lédar internaziunel..

PIERGIORGIO – S’in n’è tut du…

SILVANA -  Com’as ciamal l’inquilè arab? Mohammed..

MIRANDA – Sharif, Mohammed Sharif

SILVANA – Eh, ta m’e dett che fa e cummerciant ad giuiell. A vut scummettar cl’è lo!

PIERGIORGIO – Chissà coma c’la sarà cuntenta la Marisa, c’la ne po avdé e l’ajà sobit dett che par li l’è un delinquent…

SILVANA – Chi ela la Marisa?

MIRANDA – La jè la sgnora c’la vè a fé al pulizì. Stamattena li la jera iqué e la jà scors cun tut du.

SILVANA – E cletar a m’avi det c’l’è un student…

MIRANDA – Sé, icé almanc u s’a det che Sagradini.

PIERGIORGIO – Av ripet che me a’m’la fag addos da la paura. Ciamegna la pulizì…

SILVANA – E te tvu spieghé tota sta roba a la pulizì a e telefun? E sarà una gara dura.

PIERGIORGIO – Parché?

SILVANA – Prema ad tott it ciaparà pr’un matt e pu si ven i què adess iv farà a tut du un interrogatori ca fnirì dmattena.

MIRANDA – E allora s’avegna da fé?

SILVANA – Andii ad parsona, icé iv po identifiché sobit e jè sicur ad no scorar cun di visiuneri.

MIRANDA – Ajò fed t’epa rason..

SILVANA – Sa vli a v’accumpagn..

PIERGIORGIO – Sé sé, ven neca tè.

MIRANDA – E tot sti diament in do aj mitegna?

SILVANA – Dri a e specc, icé coma c’ajavì truvé. - Prima di rimetterli nel sacchetto Silvana conta i diamanti

SILVANA –… Jè znov in tott. Però l’è stran ste nomar…

MIRANDA – In che sens?

SILVANA – In te sens che s’amarcord bè, in t’la television javeva dett che i diament jera vent e no znov.

PIERGIORGIO – U s’in sarà mess o’ in t’la saca e ledar…

Piergiorgio prende il sacchetto e esce per rimetterlo dietro allo specchio

Nel frattempo suona il telefono e Miranda va a rispondere

MIRANDA – Pronto… A ci tè, Marisa…Dì, dì pu…T’an truv piò al cev? E allora cum’et fat a intré in ca? …Ah al cev dla tu fiola…Indò a poli essar iqué?...Ah t’agli avivta lassedi in tla cusena.. Adess aj guerd e pu a te deg. Aspetta un sgond.

Nel frattempo rientra Piergiorgio

PIERGIORGIO – Cun chi stala scurend a e telefun?

SILVANA – Cun la Marisa, um pé d’avé capì ch’la ja pers al cev dla su fiola.

PIERGIORGIO – con tono basso - A sper che la Miranda l’agni voja spieghé la faccenda di diament, senò a fasé notta.

Rientra Miranda con le chiavi appena ritrovate e riprende la cornetta del telefono

MIRANDA – Agl’jo truvedi, Marisa!...Sé, u jè e portacev a forma ad cor…Sé, sé ven pu a tuli qund t’vu…Sobit? Va bè. Allora at lass al cev sora a e tavulè de salott…Ah Marisa no a stasem andend fura… stiamo andando alla Po… Piergiorgio le tappa la bocca in tempo e le fa capire che non è il caso di dirlo – …sta, stiamo andando alla Posta…. A fe ché? - Rivolta a Piergiorgio – A fe ché?- Piergiorgio le suggerisce: us è arrivé di bajocc – Us è arrivé di bajocc…Eh mej par nuitar. Allora s’an s’avdé incù a s’avdiré dmattena a la solita ora. Ciao Marisa. Ciao – posa la cornetta, poi rivolta a Piergiorgio – Parché pu t’a n’um e fatt scorar dla Pulizì cun la Marisa?

PIERGIORGIO – Parché stai scurivta dla Pulizì t’ai duvivta neca spieghé totta la faccenda di diament e lì la s’impressiona…

MIRANDA - …Li’…

PIERGIORGIO  - …e iqué a fasegna al nov, propi quand chi turnarà i du suggett… Dmattena aj spiegarè gnaquel…s’an sarè za in galera…

MIRANDA – Va bè, a faren icé. - Con altro tono – Mo basta cun sta galera!

PIERGIORGIO – E vrà di ch’is mittarà aj arrest dumicilier…

MIRANDA – ironicamente - Oh, icé za l’è mej. - Con altro tono Andegna, valà, Silvana

Escono tutti e tre dalla porta d’ingresso

Breve pausa con luci molto attenuate e con brano musicale.

Rumore di chiavi, si apre la porta d’ingresso: è Marisa che è venuta a riprendere le chiavi di sua figlia.

