La cambra di salam

Stampa questo copione

LA CAMBRA DI SALAM

TITOLO DELL’OPERA:  La cambra di salam  (1977)

GENERE: Commedia in tre atti in dialetto mantovano-reggiano

PERSONAGGI MASCHILI: 5

PERSONAGGI FEMMINILI: 6

OPERA TUTELATA DALLA SIAE

BREVE SINOSSI: Il vecchio Toni non si decide a morire: non trova nessuno degno di ereditare. I nipoti aspettano impazienti e, nell'attesa, si accontentano di depredare la favolosamente rifornita "cambra di salam" del vecchio. Improvvisamente, dalle nebbie del passato, emergono fatti e personaggi del tutto imprevisti. La novità provoca grande scompiglio e tumultuose vicende. Arriva il momento del decesso e si apre un'affannosa caccia al testamento. A chi andrà l'eredità? La risposta è rinchiusa nella "cambra di salam"...


LA  CAMBRA  DI  SALAM

Commedia dialettale  in tre atti di

PAOLO  GHIDONI

Scritta nell’anno 1977, fu messa in scena a partire dall’anno successivo, prima dalla Compagnia “Il Granisel” di Carpi e, subito dopo, dal “Gruppo Teatro Aperto” di Moglia. In seguito è stata rappresentata da varie altre compagnie dialettali delle province di Modena, Reggio e Mantova.

PERSONAGGI:

TONI

ELETTRA,                                 sua nipote

PILADE,                                     altro nipote

MAFALDA,                                governante

MATILDE,                                 moglie di Pilade

BAGAI,                                       bifolco

BAGAIET,                                  figlio di Bagai

ALVARO,                                   fidanzato di Elettra

ITALIA ROMA

LA VECCHIA

MIRELLA

La vicenda si svolge negli anni settanta del ventesimo secolo in un paese nel cuore della Pianura Padana.

LA CAMBRA DI SALAM

ATTO  PRIMO

Scena: Sala di soggiorno in grande casa di campagna arredata con gusto molto tradizionale. Sul fondo: a destra la comune, al centro una finestra, a sinistra una porta che lascia intravedere altri ambienti. Sul fianco destro una porta; su quello sinistro due porte (dalla parte del proscenio quella della cucina). Mobili vecchi, ma di una certa eleganza: un tavolo con sedie, due poltrone verso il proscenio. Alle pareti vecchie foto e quadri con paesaggi e nature morte.

Scena prima

(Toni, Mafalda e Bagai)

TONI- (E’ un signore molto anziano, seduto su una poltrona con una coperta sulle ginocchia. Ha l’aria crucciata del convalescente infastidito dalla sua condizione) Mafalda! Mafalda!

MAFALDA- (Dalla cucina) Eeh?... Cusa gh’è? A rivi.

TONI- Uddiu che dulur! A par ch’im daga dli martladi in dal stomac.

MAFALDA- (E’ una donna sulla sessantina. Entra con una tazza) L’è sul quel ch’av meritè. (Posa la tazza) Bbì cal brudin chè: a vdirì che dopu a stè mei. (Fissandolo) Ma che bela cera! A parì me siu Luis quand al tirava i ultim.

TONI- Veh, ingnurantuna! Ch’at sapii ch’an suna mia dré tirar i ultim. A g’ho na fibra me che… (Cerca di alzarsi, ma ripiomba a sedere) Ohi, ohi! An sun pù bun da star in pè!

MAFALDA- Stè sintà, ch’l’è mei…e bbì al brö, prema ch’al vegna fred.

BAGAI- (Ha circa cinquant’anni. Irrompe dalla comune) As pöl gnir dentar?

MAFALDA- Avanti. Av siv pulì i pe? Al savì ch’an voi mia ch’am purteg al ladam in casa.

BAGAI- Am sun cambià da cap a pe… Alura, Toni?.. Eh, ma as cunos sul a guardaruv che, in cunfrunt a stanot a stè mei. Quand a v’em purtà a casa a favuv paura: i occ fis, la boca da svèrgul… li man fredi… i labar murei…

TONI- Quanti foli… pr’an culp d’aria!

BAGAI- An culp d’aria? A pudì dir an culp ad vin! Chisà cusa n’ì bbù?!

TONI- Du o tri bicirin.

MAFALDA- Sé?... O du o tri pistun?

TONI- A n’ho bbù na suiöla! Set cuntenta?.. Cus’at n’infrega a te?

MAFALDA- A me gnint… Sul che na qual volta…

TONI- Na qual volta a crepi. A g’ho pù d’utant’an. Cus’at credat: chi m’ag lasa da smensa?... Tant, par quel ca godi al mond!

MAFALDA- Cusa pretendif? A sì pin ‘d besi, a gh’ì na bela casa… a sì sarvì e rispetà.

BAGAI- Av manca gnint. In ca’ vostra a gh’è ogni ben di Diu. Pensè sul a quel ca gh’è in cla cambra lè: (Indica la porta accanto alla cucina) salam, cudghin, furmai ad tüti li sort, copi, parsüt, culatei… tüti li qualità ad vin… Me, quand a vag lè dentar, am ve fin i lagarmun a i occ, a m’incanti davanti an spetacul csè meraviglius!

MAFALDA- Senti cl’atar che! Al pensa a la cambra di salam, al pensa a smagnucrar e a bévar. Mia ch’av voia insgnar, Bagai, ma forse a sares mei ca pensesuv un po’ anca a la vostra fameia.

BAGAI- Cusa vrésuv dir?

MAFALDA- Da quand è suces la disgrasia ad la vostra povra muier, a sì armas lè, vu e vostar fiöl, cmè du rumétag, sensa na dona ch’av tegna adrè.

BAGAI – Pr’ades me fiöl a n’ag pensa mia a tör muier; al g’ha in ment sul la sö motu. Al sares sempr’in gir cun stu bastiun, che me dli volti a n’ag la cav gnanca a durmir da la paura.

MAFALDA- Sa n’ag pensa mia lu, a pudresum pensarag vu.

BAGAI- Me?.... Chi vriv ch’am voia?

MAFALDA- A scarsarì! A sì incora pin ad vigur e ad salut… Cusa vriv métag a catar na dunlota? An vurrì mia far la fin ad cl’atar che?!

TONI- La g’ha ragiun, varda cum’a sun ridot: an g’ho pù ansun par me.

MAFALDA- A ben: a duvevuv pensarag prema! Parchè n’iv mai tolt muier?

TONI- Cat! A n’ho mai catà quela ch’andava ben par me.

BAGAI- Sé?!... Però a par che quéli ad chi atar li n’av dispiasés mia!

TONI- Altri tempi… alura a sera şuan, an sera mia an rataplan cmè ades. Quand am miteva in ghìngheri a fava la me figura.

MAFALDA- Al so. La m’al dşeva sempar la povra Carlota, li primi volti ca gneva chè. La dşeva: “Sta atenta, veh, sta atenta che cl’om lè l’è an galet!” As capes: robi ad trent’an fa.

TONI- Ah… la Carlota…

MAFALDA- Eh, la cugnada ad me sia Marieta…. Av l’arcurdè, neh?

TONI- Atarchè! L’era na bela dona, an po’ casalina s’at vö, ma bela… Quanti an, però, ch’è pasà! E intant me a sun dvantà an vec imbambì, gnanc pù bun ad gruparum li scarpi… A sares ura ca mures… Ma m’in dispias veh… ah, sa m’an dispias!

BAGAI- Ma s’ì apena det che… tant, par quel ca gudì al mond…

TONI- Al so, però an pos mia murir. Prema bisogna ca cata an

 qualcun ca merita da lasàrag la me roba… Fin chè ho catà sul dla gent

che, cun la smania d’ereditar, tut al dè i prega ca möra prest.

MAFALDA- Buna! Stè mo’ a vedar ca gh’è dla gent ca v’ingùra la mort!

TONI- Ag n’è… Mia star mal ch’ag n’è!

MAFALDA- Chi, pr’esempi?

TONI- Pr’eşempi anca te, ca ta speri ch’at lasa quel par testament.

MAFALDA- Dì, as ved che la spiombşa da stanot l’an v’è mia incor pasada! I vostar besi i n’am fa propria mia gula!

TONI- Eeh… a scarsava. E i me anvù, al sèt quanti an l’è ch’i speta?!

MAFALDA- I vostr’anvù?... Me ch’a sapia… Ogni tant iv ven a catar e i è pin ad premuri.

BAGAI- Supratut quand ag varşì la cambra di salam !

TONI- I è propria di bei scrucun!

MAFALDA- Però is preocupa. Quand a stè mia ben i è sempar chè.

TONI- Certo, basta ca gh’abia al fardur o faga na scurşina ad travers, ch’i riva subit: l’Eletra da Mantua e chi atar du da Milan. I spera sempar ch’la sia la volta buna!... Ansi… l’è sé ch’i n’è incor rivà!

BAGAI- Cardif ch’i l’abia savù?

TONI- I g’ha i infurmadur. Stanot subit i g’ha telefunà: “Cori, ve şò che a tö siu a gh’è gnù an culp”….(Suonano) Ecu, i è bele che chè.

BAGAI- (Mentre Mafalda esce dalla comune) A gh’ì dli visiti. L’è mei ca vaga. Stè ben Toni e tanti auguri.

TONI- Ciau… e vem a catar incora. (Bagai esce dalla comune)

MAFALDA- (Rientra) A gh’è na siura ca g’ha ad bisogn.

TONI- E chi sarésla?

MAFALDA- Cusa vriv ca sapia me?! An l’ho mai vésta.

TONI- Cusa spetat? Fala gnir dentar.

MAFALDA- (Affacciandosi alla comune) Prego, l’as còmuda pur.

SCENA SECONDA

(Toni, Mafalda e Italia)

TONI- (Italia entra. E’ una donna bionda sulla quarantina. Dall’ingresso si sofferma a guardare Toni con un misto di ansia e curiosità). La ma scusa sa n’am lev mia in pè, ma incö cun li gambi an sem mia tant a post… Ma la vegna… la vegna pur avanti, siura.

ITALIA- (Avvicinandosi lentamente) Non sono signora, sono signorina. Lei è il signor Antonio Miraglia?

TONI- In persuna. E le, ch’la ma scusa, chi saresla?

ITALIA- (Lasciandosi cadere mollemente sulla poltrona) Il mio nome non importa. Sono venuta solo per vedere lei.

TONI- Par vedum me?! (Notando che Italia lo scruta) Eeh… se propria l’am völ guardar… prego: la faga pur, sensa cumpliment… Certo, l’è

stada furtunada: l’am ved par casu; stanot umenti a mör.

ITALIA- (Ostentando emozione) Mi dispiace… Meno male che ora la trovo in buone condizioni. (Continua a fissarlo).

TONI- (Imbarazzato) A sun an po’ strapasà. Sl’a m’es vest na volta, quand a sera pusè magar, cun i cavì negar, l’era tuta n’antra roba.

ITALIA- Non importa, mi piace guardarla anche così.

TONI- As ved ch’l’è n’apasiunada d’antichità… ag pias i ruderi!

ITALIA- (Melodrammatica. Si alza di scatto) Ecco, ora tolgo il disturbo. Fra mezz’ora parte il pullman. E’ meglio che mi avvii.

TONI- A gh’è temp… Putost: s’l’am vres spiegar…

ITALIA- Non c’è niente da spiegare: volevo vederla e ora sono felice. (Si avvia. Presso la porta si volge) Le dirò solo un nome: Ermione, il candido fiore di Bengasi! (Esce)

TONI- Ma siura, ehi… (A Mafalda che ha seguito la scena stupefatta) G’het capì quel, te?

MAFALDA- Me, propria gnint!... L’ha luminà un… Chi saresal stu Elione?

TONI- Che Elione?

MAFALDA- Ma sì, cal là…quel ch’l’ha luminà.

TONI- Ma cus’het capì? L’ha mia det Elione, ma Ermione: l’è na dona.

MAFALDA- (Ironica) Dabun?! E chi ela?

TONI- Cusa vöt ca sapia me?... Ma te, ca t’at n’intendi ad fisiunumii, at par mia che cla dona lè la sa smeia an qualdun?

MAFALDA- Spetè ch’ag pensa… Eh, insoma… al saviv a chi l’as sumiglia? A la Celesta: la fiöla dal cugnà dal cusin ad me padar.

TONI- Cusa gh’entra la cugnada ad tö siu?

MAFALDA- Ma quala cugnada?! A v’ho det la fiöla dal cugnà…

TONI- Ma sé, quela ch’l’è… Cusa vöt ca m’interesa a me?!

MAFALDA- A n’al so mia cusa v’interesa. Am l’ì dmandà e me ho rispost.

TONI- (Suonano) Va a vedar chi gh’è. (Mafalda esce)

SCENA TERZA

(Pilade, Matilde e detti)

PILADE- (Da fuori) Mafalda, e alura? An gh’è pù gnint da far, neh?

MATILDE- (Da fuori) Povero zio! Che sventura!... Così, all’improvviso!

MAFALDA- Ma cusa dsiv?!... Al sta mei.

PILADE- (Entrando) Pusibil?! Ma se stanot…(Imbarazzato) Siu, ma alura…

TONI- Alura a sì du bei stupidun. (A Matilde) Povero zio…così all’improvviso…

MATILDE- (Agitata e confusa) Oh zio, mi dispiace.

TONI- A t’in dispias?! Che spudurada! A gh’in dispias ch’a staga mei… e la g’ha anca al curagiu da dirmal in facia!

MATILDE- (Sempre più confusa) Non hai capito… Io credevo…

TONI- Ho capì: t’at cardev da catarum bele che dur, dastes in dla casa!

PILADE- (A Matilde) Pusibil ca t’an sii mia buna ad diran na giusta?!

MATILDE- Ma io volevo solo…

PILADE- Sentat lè e parla quand a t’al deghi me. (Matilde esegue) Siu, t’al sé che le l’è fata acsè… Dli volti l’as cunfond parchè l’è timida. E po’, at sé, mia ch’la sia stüpida, ma… cusa vöt mai, le l’ha studià e po’ l’ha sempar fat la maestra in meş a di putlet… certi vertensi la n’ag i ha mia. Però l’at völ ben, veh! Varda: le sempar l’at lumina. Anca a l’atar dè, al se cuşa dşevum par te?

TONI- A dşevuv i sequeris par via ca möra prest!

PILADE- Siu, at g’he sempar voia da scarsar… La dşeva le: “Pensa Pilade, nuantar a sem chè tüti insiem e al siu, puvret, l’è là in cla caşlasa, sensa ninsun ca faga quel par lù”.

TONI- Ninsun? A gh’è la Mafalda ch’la n’am fa mancar gnint.

PILADE- Sì, ma vöt metar? La Mafalda l’è na gran brava dona, ma la n’è gnint dal tö; in fin di cunt l’è sul na serva.

MATILDE- Non è una del tuo sangue.

TONI- Cusa vöt ch’am n’infrega da sanguv?! A so che quand a g’ho ad bisogn le l’è sempar prunta. Vuatar, invece, a sì prunt sul par scrucar.

PILADE- Ma cusa dit? Al fat l’è che purtrop a stem luntan… cusa vöt ca pudema far? Sa ta stes darent a nuantar, la sares tuta n’antra roba.

MATILDE- Certo zio, perché non vieni a stare con noi?

TONI- A Milan?! In n’apartament ad tre cambri cun tri putlet e na suocera?... Indu am mitiv a durmir? In dla vasca da bagn?!

PILADE- As capes ca gh’è poc post; però s’at gnes te, a cambiares tut.

TONI- In che manera?

PILADE- Cat… te ch’at gh’è li pusibilità, at pudres cumprar na bela casa granda a Milan, indu ag sia post par tuti… E par semplificar li robi, at pudres intestarmla a me o ai me fiöi, che csè t’an gh’ares gnanc pù strolic.

TONI- Eeh, as capes… E intant ch’ag sem adrè a pudres anca intestarat al sit e metar la tö firma in sal cunt in banca… Cus’an dit, Pilade?