MARISA – parlando fra sé e sé – Adess a toj so al cev e am’la coj sobit se no e va a fnì c’am met a pulì un’etra volta, c’an n’ho vu basta ad stamattena… - guarda sul tavolino del salotto e vede le chiavi, ma il suo sguardo cade su uno dei diamanti (il ventesimo) che è rimasto proprio sotto il tavolino. – S’el ste pezz ad vedar? – lo raccoglie –  Quest sé che sarep un bel portacev. U l’ara pers la Miranda. Adess ajé vega a mettar in te su cumudè, sennò iqué in zir chissà in do che va a fni. S’ul ved Mohammed u se met sobit in tla sacca. Pu magari dmattena al farò avdé a la Miranda. Valà a veg. – Esce dalla porta d’ingresso

Breve pausa con luci molto attenuate e brano musicale

Rumore di chiavi, rientrano Piergiorgio, Miranda e Silvana

MIRANDA – A me um pé ad vivar in t’un sogn.

PIERGIORGIO – In t’un incubo, t’avré dì…

MIRANDA – Cuma e solit la tu versiò l’ajè sempar quella piò negativa…

PIERGIORGIO – Uhei, se par te l’è nurmel avé in ca’ di diament chi vel quatar milion d’euro chi è sté rubé da un ledar internaziunel ad Cutignola, che fa fenta d’essar un student universiteri frances sotta fels nom e che dorma in ca’ nostra in tl’la prema cambra a destra, inveci in t’la sgonda cambra a destra uj dorma un ispettor dl’INTERPOL ad Ravena travestì da arabo che scor in ingles e che sta indaghend a e colp di diament ad Amsterdam e l’ha truvé la pista giosta e jintrarà tut du in ca’ in t’al nov. Senza cunté la cumplicité ad Sagradini - che a sté pont chi que al ciam “che pataca ad Sagradini” - che magari e sta d’asté ad ciapé un mont ad bajocc da e ledar par avej procuré una sistemazion c’l’han da’ in t’l’occ, che pu la sarep ca’ nostra.. Am soja scurdé chicosa, par ches?

MIRANDA – Sé, t’an n’è dett che te d’andé a cavé i diament d’in te spec e t’aje da cunsigné a l’ispettor travestì da arab, icè coma cu t’ha det ad fé e maresciall. 

PIERGIORGIO – Za, quest a me s’era vlu scurdé. E par te un n’è un incubo?

SILVANA – E piò e sarà passé la notta.

PIERGIORGIO – C’uma dgeval Eduardo De Filippo? A da passa’ a’nuttata…

SILVANA - E cummisseri l’ha dett che i’ja urdiné dal’INTERPOL ad no mandé di puliziott par no dé in tl’locc.

PIERGIORGIO – Sé, icé Giac e sta tranquell…

MIRANDA – Jacques, t’avré dì.

PIERGIORGIO – No. Me adess al voj ciamé coma cul ciama la Marisa. Par me l’è Giac Lecher.  Comunque cuntinuend e scors… icé Giac e sta tranquell e nuitar inveci a passaré la notta in te bagn…

SILVANA – Par badé i diament?

PIERGIORGIO – No, par no caghes addoss.

SILVANA – dopo aver riso – Advi zarché d’essar piò nurmel pussebil.

MIRANDA – Ah l’è piò facil a dil che a fel. A me um vè la tremarela sola a pinsé che stasera us tucarà sté insè a un ledar internaziunel.

SILVANA – Però uj sarà neca l’Ispettor dl’INTERPOL

PIERGIORGIO – Chi, Mohammed?

MIRANDA – Mo l’è un nom fels, it’la pu dett in Questura.

PIERGIORGIO – Al so, però siccoma e su nom ver incora an ne savè, me al ciam Mohammed.

MIRANDA – S’aj ho capì bè, e cummisseri l’ha dett che stasera l’ispettor dl’INTERPOL…rivolta a Piergiorgio - e tu Mohammed - e turnarà iqué prema dal nov, icé almanc a putré scorar cun lo’ prema che sia turné a ca’ e ledar. Icé a capirè quel che duvrà succedar.  

SILVANA – Us sa. L’ha pu scors a e telefun cun l’ispettor, mentra ca segna ilé ad davanti a lo’. - Pausa - Quel c’an n’ho capì l’è e parché i ne possa arresté sobit che ledar. S’ajavì dett che i diament jè in ca’ dri a e specc, sa staj d’asté…

PIERGIORGIO – U la pu det e cummisseri: bsogna che l’Ispettor dl’INTERPOL l’epa la certezza che e ledar e sia lo’.

MIRANDA – L’è par quel cu t’a det ad cavé un’etra volta e sacchet cun i diament da dri de specc. Icé lo u jandrà a zarché, un’i trova e us tradirà.

SILVANA – Però, me a deg, s’in n’ha la certezza che e ledar e sia lo’ fena a ché un s’trades, chi putrep essar ste’ ledar, in alternativa, sgonda luitar?

PIERGIORGIO – A te deg sobit: nuitar du – indicando se stesso e Miranda    

MIRANDA –Nuitar du? Mo te ci mat, e mi Piergiorgio. Mo se i diament ajavè truvé nuitar.

PIERGIORGIO – No, me an so’ mat. Qui in sa fida d’inciò. La putrebb essar steda neca la Marisa…

MIRANDA – A fe ché?