PILADE- (Trattenendo a stento l’emozione) Uddiu, varda… l’è an sacrifesi gros veh… Però par te al fag luntera.

TONI- (Sarcastico) Veh nanu, ma par chi m’het tolt? Varda che me in

sla frunt an g’ho mia scret “giocondo”!

MATILDE- In fondo, zio, siamo gli unici parenti che hai.

TONI- Ma quai unici?! E l’Eletra indu la metat?

MATILDE- Ah, è vero… (Facendosi seria) Certo che l’Elettra…

TONI- L’Elettra cosa?

PILADE- Valà, Matilde, l’è mei ch’at taşi… In fin di cunt l’è me cuşina.

TONI- Ecu, mia dirum gnint che me a stag ben listes.

PILADE- Però, sert robi in meş a la gent l’an i a duvres mia dir.

MATILDE- Che farabutta! Certe affermazioni danno il voltastomaco!

TONI- Apunto; datu che al voltastomac al m’è bele gnù abastansa stanot, l’è ca n’am cunteghi gnint.

PILADE- Sì, però, te intant at se chè… ninsun at cunta cus’l’è capasa da dir cla dona lè… e magari t’at pensi che le…

TONI- Ho capì: dem tut e s-ciau, che senò a n’am daspegn pù.

PILADE- Quindas dè fa a sem gnù a Mantua. A l’em incuntrada sota i portac: l’era cun cal bun da gnint d’Alvaro… Al set cus’l’ha det?

TONI- Eh, santem.

PILADE- L’ha det c’l’ha cumprà la tuta e li scarpi da tenis par far alenament.

TONI- L’an fa ben? Sa fus pusè şuan a gh’andres anca me.

PILADE- Sì, ma al sét parchè l’al fa? La s’ha det: “Bisogna ch’am tegna in furma parchè ho fat an voto: se cal pastament ad cal vec lè al mör, tuti li matini, par an meş, a vag ad cursa da Mantua a li Grasii a impisar na candela davanti a la Madona”.

MATILDE- Che schifosa! Mi sono vergognata di avere una parente così.

TONI- Cusa vöt ca sia? S’at saves cus’la m’ha det le par vuatar du!

PILADE- Ad nuantar ?!... cusa pölla dir cl’infama lè?

TONI- Veh, Pilade, l’è ura ca t’ag dag an tai!

PILADE- Uh, a pruposit ad tai… T’he da saver che la smana pasada ho taià al salam e la copa ca ta s’he dat. A gh’eva a sena al capufesi, la sö siura e soquanti atar.

MATILDE- E’ stato un trionfo: mangiavano come disperati!

PILADE- Al capo al pareva sluà! A g’ho spiegà tut, veh: ad te, ad la tö casa, ad la tö cambra di salam…

TONI- Cla prupaganda lè, sa t’am la fav gnanca l’era mei!

PILADE- Am prem ad far bela figura cun al capu. A par ch’ag sia in gir dli prumusiun e tgnirmal bun a völ dir tant… E alura…

TONI- Alura a sem a li soliti: ho bele capì cum la va a fnir.

MATILDE- Veramente sono stata io che, presa dall’entusiasmo e dalla smania di aiutare mio marito, ho invitato quella gente a tornare la

settimana prossima per assaggiare anche il tuo prosciutto.

PILADE- Siu, arèm sbaglià, ma urmai…Vöt ca faga bruta figura cun al capo?

TONI- Propria cum’a pensava!... Ades, però, a gh’ares ad bisogn d’an piaser.

PILADE- (Scatta in piedi) Pronti, siu. Cusa gh’è da far?

TONI- Andè a la stasiun dli curieri. Av guardè ben dinturan: a g’ha da esar na dona in sla quarantina cun i risulin biond… (Aggiunge alcuni particolari sull’abbigliamento di Italia) A gh’andè darent e a ga dgì ch’la vegna chè ca g’ho ad bisogn… e ch’l’as preocupa mia par la curiera che, casu mai, a la cumpagnè vuatar.

MATILDE- (Alzandosi) E chi sarebbe?

TONI- Alura po’… sa saves chi l’è!

MATILDE- Come? Non sai chi sia?!

TONI- A va spieghi dopu. Andè, prema ca partésa la curiera.

PILADE- Va ben siu, andem. (Escono dalla comune)

SCENA  QUARTA

(Toni e Mafalda ed Elettra)

TONI- (Chiama) Mafalda! Ve ché ca g’ho ‘d bisogn.

MAFALDA- (Entra dalla cucina) Cusa gh’è?... S’an gh’è pù i vostr’anvù?!

TONI- Dopu i ve. Quand at gh’è temp, prepara an parsutin par Pilade; l’ha invità a sena al capufési.

MAFALDA- Oh, che nuvità! (Suonano in maniera particolare) Questa l’è l’Elettra. As conos da la sunada. (Esce dal fondo)

ELETTRA- (Fuori) No, Mafalda, no… sta mia dirum gnint; l’è tri dè ch’a g’ho al presentiment. A m’al santeva ca gh’eva da capitar la disgrasia… E stamattina, quand i m’ha telefunà, incor prema ch’i parles, a saveva bele quel ch’i gh’eva da dirum … (Entra. E’ una signorina abbastanza anziana. Porta un pacchetto chiuso in malo modo. Accorgendosi di Toni che la guarda male) Ma Diu… alura a n’è vera gnint! Siu, caru, alura ta stè ben! (Si slancia verso Toni per abbracciarlo e baciarlo, lasciando cadere il pacchetto che si apre) E pensar che me am cardeva… Cum l’è infama la gent! Quand i m’ha telefunà a pareva propria che… (Continua a baciarlo).

TONI- Lasa lè ad basarum ca t’am pituri tut la ghegna. Sentat… e tasi an po’. Spara al fià par quand at gh’arè d’andar a li Grasii ad cursa!

MAFALDA- (Ha raccolto il pacchetto e ha tirato fuori un vestito da donna nero) Che bel vastidin ch’la s’è cumprada, signorina.

ELETTRA- (Con noncuranza) L’è an mudelin ca m’ha regalà Alvaro; a

sun apena andada a ritiraral in dla boutique.

MAFALDA- Come mai l’hala tolt propria négar?

ELETTRA- Eh cara, s’at saves… st’an al négar l’è tant ad moda!

TONI- Me ho sempar savù che al négar l’è ad moda par i funerai.

ELETTRA- Cusa t’intendat da dir? T’an pensarè mia che me…

TONI- (Alzandosi faticosamente) Al pensi e come! Te at l’he cumprà stamattina sperand da catarum bele che prunt pr’al simiteri… (Fa le corna) Tö, veh! Ma t’at pö metar al cör in pace, che anca sa crepi, at g’he poc da stimarat; a te a n’at lasi gnint. Putost che lasarti a te, a i a bruşi tuti! (Esce barcollando a destra).

ELETTRA- (Scoppia a piangere) Ècu… Al saveva  ch’l’andava a fnir acsè.

MAFALDA- La staga mia dàrag valur. Al cambia parer des volti al dè.

ELETTRA- Che fibra! Che resistensa!... Cal lè as sètra tüti e i sö besi chisà indu i va a fnir.

MAFALDA- Ma le cus’ag manca? La g’ha al sö lavur, an stipendi pù che discret… cusa völla faras al sanguv catif par i miliun ad Toni?!

ELETTRA- Parchè me an g’hoi mia al diritu ad vivar la me vita, ad furmarum la me fameia cmè tuti chi atri doni?

MAFALDA-  S’l’an s’è mia incor spusada an gh’arà mia culpa sö siu?!

ELETTRA- Ag l’ha la culpa! Fin ch’al na mör, Alvaro al na ma spusa mia.

MAFALDA- T’è da sentar che tacadi! A sares mei che Alvaro al mites la testa a post, invece da sperar in dli disgrasii ad Toni! S’al taches a lavurar…

ELETTRA- Cusa dit?! T’an vurrè mia che n’om cmè lu as meta a far an master qualsiasi?! Lu l’è vià a tratar cun dii artisti, cun gent ad l’alta società.