PIERGIORGIO – Coma a fé ché, a rubé i diament a Amsterdam

MIRANDA – Li l’an sa gnaca in do che sia Amsterdam.

PIERGIORGIO – E allora sgonda te parché ja vlu savé tot i nom ad qui chi jentra in ca’ nostra?

MIRANDA – A pruposit dla Marisa, ela pu vnuda a tu al cev dla su fiola? – guarda contemporaneamente sul tavolino e vede che le chiavi non ci sono più – Sé. L’ajè avnuda.

SILVANA – Me um’indispis mo adess a m’ho d’andé a ca’.

PIERGIORGIO – Icé però t’at perd e finel del film zall. Anzi dla cumegia, parché totta la trama la vè fatta int’la nostra ca’…

MIRANDA – Sta iquè cun nuitar, c’as divartè.

PIERGIORGIO – ironico – Te voja, a’ns’è mai divartì coma incù.

SILVANA – A sarep propi curiosa d’avdé coma cl’a va a fni, mo ajò d’andé vi. – Si alza e va verso la porta d’ingresso e proprio in quel momento la porta si apre: E’ Mohammed Sharif, alias l’Ispettore dell’INTERPOL.

MOHAMMED – Signori, buonasera.

PIERGIORGIO – Buona sera, Mohammed…cioè

SILVANA-MIRANDA - Buonasera Ispettore

SILVANA – Io me ne stavo andando..

MOHAMMED – No, mi spiace Signora ma poiché il corpo del reato è in questa casa, nessuno può andarsene per il momento.

SILVANA – Ma io non c’entro niente… e mio marito mi aspetta…

MOHAMMED – Gli telefoni, senza dare troppe spiegazioni, gli dica che è stata invitata a cena dai suoi amici. Lei Signora in questa faccenda c’è entrata nel momento in cui ha visto e toccato i diamanti. Sono stato informato dal Commissario, ovviamente.

MIRANDA – Mo sè, Silvana, e pu at’avleva propi invidé.

PIERGIORGIO – In tre l’è mej che in du.

SILVANA – rivolta a Mohammed - Io posso rimanere a cena, ma poi mica potrò restare a dormire…

MOHAMMED – Non si preoccupi. Prevedo che qui le cose finiscano presto. Dica con suo marito che farà tardi e che la riaccompagneranno i suoi amici.

Silvana si defila per telefonare a casa col cellulare (controscena), nel frattempo l’Ispettore parla con i padroni di casa

MOHAMMED – Allora Signor Piergiorgio, mi faccia vedere dove sono nascosti i diamanti.

PIERGIORGIO – Certo, mi segua. Sono dietro lo specchio del bagno, cioè dove li ho trovati.

Piergiorgio e Mohammed escono

MIRANDA – a Silvana – Almanc stasera a magnarè insè. Al set ch’l’era un sac ad temp ch’aj pinseva.

SILVANA – Sempar spirend ch’is feza magné.

Rientrano Mohammed e Piergiorgio. Mohammed ha il sacchetto dei diamanti in mano.

MOHAMMED – rivolto a Piergiorgio e Miranda – Dunque, fra pochi minuti io mi ritirerò nella mia camera. Meno mi vede il nostro Jacques, meglio è. Voi invece starete qui nel reparto giorno e quando lui entrerà voi dovrete sforzarvi di essere il più tranquilli possibile. Non dovrà sospettare di nulla. Anche lui andrà nella sua camera. Ma state certi che non dormirà subito.

PIERGIORGIO – un po’ ironico – Soffre d’insonnia? 

MOHAMMED – No. Andrà certamente a controllare se i diamanti sono ancora al loro posto dietro lo specchio. Non può rischiare di farseli fregare. E allora si accorgerà che non ci sono più.

MIRANDA – E allora che succederà?

MOHAMMED – Mi aspetto che per prima cosa li cerchi in casa e a un certo punto troverà me e sarò io a mostrargli i diamanti che sta cercando.

SILVANA – Non sarà armato?

MOHAMMED – Lo escludo. A questi ladri non interessa minimamente usare le armi da fuoco e anzi vogliono proprio evitare di trovarsi in situazioni pericolose. Agiscono solo puntando sulla loro abilità. Ma proseguiamo…

PIERGIORGIO – Noi dove dovremo stare?

MOHAMMED – Proprio questo stavo per dirvi. Non è opportuno che voi andiate nella vostra stanza da letto…

SILVANA – Anche perché, scusate, mica posso rimanere qui da sola…

MOHAMMED – Ve ne starete di là in cucina… Giocherete a carte.

PIERGIORGIO – Sì, giocheremo a “Bestia”, ca so mè e cla volta c’ajò de menta a Sagradini. A proposit ad Sagradini, Ispettore, il Commissario in Questura ci ha detto che è implicato anche lui in questa faccenda…

MOHAMMED – Certo che lo è. Non solo lui ma anche la Società “Sweet Home”. Con questo sistema degli affitti negli appartamenti di privati, offrono una sistemazione sicura a tutti i delinquenti che, dopo il colpo, hanno necessità di sparire dalla circolazione e in cambio incassano cifre elevatissime.