MAFALDA- An deg mia da no. Al me povar marè l’era vià a tratar cun dla gent da poc,però tuti i dè quel da metar in dla ramina al la purtava a casa. An so mia se Alvaro, cun tuta la sö inteligensa e li sö cunusensi, al posa far atartant.

ELETTRA- T’an vurrè mia metar: Alvaro è un uomo di classe. S’at l’es da sentar a parlar: che finesa! Che padrunansa! At pö dir quel ch’at par, ma par me al mond al gh’è sul lu, al me Alvaro!

MAFALDA- E Alvaro ch’al sia! Cuntenta le, cuntent tuti…

SCENA QUINTA

(Matilde, Pilade, Italia e dette)

ITALIA- (Da fuori) Con permesso.

MATILDE- (Da fuori) Si accomodi, lo zio l’aspetta. (Entrano con Pilade).

ELETTRA- (Forte) Oh, i è rivà anca lür!

PILADE- Sicur ca sem rivà… e prema ad te, seben ca stem luntan.

ELETTRA- (Accorgendosi di Italia) E cala lè chi ela?

MATILDE- Gliel’abbiamo chiesto, ma non ci ha risposto.

ITALIA- Chi sono io non importa. Devo parlare col signor Toni.

MAFALDA- L’as senta chè ca gh’al vag a ciamar. (Esce a destra, Italia siede in disparte mentre gli altri conversano).

PILADE- Elettra, quand’è ca t’as ve a catar?

ELETTRA- Prest. A vegn cun Alvaro a purtaruv i cunfet.

MATILDE- Oh senti: ho l’impressione che i confetti, prima di mangiarli…

ELETTRA- Cusa t’intendat ad dir?

MATILDE- Visto che il matrimonio lo rimandate da 24 anni, credo di avere il diritto di dubitare anche per questa volta.

ELETTRA- Certo ch’l’è 24 an ch’al rimandi, parchè me a voi esar sicura da far un matrimoni “come si deve”. An voi mia far la fin ca t’he fat te!

PILADE- (Polemico) Parchè le, che fin hala fat?

ELETTRA- T’an vedi ca fè la vita di piöc… Mia par ufendat, ma te, socialmente parlando, t’an val gnint. In meş a quei ca cunta at se cunsiderà şeru: in sa gnanc ca t’ag sii. Tut quel ch’at se bun da far, l’è da vegnar chè dal siu a scrucar!

PILADE- Senti chi parla! Ma te chi at credat da esar: la concubina del Duca di Mantova? T’at se mesa cun al pù gran bun da gnint ad tuta la provincia… Basta dir ch’at fè i straurdinari par pagar i sö debit!

ELETTRA- (Feroce) Cus’het det? (Aggredendolo) Varda che me at cav i oc!

MATILDE- Come ti permetti, brutta scrofa?! Toccalo, se hai il coraggio!

SCENA SESTA

(Toni e detti)

TONI- (Entra da destra  con Mafalda, che attraversa la scena e va

 in cucina) Basta! A n’av vargugnev mia?  (I tre smettono di

 litigare) Varda che figura ch’im fa far davanti a di furaster!

PILADE- Me, siu, an vreva mia; l’è stada le che…

ELETTRA- No veh, i è stà lür: i g’ha vù al curagiu ad dir che Alvaro…

TONI- Sì sì, ho capì. Ades a lasè lè subit, senò a va sbat föra e av cancel da l’elenco di parent! Intant, par piaşer, andè dadlà, ca g’ho da parlar cun cla signorina chè… e vuatar i è robi ch’l’in v’interesa mia. Su su, muviv! (Escono; durante la conversazione fra Toni e Italia si vedranno più volte origliare alla porta. Anche Mafalda origlierà dalla cucina).

ITALIA- (Avvicinandosi) Signor Miraglia, eccomi qua.

TONI- Cat, cuşa völla ch’ag déga: prema la m’ha incuriuşì… Ma l’as senta, prego. (Siedono entrambi) S’la cred, quand la m’ha luminà l’Ermione, a m’è gnù in ment i an pusè bei dla me vita. Che dona! Bela, pulida… sempr’alegra!

E brava… l’era pran brava!

ITALIA- (Commossa) Certo: un animo nobile, sensibile.

TONI- E che fisic! Na bela mora, alta, slanciada, cun do cosci longhi ch’li pareva turlidi… E al davanti?! La purtava di curpet stret ca pareva sempar ch’i gh’es da s-ciupar. Quand l’as cavava şò…

ITALIA- La prego, non ne parli così: era una donna virtuosa e caritatevole, una vera santa! Non offenda la memoria di una morta.

TONI- Parchè, èla morta?... Na dona csé sana, csé pina ad vita!

ITALIA- E’ morta tre anni fa, all’età di 78 anni, dopo aver espiato i peccati di gioventù con una condotta di vita impeccabile, tutta dedicata alle opere di bene… È spirata fra le mie braccia.

TONI- Senti sul!... Ma le chi saresla? Na parenta?... N’amiga?

ITALIA- Sono sua figlia.

TONI- (Turbato) Dabun?!... A n’al saveva mia ch’la gh’es na fiöla.

ITALIA- Non poteva saperlo. Sono nata dopo il suo ritorno in Italia. (Movimento di controscena più intenso da parte di chi origlia alle porte).

TONI- Bene, cioè male, parchè am dispias ch’la sia morta. Ma le…

ITALIA- Io sono qui per esaudire le ultime volontà di mia madre.

TONI- (Turbato) I ultmi vuluntà? Cusa s’intendla ad dir?

ITALIA- Non voglio turbarla… Preferisco non dirle nulla.

TONI- Ma no: a voi ch’la sa spiega!

ITALIA- (Melodrammatica, fa per alzarsi) La prego, mi lasci andare.

TONI- (Nervoso) Insoma, as völla spiegar sì o no?

ITALIA-E va bene. Lei è padrone di credermi o non credermi. Poco prima di morire mia madre mi consegnò una cosa: questa. (Estrae dalla borsetta una vecchia foto) Guardi.

TONI- (Osservando la foto) Ma questu a sun me, quand a sera şuan!

ITALIA- Certo. E dietro c’è il suo nome con una data: quella del suo ritorno in Italia. Si ricorda?

TONI- (Controlla) A m’arcordi sì… l’è vera.

ITALIA- Ebbene…(Tira fuori la carta d’identità) controlli: io sono nata quasi nove mesi dopo quella data.

TONI- Ma alura…

ITALIA- Allora io sono sua figlia!

ELETTRA- (Irrompe spingendo via Matilde che le sta davanti e finisce lunga distesa) No siu, mia credag! L’è n’impustura!

PILADE- (Irrompe) La fa aposta! La serca d’inganarat!

MATILDE- (Rialzandosi) Non sappiamo neanche chi è. Non darle ascolto!

TONI- Cus’èla sta gatèra? Ficanas ch’an sì atar! Cum’av siv permes?

PILADE- A l’em fat par al tö ben. Chilè la s’imprufita ad te.

ELETTRA- Sì veh, l’è tüta na machinasiun. (A Italia) An g’hala mia vargogna a turmantar an povar vec ch’ag resta sì e no tri dè da scampar?

TONI- (Fa le corna) Het capì che bel curagiu ch’am fa cl’atra chè!

ITALIA- Non vi preoccupate: me ne vado. (Fa per avviarsi) Volevo vedere almeno una volta mio padre. Adesso l’ho visto e posso ripartire. Mi dispiace solo di lasciarlo in mano a gentaglia del vostro stampo.

MATILDE- Come si permette?! Gentaglia a noi?! A noi che siamo persone per bene, che da anni e anni ci dedichiamo con disinteressato amore e profondissimo  senso  di  carità  cristiana  all’assistenza  materiale,  morale  e spirituale di questo povero vecchio, ormai prossimo a entrare nel mondo dei più. (Corna di Toni) Chi è lei per permettersi di offenderci in codesto modo? Un’avventuriera: ecco chi è. Se ne vada, se non vuole che la cacciamo con la forza… e non si ripresenti più in questa casa.

TONI- (Con durezza) Te, par piaşer, li tö predichi at i hè d’andar a far a chi povar putlet ca g’ha vù la disgrasia da capitar sota li tö sgréfi! Da ca’ mia t’an mandi via ansun!... (A Italia) E te, mia badar a quel ca dis chi sumari chè… Putost, dim cuma t’at ciami.

ITALIA- Mi chiamo Italia Roma, ma tutti usano solo il primo nome. La mia mamma volle ricordare la sua patria che tanto amava.

ELETTRA- Italia?! Roma?! Ma varda: la g’ha al nom ad do vachi!

ITALIA- (Offesa) Come sarebbe a dire?

ELETTRA- Li do vachi pù beli ca gh’eva ne nonu in dla stala, l’is ciamava acsè: una Italia e cl’atra Roma… Neh siu ca t’at ricordi anca te? Al tor, invece, as ciamava Impero.

TONI- (Brusco) La vöt finir? Al n’è mia al mument. Cuntas quel, Italia; cum’av la siv pasada, te e tö madar in tüti sti an?

ITALIA- Prima stavamo bene, ma poi le cose laggiù cambiarono: perdemmo tutto quello che la mamma aveva accumulato. Dovemmo abbandonare la Libia e tornare in patria. Finimmo in un campo profughi vicino a Roma. Fu lì che la mamma morì… e in punto di morte mi rivelò il segreto della mia nascita. In questi ultimi anni ho sofferto la fame e la miseria. Quante umiliazioni! Quante tribolazioni! E tutto per conservarmi degna e pura, come mi voleva la mamma.

MAFALDA- (Ostentando commozione) Povr’Italia! L’è stada propria dasfurtunada!

TONI- Povr’Italia dabun! Ma ades ag sun me e l’Italia l’an g’ha pù d’aver paura. (A Italia) Ve mo’ chè, ch’at brasa. At se me fiöla!

ITALIA- (Lo abbraccia piangendo) Non osavo sperare. Grazie, padre mio: sei la persona più buona del mondo ed io la figlia più felice.

PILADE- (Agli altri) E nuantar a pudem andar a sculasar dli rani!

MATILDE- Quella svergognata ci ha fregati tutti!

ELETTRA- Ma parchè? Parchè siu g’het cardù acsè, sensa prövi?

TONI- Parchè le la gh’eva 'd bisogn d’an padar e me d’an fiöl. As sem catà al mument giüst.

PILADE- L’an fnes mia acsè! Dmatina subit am met a far li ricerchi ca gh’è da far. A vadrì che me ag la cav a svargugnarla, cla falsuna lè.

ELETTRA- Sa gh’em da sperar in te, a stem fresc!

TONI- (Con voce affannosa) Am fa mal al stomac… An senti pù li gambi. Curì, curì ca stag mal! (Tutti accorrono) Stavolta a möri!

ITALIA- No, padre mio, è stata l’emozione. Stai calmo che passa subito.

MAFALDA- (Dalla finestra) Hei, Bagai… Bagaiet! Curì! Andè a ciamar al dutur: Toni a sta mal dimondi… Dşig ch’al vegna subit.

BAGAI- (Da fuori) Subit.A gh’andem subit!... Dai, veh, taca cla motu lè! (Si sente il rombo della moto che parte).

PILADE- (A Elettra e Matilde in disparte) Vriv mo’ vedar che finalment è gnù al sul anca in sli nostri fnestri!

MATILDE- Che intendi dire?

PILADE- A voi dir che putost che dopu l’è mei subit, prema ch’al faga in temp a cambiar testament e lasar tut a cla dona lè.

ELETTRA- L’è vera. Puvret, se propria l’è la sö ura… (Guardando verso Toni) A g’ho paura che stavolta a n’ag la faga mia.

PILADE- Sperem al ben. Sperem ch’la sia la volta buna!

FINE DEL PRIMO ATTO

ATTO  SECONDO

( Stessa scena del primo atto. Il pomeriggio del giorno seguente)

SCENA PRIMA

(Elettra e Alvaro)

ELETTRA- (E’ sola. Suonano; corre ad aprire) Entra amore, vieni avanti.

ALVARO- (Entra. E’ un uomo di mezz’età d’aspetto altezzoso) E allora, mia divina, tutto bene?

ELETTRA- Tutto bene o tutto male: a dipend dai punt ad vista.

ALVARO- Pr’esempi dal nostar?

ELETTRA- Dal nostar l’an pudeva andar pes. Invece dal punt ad vista ad me siu l’è stà an trionfo. In na mèşa giurnada ag l’ha cavada a resuscitar do volti: ier not l’era sul na bala ch’l’ha squasà in pochi uri. Ier a meşdè a gh’è gnù an fat ados ca pareva ch’al gh’es da spatinar… Macchè: quand è rivà al dutur l’era bele guarì! E, s’an basta ad quel, cun i utanta e pù an ch’as cata in sal grupun, ag l’ha cavada anca a dvintar papà.

ALVARO- (Nervoso) Non parlare per enigmi, spiegati senza tanti giri di parole.

ELETTRA- Uffa cum at se narvus! (Rumore di passi a sinistra) A riva an qualdun; andem dadlà. (Indica in fondo a sinistra) A ta spieghi. (Escono).

SCENA SECONDA

(Italia, Matilde e Mafalda)

ITALIA- (Entra da sinistra con Matilde e Mafalda) Si trattasse di un salame o di un pezzetto di formaggio…ma addirittura un prosciutto! Mi pare che abbiate preso la casa di mio padre per il paese di Bengòdi.

MATILDE- Ma lo zio Toni, ieri…

ITALIA- Ieri non è oggi! Adesso ci sono io e voglio mettere un po’ d’ordine.

MAFALDA- Cum l’ha fat prest, signorina Italia!

ITALIA- Presto, per cosa?

MAFALDA- A imparar a far la padruna. Ier la pareva tüta timidina…incö, invece… me, am par ch’la cora trop fort: an vres mia ch’la strabuches!

MATILDE- Io vado. Mi raccomando Mafalda per il prosciutto. (Si avvia).

ITALIA- (A Matilde che esce dal fondo) Non se ne parla nemmeno! Vieni, Mafalda, accompagnami a ispezionare il resto della casa. (Si avvia al fondo).

MAFALDA- Anca l’ispesiun ades! Neh, ca fema prest, parchè me a g’ho di master da far… e i è tüti me! Sa s’ha da vedar: tüti sti doni ch’è rivà, ag n’è gnanc üna ch’am daga na man. I è sul buni da dar dii urdan, da far dli babli e da litgaras tra lur. Li n’as vöda gnanca l’urinal! (Esce dietro Italia).

SCENA TERZA

(Alvaro ed Elettra)

ELETTRA- (Rientra con Alvaro) …Lu, ch’l’è sempar stà csè difident, a cala lè al g’ha cardù sübit. A pareva ch’al na spetes atar!

ALVARO- E’ inconcepibile! L’è na roba grave, ma grave dimondi!

ELETTRA- Cus’as pöl far? Pilade l’è partì stamattina par Milan: al dis ch’al völ far dii indagini… ma me an g’ho fiducia!

ALVARO- (Alterandosi) L’è pù ad vint an ca t’al srufiani e t’an gh’l’è mai cavada a farat slungar gnanc an scù! A ve cla dona lè cun na futugrafia e dli babli e l’av ciava tüti in curva. Non vali nulla Elettra! Non sei capace di azzeccarne una!

ELETTRA- No, amore, non dire queste cose: lo sai che mi feriscono. Che culpa a g’hoi me? Al so Alvaro che par te l’è an brüt culp, ma bisogna fàrsan na ragiun. Cusa pudemia far cuntra al destin?

ALVARO- Ma qual destin?! A sun stà me a ruvinarum cun li me man, quand am sun fidà ad na dona urdinaria e ingnuranta cme te… At ricordat? Dì su: at i a ricordat i nostar pruget?

ELETTRA- Am i a ricordi: il gran salone dell’antiquariato.