MIRANDA – Anche lei però ha affittato una stanza, eppure è un Ispettore dell’INTERPOL…

MOHAMMED – Osservazione intelligente, Signora. In effetti ho dovuto fingere, per una volta, di essere un trafficante di cocaina e loro mi hanno detto che mi avrebbero presentato come commerciante di gioielli.

PIERGIORGIO – molto preoccupato – Quindi quella Società verrà chiusa?   

MOHAMMED – Può scommetterci! La sede di Londra è da diversi giorni sotto la sorveglianza di Scotland Yard. Stanno solo aspettando una conferma da noi dell’INTERPOL per arrestare tutti. E nello stesso momento la Questura farà irruzione nella Filiale di Forlì. E’ probabile che questo avvenga domattina.

PIERGIORGIO – sempre più allarmato – E i loro conti correnti… che fine faranno?

MOHAMMED – Tutto bloccato e squestrato.

PIERGIORGIO – E e mi assegn?

MOHAMMED – Mi spiace per lei, ma non sarà sicuramente pagato.

PIERGIORGIO – rivolto a Miranda – A sem post.  Allora iqué puté neca svidé totti al lampaden.

MOHAMMED – Come, scusi?

PIERGIORGIO – No, no gnita. Je sol di mi pinsir…

MIRANDA – Torniamo piuttosto a quando noi saremo in cucina. Cosa dovremo fare?

MOHAMMED – Giusto. A un certo punto io tornerò nella zona giorno e vi dirò di spegnere la luce in cucina; io spegnerò la luce nel salotto, mi siederò in poltrona e al buio aspetterò l’arrivo del nostro Jacques. Quando io pronuncerò a voce alta la parola “ora”, voi aprirete subito la porta della cucina e riaccenderete la luce qui nel salotto. Mi raccomando, dovrete farlo con la massima velocità.

MIRANDA – D’accordo. Ma, per curiosità, qual è il vero nome di Jacques?

MOHAMMED – Massimiliano Casadei

SILVANA – Mo ved’un po’…us ciama Casadei.

PIERGIORGIO – Eh, coma quel de Walzer..sol che lo’ e canteva “ciao ciao mare” e nuitar inveci a cantaré “ciao ciao casa”

Miranda gli fa gli occhiacci per farlo tacere

MOHAMMED – Bene, Signori, io ora mi ritiro nella mia camera… anzi, pardon, nella vostra camera. Ricordatevi: prima verrò a dirvi di spegnere la luce, poi dirò la parola…si ferma per verificare che i suoi interlocutori abbiano memorizzato –

MIRANDA E SILVANA – insieme – Ora!

MOHAMMED – Bene. E, ve lo ripeto, voi dovrete subito aprire la porta della cucina e spegnere la luce del salotto.  In bocca al lupo.

MIRANDA – Anche a lei

L’Ispettore esce

PIERGIORGIO – Nuitar in t’la bocca de lup ai sem za. E e lup l’ha la faza cla s’asarmeja a quella de Direttor dla Banca.

MIRANDA – Not preoccupé. T’avdiré che…

PIERGIORGIO – …In t’una quica manira a farè. Ai cnos benessum e tu prugramm.

Breve pausa di silenzio con brano misucale adatto

Rumore di chiavi alla porta d’ingresso. E’ Jacques. Piergiorgio, Miranda e Silvana sono seduti e tentano disperatamente di apparire normali e tranquilli.

JACQUES – ovviamente continua a fingere di essere francese - Oh, Bonsoir Madames, bonsoir Monsieur, Je suis…

PIERGIORGIO – preoccupato per le bollette e un po’ sballato - …Giac Le Cher  - Marisa gli dà un calcio nella caviglia

JACQUES – ridendo – Ah oui, Marisà – Giac – Ah Ah Ah

MIRANDA – ostentando normalità – Piacere, Miranda – gli stringe la mano e gli presenta Silvana – La nostra amica Silvana

SILVANA – Piacere – gli stringe la mano

PIRGIORGIO – sempre più sballato – Et moi, Je suis…

MIRANDA – Eh, Caterine Deneuve…

PIERGIORGIO – Je suis Pierre George, ad nom

JACQUES – Oui, le prénom…

PIERGIORGIO – Eh! E L’è Spré ad cugnom

JACQUES – Ah ah ah, moi Leclerc e toi LeSpré... Ah ah ah

PIERGIORGIO – Ah te t’rid, me inveci u’m vè da pianzar.

JACQUES – Excusez moi, Je m’en vai dans ma chambre. Vado in mia camerà.

MIRANDA – Certo, prego. Arrivederci

SILVANA – Buona sera

PIERGIORGIO – Oh se durant la notta pu t’vless andé neca in te nostar bagn, vaj pu, tant iquè fra un po’ ad nostar u jarmanzarà poc

Marisa gli dà un altro calcio nello stinco, mentre Jacques finge di non capire il dialetto, dicendo di no col capo e si ritira.

MIRANDA – Mo a sit dvinté insansé da fatt?