ALVARO- Sicur; a vreva far ad Mantua uno dei principali centri mondiali del commercio antiquario. Con la mia eccelsa competenza e cun i sold ad tö siu, avrei fatto grandi cose. E invece, dopo avermi fatto sprecare in un’inutile attesa gli anni migliori della giovinezza, adesso mi fai capire che è tutto finito.

ELETTRA- (Piangendo) Non dire così. I soldi non ci sono più, ma resta il nostro amore, più grande che mai.

ALVARO- Eh no! I grandi amori i è robi da şuan opur da gent cun tanti besi..

E nuantar, cara, an sem né şuan né siur.

ELETTRA- Ben, s’al n’è mia an grande amore, al sarà almen n’amur a metà via! L’impurtant l’è ca sa spusema e po’ at vadrè che li robi l’is met a post.

ALVARO- Sposarci?! E hai ancora il coraggio di prospettarmi una vita squallida e miserabile accanto a una donna meschina come te?! Illusa! Mi hai fregato una volta… non mi freghi più!

ELETTRA- No, Alvaro, no! L’è vintiquatr’an ca ta speti, t’an pö mia lasarum acsè… Ta n’al sé che nuantar a sem nà par vivar insiem?

ALVARO- (Sarcastico) Insiem… ma cun i miliun! Sensa quei a sem nà par vivar dastac… ma dastac dimondi!

ELETTRA- (Disperata)Vigliac! Delinquent! At se sensa cör! Cun tüt al ben ca t’ho vrù… cun quel c’ho fat par te! Ades t’am pianti e me a sun bele vecia. Am toca d’armagnar püta!... Propria me, che al matrimoni a m’al santeva in

dal sanguv… (In uno scatto di rabbia) Ma t’an la pas mia lésa! (Afferra un paio di forbici sulla tavola e lo minaccia. Alvaro si ritrae spaventato) Me at cav i oc e po’ at sasìni!

SCENA QUARTA

(Italia, Mafalda e detti)

ITALIA- (Entra con Mafalda) Insomma, la volete finire?!

MAFALDA- (Cerca di trattenere Elettra) Basta! La s’è bele che sfugada abastansa. L’am daga cli bagai lè… su da brava.

ELETTRA- No, lasa ch’ag i a pianta in dal cör e po’ a n’ag fag pù gnint!

MAFALDA- (Aiutata da Italia la disarma) A sun sicura! Quand la l’ha cupà, cus’ ag völla far incora ?!

ITALIA- (A Elettra che si accascia piangente su una poltrona) Disgraziata! Non hai rispetto per nessuno, nemmeno per mio padre che sta riposando. Se si fosse svegliato e avesse visto! Che umiliazione anche per lui, poveretto!

ELETTRA- (Subito rinfrancata, mentre Alvaro resta seduto in un angolo ancora scosso) Ma qual “mio padre”? Senti, carina, a lù t’ag l’he data d’intendar, ma cun me l’an taca mia. Quindi cambia tono e giram a la larga, s’at prem la salut.

ITALIA- (Inviperita) Vattene! Vattene immediatamente da casa mia!

ELETTRA- Fin a pröva cuntraria cla casa chè l’è incor ad me siu e a pararum via l’ha da esar lu, mia te, belésa!

ITALIA- Certo, tocca a lui. Gli racconterò quello che volevi fare a questo disgraziato (indica Alvaro) e ti caccerà.

ELETTRA- Li gh’è sempar piaşudi li me matadi. Quand ta g’al dì, al sa spansa dal rédar.

ITALIA- Ti caccerà e non vorrà più vederti, perché glielo chiederò io… Capisci? Io, che sono sua figlia!

ELETTRA- A voi vedar s’l’am manda via me, ca sun sö nvuda da quand a sun nada, par darat sudisfasiun a te, ch’at se sö fiöla da ier matina.

ITALIA- Credi che abbia paura? Vado subito a chiamarlo. (Si avvia).

ELETTRA. A vegn anca me. A sun curiuşa ad sentar cuş’al dis.

MAFALDA- (Sbarrando loro la strada) Ooh?! Ma indu’ndev?

ITALIA- Da mio padre.

ELETTRA- Da me siu.

MAFALDA- An gh’è dubi! Al dorum e al lasè in pace. In quant a vuatri do, l’è mei ch’av deg na regulada, senò a ciam Bagai e av fag sarar in dal puler!

ITALIA- Come ti permetti?! Mi pare che tu non ti renda conto di chi comanda in questa casa.

MAFALDA- A n’al voi gnanc saver chi ga cmanda. A so sul ca sun stüfa: fin a ier chè a sa stava ben e in pace; vuatri a gh’ì purtà l’inferan!

ITALIA- Io devo parlare con mio padre. Non posso permettere che…

MAFALDA- Ag l’ho det anca prema: le la s’è gaşada trop. L’as meta mia tanti fantaşii par la testa: li robi i è incor in “alto mare”. Me Toni al conos ben, al fa prest a cambiar parer; ier al g’ha fat tanti beli prumesi, incö, quand as deşda, chisà cum al la pensa.

ELETTRA- (Sarcastica) S’as gh’è vultà li sarveli par al vers giust, al pudres ésas daşmangà tut e an saver gnanc pù chi ‘t se!

ITALIA- Vorreste dire che mio padre è pazzo?

MAFALDA- Pazzo?! Cal lè l’è un da chi mat ca met in fila i san!

ITALIA- Siete perfide e maligne: dite queste cose per tormentarmi. Non temete: a tempo opportuno mi ricorderò di voi.

ELETTRA- E me a m’arcurdarò ad te: impustura ca t’an se atar!

MAFALDA- (Precedendo Italia che sta per replicare) Oh, taches n’antra volta? Ades vuatri do a va spartì: le, signurina Elettra, par piaşer la vaga da Bagai e l’as faga cumpagnar a far la spesa. (Le allunga un biglietto) Chè a gh’è la lista. (A Italia) In quant a le, la staga chè a far cumpagnia al siur Alvaro… e la serca ad tirarla an po’ su: al par an cicin cun la carósa!

ELETTRA- (A Italia) Me e te po’ as catem pù tardi! (Esce dal fondo).

MAFALDA- (Uscendo a sinistra) Ecu, bravi: av catè pù tardi. Basta ca la fnighi ad far dal caşin!

ITALIA- (Con alterigia ad Alvaro, seduto in disparte) Se ho ben capito lei sarebbe Alvaro, il fidanzato di quella cafona di Elettra.

ALVARO- Prego: l’ex fidanzato. Comunque la invito a non parlarmi di quella donna; non affondi ulteriormente la lama in una ferita già così atrocemente profonda.

ITALIA- L’ama dunque tanto?

ALVARO- Mai amata!

ITALIA- Perché, allora, si era fidanzato con lei?

ALVARO- Cosa non si fa, mia dolce Italia, per un ideale?

ITALIA- Un ideale?!

ALVARO- Il grande ideale di tutta la mia vita, per il quale ho affrontato tanti sacrifici, tante privazioni… E tutto inutilmente: quella scema di Elettra ha fallito e tutti i miei sogni sono svaniti miseramente.

ITALIA- Se non erro il suo grande ideale sarebbero i soldi di mio padre.

ALVARO- Fantastica!

ITALIA- Che cosa?

ALVARO- La sua perspicacia: lei mi ha capito subito.

ITALIA- Non mi è stato difficile: quello è l’ideale che ho sempre inseguito anch’io e, quindi, so apprezzarlo negli altri… Ora, questo mio grande sogno, sto per realizzarlo… e mi dispiace sinceramente che ciò avvenga a sue spese. D’altra parte questa è la legge della vita. Nella ricchezza c’è posto per pochi… senò che ricchezza sarebbe?

ALVARO- Quanta saggezza e quanta verità! Lei mi strazia e nello stesso tempo m’incanta. E’ meraviglioso perdersi nella magica luce dei suoi occhi ed ascoltare le sue parole armoniose che spuntano come fiori di campo da quelle labbra di corallo carnose, sensuali… Assieme a lei la vita vale la pena di essere vissuta, non con quella pazza isterica di Elettra.