PIERGIORGIO – con espressione inebetita - Me sé, parchè?

MIRANDA – T’an t’arcord che l’Ispettor us ha dett ad fé tot e pussebil par no fel insospettì?

SILVANA – La Miranda l’ajà rason. Un s’po’ rischié ad mandé tot  a l’eria propri adess.

PIERGIORGIO – Mo guerda che l’è za andé tot a l’eria par nuitar. Dman la Banca la ven a savé che l’assegn l’è scupert e la manda indrì al bulletti, senza cunté la rata de mutuo e e stipendi dla Marisa…

SILVANA – Beh, adess no’t preoccupé ad stal robi…

PIERTGIORGIO - …Eh, l’è un scors c’ajo za sintì jir e uja manca sol c’am rompa neca una gamba…

SILVANA – A’v darò una man me. Stasì tranquell. Adess pinsegna a concludar bè sta sereda

PIERGIORGIO – Eh, cun Mohammed e Giac

MIRANDA – Andè tot in tla cusena, coma c’us ha dett l’Ispettor

PIERGIORGIO – Eh, andegna pu in tla cusena.

MIRANDA – A magné chicosa….

SILVANA – E a zughé a chert

PIERGIORGIO – E attaches a e tub de gas…

Escono e vanno in cucina. La scena rimane vuota per qualche secondo: le luci verranno abbassate al 50% e verrà usato un brano musicale per caratterizzare il passare del tempo. Al termine della pausa le luci ritornano al 100%.

Entra in scena l’Ispettore (Mohammed) e con passo molto veloce giunge alla porta della cucina, la apre e dice:

MOHAMMED – Signori, presto spegnete la luce. Jacques Leclerc…

PIERGIORGIO – …Alias Casadei…

MOHAMMED – …E’ entrato ora nel vostro bagno… Presto, spegnete la luce, chiudete la porta e state in silenzio!

PIERGIORGIO – con tono troppo alto - A farè una seduta spiritica…

MIRANDA – con tono basso - Sta bo’, insansé. - Poi All’Ispettore: lo scusi, ma è un po’ depresso! E chiude la porta.

L’ispettore contemporaneamente spegne la luce del salotto e si siede in poltrona. Passano alcuni secondi (breve effetto musicale di tensione) poi si apre lentamente la porta del reparto notte e spunta la luce di una torcia elettrica che si muove in giro per la stanza, sino a ché la luce va ad illuminare Mohammed (alias l’Ispettore) seduto in poltrona. Allora Jacques, sorpreso, si ferma.

MOHAMMED – Oh bonsoir Jacques – poi a voce alta – Ora!!!

Miranda apre la porta della cucina e accende la luce del salotto. Jacques è preso alla sprovvista –

MOHAMMED – con il sacchetto dei diamanti in mano – Cercavi questi? -Jacques, vistosi scoperto, tenta di fuggire verso la porta d’ingresso, ma l’Ispettore gli punta la pistola – Non ti muovere Massimiliano Casadei. La tua carriera è finita!

“Jacques” desiste e si lascia ammanettare

JACQUES – sportivamente – Beh, complimenti! Ora posso anche smettere di parlare in francese. Per caso lei è dell’INTERPOL? – e si siede.

MOHAMMED – Proprio così. - poi rivolto verso la cucina – Ora potete entrare! -Miranda, Silvana e, per ultimo con andatura tipo zombie, Piergiorgio entrano dalla cucina – poi Mohammed chiama l’INTERPOL col cellulare – Pronto, sono l’Ispettore Novaga.. – poi controscena senza voce, mimando la telefonata

PIERGIORGIO – rivolto a Miranda e Silvana – Aviv sintì? Us ciama Novaga, e e’ ledar us ciama Casadei. Questa l’è la “serata del liscio”.

MIRANDA  - mostrando il pugno  - Del liscio e ..busso! S’t’an la smett.

Mohammed continua a parlare al cellulare in controscena

PIERGIORGIO – rivolto a Jacques, allampanato e con tono monocorde  – Scusi, è vero che lei è di Cotignola?

JACQUES – Certo

PIERGIORGIO – Allora lo e cnos ben e dialett?

JACQUES – Al cnos bè. Sé. Almanc coma e frances e l’ingles.

PIERGIORGIO – Ah, um fa propi piasé. Allora lo e sa quel che vo di’ L’è Spré.

JACQUES – Al so sè. Ma un po’ essar e tu ver cugnom

PIERGIORGIO – E mi cugnom no, però spré a so dad bon.

JACQUES – Piottost, chi el’andé a guardé dri de specc? 

PIERGIORGIO – A so sté propi me. Mo stetra volta a faz fenta ad no avdej e ai lass ilè. 

Nel frattempo Mohammed ha terminato la telefonata

MOHAMMED – Bene Signori, ora prima di salutarci, devo verificare che i diamanti ci siano tutti – prende il sacchetto, lo vuota sul tavolino e conta i diamanti – Uno, due, tre, quattro……sedici, diciassette, diciotto, diciannove…..- rimane perplesso e riconta, stavolta in silenzio. Al termine dell’operazione  – Qui ci sono diciannove diamanti e devono essere venti. Caro Jacques Massimiliano Casadei tira fuori il ventesimo e fai presto.