ITALIA- Adulatore! Perché mi dice queste cose? Cosa cerca da me?

ALVARO- Cosa cerco? Nulla. So bene che non posso sperare… Mi accontenterei di poco: vorrei vedere quel suo viso perfetto, da Madonna del quattrocento, illuminarsi in un sorriso; basterebbe per ridarmi un po’ di pace.

ITALIA- (Sorridendo divertita) Così… le basta?

ALVARO- Creatura incantevole e luminosa!(Fa per abbracciarla) Ti voglio.

ITALIA- (Respingendolo) Fermo! Stia al suo posto!

ALVARO- (Fingendosi scoraggiato) Capisco: le faccio schifo.

ITALIA- Oh no… anzi…

ALVARO- Il suo cuore appartiene dunque a un altro?

ITALIA- A nessuno, ma non mi fido: mi fa la corte solo perché presto erediterò una fortuna.

ALVARO- Si capisce, anche per quello.

ITALIA- E’ dunque tanto cinico da dirmelo in faccia?

ALVARO- A che le servirà il denaro, se non per cercare la felicità?

ITALIA- In un certo senso è vero.

ALVARO- Ebbene? Quale maggiore felicità di avere me come compagno?

ITALIA- Lei ha una considerazione un po’ troppo elevata di se stesso!

ALVARO- No. Conosco le mie potenzialità: sono enormi! E le consacrerò totalmente a te, perché ti amo… Baciami! Nessun altro potrà renderti felice.

ITALIA- Seduttore! Sì, baciami: sazia la mia sete d’amore! (Si baciano).

ALVARO- Ora tu verrai con me.

ITALIA- Sì, certo, anche in capo al mondo.

ALVARO- Ti porterò a vedere un tramonto sul Po. In questa stagione è stupendo! Vedrai l’enorme palla di fuoco affondare lentamente nella pace sonnolenta del grande fiume e tingere di luce vermiglia il cielo, le acque, le sponde, i pioppi, i cespugli… e i nostri corpi innamorati.

ITALIA- Oh sì! Portami là.

ALVARO- Conosco una piccola spiaggia discreta e solitaria su un isolotto in mezzo al fiume. Là saremo soli, potremo liberarci di tutti i ritegni e dare finalmente via libera alla passione che ci divora.

ITALIA- Meraviglioso!

ALVARO- Ti coprirò di baci e se la mia bocca non basterà, altre mille piccole bocche voraci completeranno l’opera assecondando ferocemente la mia e la tua voluttà.

ITALIA- Di che parli?

ALVARO- Delle amiche zanzare: proverai sensazioni nuove… brividi indimenticabili!

ITALIA- Sì, lo voglio. Andiamo in questo posto meraviglioso, dove saremo finalmente soli: io, tu e le zanzare… io, tu e il fuoco del tramonto! (Escono abbracciati dalla comune).

SCENA QUINTA

(Matilde e Bagaiet)

MATILDE- (Dopo un po’ entra dal fondo) Strano, non c’è nessuno. (Chiama verso la cucina) Mafalda!... Mafalda! (Nessuna risposta) Quella vecchia stralunata! Quando non se ne ha bisogno è sempre fra i piedi a spettegolare; quando la si cerca è introvabile. (Si affaccia alla finestra e chiama) Ehi, giovanottino!... giovanottino! Vieni qui che ho bisogno.

BAGAIET- (Da fuori) M’hala ciamà me?

MATILDE- (A Bagaiet che entra) Ti ho chiamato perché cercavo la Mafalda.

BAGAIET- S’la sarcava la Mafalda, parchè m’hala ciamà me?

MATILDE- Ho chiamato anche lei, ma non c’è.

BAGAIET- Ma s’l’è dadlà! (Indica la cucina) A l’ho apena vesta da la fnestra.

MATIDE- Impossibile! (Urla verso la cucina) Mafalda! Mafalda! (Nessuna risposta) Ecco: non c’è nessuno. Sei contento?

BAGAIET- L’al dis le ch’an gh’è ansun. (Chiama con calma) Mafalda!

SCENA SESTA

(Mafalda e detti)

MAFALDA- (Sbucando immediatamente) Cuşa gh’è?

BAGAIET- Ecu: hala vest ch’la gh’è?

MATILDE- (Seccata) Ma come?! Ti ho chiamata tante volte e non hai risposto. Lui ti ha chiamato una volta sola e sei venuta subito!

MAFALDA- Parchè lu al m’ha ciamà al mument giüst, quand a gh’eva temp ad rispondar. Quand l’am ciamava le a s’era impgnada cun l’arost.

MATILDE- Ma almeno potevi…

MAFALDA- Almen gnint! Sa bruşava l’arost, cus’ag davia da magnar stasira a tuti chi slapadur a uf ch’è rivà in cla casa chè?

MATILDE- Vorresti dire che ti diamo fastidio?

MAFALDA- Fin par carità! Sul ch’ag n’ho fin dsurvia di cavì ad quistiun e ad sapel… Incö po’ as gh’è şuntà anca cal saltafos d’Alvaro.

MATILDE- Ho visto, infatti, la sua macchina uscire dal cancello.

MAFALDA- Dli robi da televişiun! Lu, cum l’ha savù che l’eredità l’era andada in füm, l’ha licensià subit l’Elettra e le l’al vreva sbudlar cun cli forbas chè. (Mostra le forbici) Par furtuna ca sun rivada in temp.

MATILDE- (Ride) Ah ah ah! Questa è buona! Ben le sta… Ma allora… mi è parso d’intravedere una donna accanto a lui… Se non era l’Elettra, chi poteva essere?

MAFALDA- Mah?! Me a l’eva lasà chè cun la signurina Italia par via ch’la sarchés ad farag curagiu dop al spavent ch’l’eva ciapà.

BAGAIET- L’ag l’ha cavada.

MAFALDA- L’ag l’ha cavada cosa?

BAGAIET- A farag curagiu: a i ho vest me intant ch’i parteva.

MAFALDA- Uh, dabun?! Cunta… cunta…

MATILDE- Ma allora era lei la donna in macchina!

BAGAIET- Atarchè s’l’era le! L’eva da sentar quel ch’i dgeva. I m’è pasà ad banda ca puleva la motu. I era tantu csè innamurà ch’in s’è gnanca acort ca i a scultava.

MATILDE- Non mi dire…

BAGAIET- Al dgeva… Cuşa ga dgeval? Speta c’am vegna in ment. Ah, ecu..

MATILDE- Non mi dire. (Bagaiet s’interrompe perplesso).

MAFALDA- Beh, insoma, cuşa ga dgeval? Va avanti.

BAGAIET- Ma la siura la seguita a dir “non mi dire”… An so gnanc me…

MATILDE- Oh, come sei ingenuo! Dicevo “non mi dire” così per dire, ma invece devi dire.

BAGAIET- Le l’è na maestra: la sarà sens’atar acsè. Alura andem avanti… Dunca… ma indu s’eria rivà?

MAFALDA- Cum at la te longa! Cuşa ga dgeval stu benedet Alvaro?

BAGAIET- Cuma la ciamaval?... Al ga dgeva: “Creatura bestiale”… no, bestiale no… Mia cla parola lè, ma n’antra c’as sumiglia.

MAFALDA- Ma vöt ch’al la ciama bestiale, s’al gh’è innamurà?!

MATILDE- Avrà detto “celestiale”; è un’espressione che usa sovente.

BAGAIET- Propria acsè! Cum’as cunos, siura, che le l’ha studià: l’ha capì subit! Al dgeva: “Creatura celestiale, Sali, sta per scoccare l’ora della passione. Vieni: le zanzare ci attendono”.

MAFALDA- Le zanzare?! Cusa gh’entra li sansali?... Cus’het po’ capì?

BAGAIET- No, no: ho capì ben. Tant’è vera che le la g’ha rispost: “Sì, seduttore, portami alla tua spiaggia delle zanzare erotiche”.

MAFALDA- Adiritura li sansali rotichi! Che mond! An gh’è pù rispet par gnint! In sa pù cusa strulicar.

MATILDE- Quel porco! Meriterebbe la forca!