JACQUES – Ma non diciamo sciocchezze. Dove vuole che me lo sia messo un diamante. Che interesse potevo avere a tenermelo in tasca, visto che ho dovuto nasconderli?

MOHAMMED – E anche questo è giusto – poi lentamente si volta verso Piergiorgio, Miranda e Silvana – Signori, faccio la stessa domanda a voi. Tirate fuori il diamante mancante. – con tono prentorio – Presto!!!

I tre si guardano increduli e rispondono quasi all’unisono

MIRANDA - Noi?

SILVANA - Ma cosa dice Ispettore. Lei ci sta accusando di essere dei ladri? Io poi cosa c’entro?

PIERGIORGIO – Spré sé, mo ledar pu no. Nuitar a’n ne savè in do clè andé a fnì che diamant. A’n savè gnita.

SILVANA – E poi ricordo bene che quando io ho contato i diamanti erano già diciannove. L’ho anche detto a Miranda – rivolta a Miranda – A t’l’arcurdat ch’a tl’ho dett cl’era un po’ stran chi foss znov, parché a la television javeva scors ad vent diament…

MIRANDA – Sé c’a m’arcord – rivolta all’Ispettore -  Erano diciannove, Ispettore. Lei non può accusarci.

MOHAMMED – con tono deciso – Signori, i diamanti rubati sono venti… – rivolto a Jacques – E’ così ?

JACQUES – Venti. E venti erano nel sacchetto che avevo messo dietro lo specchio.

MOHAMMED - proseguendo – E quindi, Signori, venti devono essere. Nessuno si muoverà da questa casa sino a quando non salterà fuori il ventesimo diamante – rivolto a Piergiorgio e Miranda – Signori, per l’ultima volta, fuori il diamante, o sarete incriminati!

PIERGIORGIO – ormai totalmente andato – Spré, farghé e incriminé.

SILVANA – Ma scusi, Ispettore, mica posso restare qui fino a domani. Io devo andare a casa.

MOHAMMED – Non se ne parla nemmeno. Telefoni a casa e spieghi la situazione!

MIRANDA – Un azident a Sagradini, ai diament, a Casadei e a tott e liscio…

PIERGIORGIO – quasi ridendo – Cun l’esclusion ad quel ad Novaga, naturalment.

Silvana usa il cellulare per telefonare al marito

SILVANA – Pronto…Sono io….Senti non posso rientrare perché qui sono stati trovati… - poi controscena al cellulare, defilandosi

MOHAMMED –Visto che il diamante non è ancora venuto fuori, organizzatevi per la notte e domattina la Questura farà una completa perquisizione della casa. Mi auguro che valutiate bene i rischi giudiziari a cui state andando incontro!

MIRANDA – quasi disperata - Non lo sappiamo dov’è questo diamante! – poi piange e si butta a sedere - Silvana va subito a consolarla e si siede vicino a lei

PIERGIORGIO – sedendosi a sua volta, ripete nevroticamente – In t’una quica manira a farè, in t’una quica manira a faré, in t’una quica manira a farè, in t’una quica……

Buio temporaneo con brano adatto alla situazione che sintetizza il trascorrere della notte.

Ritorna la luce e cambia anche il brano per qualche secondo. Rumore di chiavi nella porta d’ingresso. E’ Marisa. Quando entra si trova di fronte questa situazione: Jacques ammanettato dorme in poltrona, Miranda e Silvana dormono nel divano, Piergiorgio sta bevendo il caffè seduto di spalle, con atteggiamento totalmente assente e l’Ispettore è in piedi che sta sorvegliando la situazione e parla sommessamente al cellulare, senza quasi accorgersi di Marisa.

MARISA – appena entra si blocca per la sorpresa – Mbeh, s’ela totta sta zenta? Mo sa fai tott iqué. Un n’è andé inciò a durmi in te su let – guarda con attenzione tutti i presenti e si accorge della presenza di Silvana, che non conosce – E questa chi ela? In n’ara miga affitté neca la cambra indo chi dorma luitar? – poi si accorge delle manette ai polsi di Jacques, il quale proprio in quel momento si sveglia – Buongiorno Giac, cum’ela chi t’ha lighé? –

JACQUES – usa il dialetto per essere immediatamente comprensibile a Marisa -  L’è sté Mohammed.

MARISA – Mohammed? Me a l’ho dett sobit ch’l’èun delinquent. – poi realizza che Jacques ha parlato in dialetto - Mbemoh, l’ha scors in dialett! In t’un dè ajò insgné e dialett.   Fatt slighé, valà, por burdel – rivolta a Mohammed – Ciò Mohammed! – Mohammed non l’ascolta, sempre impegnato al cellulare – Allora a voce alta - Uhei, Salam! - Finalmente Mohammed la guarda

MOHAMMED –Come ha detto Signora Marisa?

MARISA – al pubblico - E quest adess e scor in Italian. Mo s’el sucess?

MOHAMMED – di nuovo – Che cosa ha detto?

MARISA – Moh parchè ajavi mess al manett a e Sgnor Jacques?

MOHAMMED – Perché è un ladro di gioielli

MARISA – Lo’! E vo sa siv allora?

MOHAMMED – Un Ispettore

MARISA – Moh veda un po’, us’è arvulté e bison. Allora an n’aveva propi capì gnita. 

Nel frattempo Miranda e Silvana si svegliano, mentre Piergiorgio rimane dissociato con la tazzina in mano

MIRANDA – Oh Marisa, buon giorno.

MARISA – Buon giorno, mo sa fasiv tot iqué, sa jel un fantesma in tal cambri da lett?

MIRANDA – No, jè success di fett che sa ti raccont te t’agni putré credar.

Finalmente si gira anche Piergiorgio

PIERGIORGIO – con tono inespressivo – Marisa, buon giorno

MARISA – rivolta a Miranda – S’al bu dla varachena?

MIRANDA – No, l’è preoccupé.

MARISA – Preoccupé ad ché?

MOHAMMED – Perché qui tutti andranno a finire in galera!

MARISA – In galera? Mo lo’ parché jir e scureva in ingles?

MOHAMMED – Fingevo di essere un arabo che parla in inglese, ma io sono di Ravenna… e, come le ho detto, sono un Ispettore dell’INTERPOL

MARISA – Vo a si ad Ravenna? - Rivolta a Jacques – E te Giac che jir t’scurivta in frances e incu t’scor in dialett?

JACQUES – Me a so’ ad Cutignola… e a so’ un ledar

MARISA – Allora a m’avì ciapé pr’e cul tut du? – Eh me c’un fumeva la testa cun tot cal lengui straniri…

MOHAMMED – Mi dispiace, ma…

JACQUES – interrompe con ironia – Penso che nessuno di noi due avesse molta voglia di rivelare la sua vera identità…

MARISA – Rivolta a Jacques- E te che tci un ledar, s’et rubé? Sintema!

MOHAMMED – Ha rubato venti diamanti ad Amsterdam per un valore di quattro milioni di euro e li aveva nascosti qui in casa.

MARISA – Me a’n so gnaca coma chi sia fet i diament e Amsterdam a‘n so in do c’la sia. Me ad “dam” a cnos sol …”dam una man”.

MOHAMMED – Ma non è l’unico ladro in questa casa. Qualcun altro andrà in galera perché ha fatto sparire uno di questi venti diamanti.

SILVANA – Ma questo è un incubo!

MIRANDA – Lei lo pensa, ma noi non abbiamo rubato niente!

MOHAMMED – E allora come mai il sacchetto conteneva venti  diamanti ed ora sono solo diciannove? Non può averlo preso che uno che vive in questa casa.

PIERGIORGIO – In t’una quica manira a farè, in t’una quica manira a farè, in t’una quica manira a farè, int’una quica…..

MARISA – Uhei Piergiorgio, stacchì e desc, c’ajavè capì. - Rivolta a Mohammed - E pu cum’ei fet sti diament, a’s pol savé?

MOHAMMED – apre il sacchetto e glieli mostra - Ecco i diamanti

MARISA – Mbeh, tott iqué. E sti pezz ad vedar i gosta quatar million ad euro? - Rivolta a Miranda – Allora neca li’ Miranda l’an ha on cl’è piò gross ad tott quist e a occ e crosa, sol quel e duvrep gusté zeczent mela euro.

Tutti la guardano meravigliati

MIRANDA – Moh sa dit, Marisa. Sa det i nomar neca te coma Piergiorgio? 

MOHAMMED – Ecco finalmente la verità viene a galla – rivolto a Miranda – Signora, ormai è stata scoperta, mi consegni il diamante!

MIRANDA – Ma io non so di cosa stia parlando!

PIERGIORGIO – In t’una quica manira a farè, in t’una quica manira a farè, in t’una quica manira a farè

MOHAMMED – rivolto a Marisa – Signora Marisa, mi dica tutto quello che sa, presto!

MARISA – Ah a ve deg sobit. Anzi, al veg a tu da e cassett de su cumudè, sgnora Miranda – esce nel reparto notte, mentre i presenti la guardano con meraviglia, finché rientra col diamante in mano.

MOHAMMED –Eccolo qua, finalmente. - Lo guarda attentamente per qualche secondo - Mia cara Signora Miranda se avesse confessato subito, avrebbe potuto evitare la denuncia, ma ora è troppo tardi.

MIRANDA – Ma io non ne so niente. Non so chi l’abbia messo nel mio comodino!

MARISA – Ah, agl’jo mess me, s’le par quell?

MIRANDA – Quand? Parchè?

MOHAMMED – Comincio a seccarmi. Fuori la verità!

MARISA – rivolta a Miranda -  A s’l arcorda quand ca so’ dvuda turné iqué par tu al cev dla mi fjola? Mbeh ajò vest ste bagaj sotta a e tavulè, propri iqué – indica il posto preciso- e allora ajò pinsé che foss e su e par la paura c’u se mittess in tla sacca Mohammed… - si accorge della gaffe – …cioè Mohammed… prema che dvintess Ispettor, insomma par no lassel iqué in zir a l’ho mess in te su cumudè.

SILVANA – E coma a faseval a essar ilè par terra che me a’n n’ho fatt casché gnanc’on, quand ch’ajò guardé?

MARISA – finalmente realizza – Adess a capess. Quand cl’ha avert e sacchett Piergiorgio i diament jera casché par terra e no a cardema d’avej tolt so tott, inveci us ved che quest l’era armast piò nascost e a’n l’avegna vest.

SILVANA – Sta bo’…Adess l’è tot cer!

MOHAMMED – Signora Marisa lei può firmare una dichiarazione con tutto ciò che ha appena detto?

MARISA – Meh? La mi firma l’an n’è bela una massa, però quel c’ajò dett l’è la verité.

MOHAMMED – Bene, per me questo è sufficiente. La chiameranno dalla Questura.

PIERGIORGIO – ancora in stato di trance da depressione - Miranda, quand a veni a stacché la lus? E l’acqua?

MIRANDA – Noj pinsé adess, a truvarè i bajocc..

MOHAMMED – con tono ufficiale - E i soldi, in effetti, li avete trovati!

MIRANDA – seccata - Ispettore, la nostra situazione non è affatto simpatica..E guardi in che stato è mio marito...almeno lei non faccia del sarcasmo!

MARISA – a se stessa ma con tono alto - Ah adess ciapé pr’e cul us dis sarcasmo…

MOHAMMED – Io non sto affatto facendo del sarcasmo. Voi avete trovato i diamanti e avete diritto a una ricompensa del cinque per cento del loro valore.

MIRANDA – pausa di meraviglia - Cioè?

MOHAMMED – A occhio e croce, circa duecento milioni di euro

A quel punto Piergiorgio si sveglia improvvisamente dallo stato di trance depressivo

PIERGIORGIO – passando da una staticità da depresso a una irrefrenabilità da entusiasta. - Dusent million? Et sintì, Miranda?Me a t’l’ho sempar dett che alla fè la manira la’s’trova…

MIRANDA – ironica e contenta – Infatti… 

PIERGIORGIO – volitivo - E quand a si darai sti bajocc?

MOHAMMED – Nel giro di due mesi

PIERGIORGIO – ritorno di depressione - Allora i fa prema a stachess la lus…

MIRANDA – Moh basta cun sta lus!

SILVANA – Not preoccupé Piergiorgio, a vi antecip me i bajocc dal buletti e de mutuo

MARISA – con tono insinuante – Scusì sa m’intrumett moh… in’s’putrebb anticipé neca qui de mi stipendi?

MIRANDA – Silvana, a fasem icé: te t’as fe un prestit par paghé al nostri robi…

MARISA - …E e mi stipendi…

 MIRANDA - …E quand cu s’arrivara i dusent million, at darè indrì i tu bajocc e in piò dismela euro, in fond t’e partecipé a st’avventura par colpa nostra.

SILVANA – Beh s’avlì fé icé, me a so’ d’accord. A farè neca una magneda tot insè.

MOHAMMED – Bene. Ricordatevi che sarete chiamati tutti in Questura per firmare le testimonianze – rivolto a Jacques – Andiamo Mister Casadei, per te la storia è diversa.

Jacques si alza e molto educatamente saluta tutti.

JACQUES – Signore, Signor Piergiorgio,arrivederci - a Marisa – Ch’la stega ben, Sgnora Marisa

MARISA – A s’avdè, Giac.

MOHAMMED – Signori, tutto è bene quel che finisce bene. Buona giornata e grazie per la collaborazione.

MIRANDA – Buon giorno, Ispettore

SILVANA – Buon giorno

PIERGIORGIO – Buon giorno. Ah Ispettore, quindi le nostre camere sono tornate libere?

MOHAMMED – Può contarci. Il contratto che avete firmato è nullo. Arrivederci

Mohammed e Jacques escono

SILVANA – Adess finalment a‘m poss andé a ca’. Ciao Miranda, ciao Piergiorgio

MIRANDA – abbracciandola - Ciao Silvana.

PIERGIORGIO – A s’avdè prest.

Silvana esce

MARISA – Meh a veg a lavuré in cusena e a so cuntenta che in ca’ u gni sia piò inciò e chi epa purté vi tot chi pezz ad vedar... Giac, Mohammed, Salam…Valà valà valà. - Rivolta al pubblico – A’vl’laveva pu dett che sta faccenda l’an puteva duré – esce in cucina e accende subito la musica.

PIERGIORGIO – Mè a so sfatt, mo bsogna c’andegna a lavuré, neca sa sé in riterd.

MIRANDA – Un po’ preoccupata - Ajò fed che stamattena u’m tocca ciapé un rapport e una sanzion disciplinera. E neca te t’saré mess precis. Cum’a putegna fé?

PIERGIORGIO – totalmente spensierato - Mo not preoccupé, Miranda, in t’una quica manira a faré.   -  Escono entrambi  

SIPARIO