SCENA SETTIMA

(Toni e detti)

TONI- (Appena entrato da destra; ha udito le ultime parole) Chi saresal stu “porco”? Set dre farum di cumpliment a me?

MATILDE- Oh zio, non mi permetterei mai. Si parlava di un altro, di un essere abominevole che ha ancora la spudoratezza di frequentare la tua casa.

TONI- Tö marè?!

MATILDE- Ma che dici? Pilade non è… Insomma, come potrei giudicarlo così male?

TONI- Am cardeva… Dli volti ca t’at fus quistiunada cun lù e ch’at gh’es rabia sec… Beh, e alura chi saresal al “porco”?

BAGAIET- La siura la parlava dal siur Alvaro.

TONI- Alvaro? Cus’hal cumbinà?

MATILDE- Qualcosa di orribile, di cui mi vergogno a parlare.

TONI- (Credendo d’intuire) Al t’è saltà ados e l’ha sarcà ad törat l’unur?!

MATILDE- (Scandalizzata) Che dici?! Ad una donna come me non avrebbe mai avuto il coraggio di avvicinarsi!

BAGAIET- Ma no siura, la staga mia butaras şo csè; par un ca gh’abia na gran fam, la pöl incora far gula anca le.

MATILDE- (Stizzita) Non intendevo parlare di questo! Non riesco a capire se questo ragazzo è sciocco o se lo fa per prendermi in giro.

MAFALDA- Cusa gh’abia in dla testa chilù, an l’ho mai capì gnanca me… Ades, però, Bagaiet, l’è mei ch’at vag par i tö master, senò tö padar, quand al ve a casa at crida adrè.

BAGAIET- A vaghi. (Avviandosi al fondo) An so gnanc me cusa m’ig tgnù chè fin ades par gnint… Buon giorno siur Toni.

TONI- (Mentre Bagaiet esce) Ciau… e serca ad verag giudesi. (Sedendo) Che bruta roba ch’l’è la vecchiaia! L’è sinc minut ca sun in pe e am sent cumpagn ch’es sbalutà di quintai tut incö. Bişogna c’am senta par forsa. Me a g’ho l’idea ad durar poc: cus’an dit, te Mafalda?

MAFALDA- E longa cun sta süpa! A durarì fin ca n’è la vostra ura.

MATILDE- (Premurosa) Stai male zio?

TONI- A stag mal, ma mia cuma ta speri te. At fè sensa metat dii idei par la testa: prema ad carpar a fag in temp a metr’a post li me robi e al me testament. A pruposit, indu ela me fiöla?

MAFALDA- S’l’è vera quel ch’i dis, a par ch’la sia andada in sla spiagia dli sansali ròtichi, insiem cun Alvaro.

TONI- Cusa gh’entra Alvaro cun l’Italia?

MATILDE- Appunto di questo ti stavamo parlando: quel mostro l’ha sedotta dopo aver abbandonato senza alcuna pietà la povera Elettra.

TONI- (A Mafalda) Dabun?

MAFALDA- Ma ehi, csè i dis.

MATILDE- E Italia non ha saputo resistere alle bieche profferte di quel demonio… ha ceduto subito!

TONI- In quant a quel ag pos credar; s’l’as sumiglia a sö madar! In cli robi lè l’era na frana: bastava farg an siful ch’la mulava immediatamente.

MATILDE- Oh zio, con te oggi non si può parlare: non prendi niente sul serio… Preferisco andarmene. (Esce stizzita dal fondo).

MAFALDA-  Certo ch’l’è grosa! Vostra fiōla l’as cumporta  a cla manera lè e vu a la tulì in sal ridar. As fa mia acsè a far al genitur!

TONI- Veh, a far al genitur ho tacà apena ier: lasam almen al temp d’imparar!... E Pilade e l’Elettra, indu ei?

MAFALDA- Pilade l’è andà a Milan, ma prema ad sena al turna indrè. L’Elettra l’è andada cun Bagai a far la speşa. (Rumore di frenata d’automobile) Ecu ch’i riva. (Esce dal fondo).

SCENA OTTAVA

(Mafalda, Toni, Bagai ed Elettra)

MAFALDA- (Fuori) Gh’iv ad bişogn c’av iuta?

TONI- (Fuori) No, ag pensi me. Indu la portia?

MAFALDA- (Entrando con Bagai, carico di sporte e pacchi) Pugè tut in cuşina che dopu a la met a post. (Entrano in cucina).

ELETTRA- (Entra dal fondo agitata) Siu, siu caru… ta stè ben, neh? Ta stè mei incō? (Scoppia a piangere rumorosamente).

TONI- Cusa g’het, anima turmantada? Pianşat parchè a stag mei?

ELETTRA- T’l’hai mia cuntà? A sun  na dona fnida… an g’ho pù ansun par me. T’ag se armas sul te: bisogna ca ma sföga tec.

TONI- A t’è armas na bela risursa! Dì su: pianşat par via d’Alvaro?

ELETTRA- (Tra i singhiozzi) Eeh.

TONI- At duvres ridar, mia pianşar. Credum: la n’è mia na disgrasia. T’he fat an tern al lot!

ELETTRA- La l’è na disgrasia, ma da cli grosi! Ades indu vaghia? Cuşa faghia? Urmai a sun vecia… (Piange) Vintiquatr’an! Vintiquatr’an a g’ho pers adrè! E ades armagn püta!... Uddiu, a preferires la mort!

TONI- Varda ca sun armas püt anca me… e at pos dir che, in fin di cunt, la vita am la sun gududa listes.

ELETTRA- Te at se n’om, l’è tuta n’antra roba… Me, invece…

MAFALDA- (Appena rientrata con Bagai) An gh’ela mia incor pasada? La taca a dvintar na süpa. Cus’ela sta disperasiun? Ah n’è di om al mond! Ag sarà mia sul cla babèla purtéra d’an bun da gnint lè? Neh Bagai c’ag n’è di atar ch’i sares pù che cuntent da tör na dona distinta cmè l’Elettra?

BAGAI- Ag n’è! Di om pr’al dret, cun pochi babli, ma che i fat i a fa dabun.

TONI- Vresat dir che te at se un ad quei?

BAGAI- Cusa gh’entria me?... Oh, as capes che n’om al sun anca me; an sarò mia tant şuan, ma na dona ch’am tules, a sares bun ad farla cuntenta.

MAFALDA- Ah sì; la vostra povra muier la m’al dgeva sempar che le, come marè, l’era pù che sudisfata, sota tuti i raport.

ELETTRA- (A Bagai) Alvem na curiosità: parchè av dişi Bagai?

BAGAI- Parchè al me destin l’è sempar sta quel ad na persuna sensa nom e sensa valur.

ELETTRA- Spieghev mei.

BAGAI- Alura bisogna ca cunta an po’ la me vita. Apena nà, me madar l’ha pensà: “Speta c’am daspegna ad cal bagai chè”… e la m’ha mulà dlong a la riva d’an fos.

MAFALDA- (A sé) Eh, parchè in alura an gh’era mia incora i casunet!

BAGAI- (Continuando) I m’ha catà e a sun fnì in n’istitut.

ELETTRA- Dabun?! L’è tant c’av cunosi, ma a n’al saveva mia.

BAGAI- Apunto… Li sör i ha pensà ben da darum an bel nom e an bel cugnom e, cardend da far na gran roba, li m’ha fat registrar in Cumun acsè: “Giglio Profumato”… Giglio ad nom e Profumato ad cugnom.

ELETTRA- L’am par an bel nom… delicà.

BAGAI- Anca trop… delicà! Fin ca sun armas là dentar, gnint ad particular. Quand a g’ho vu quatords an i m’ha mes a lavurar da un ca gh’eva ad bişogn d’an biulc. A capirì che quand un al lavura tut al dè in dla stala, a ciamaral Giglio, opur Profumato, a par quaşi da törl in gir. Al me padrun, quand l’am ciamava, al n’era mia bun da trategnas dal ridar. Me, cat, a m’ufandeva…

ELETTRA- As capes: ninsun a g’ha piaşer ch’ig rida adrè.

BAGAI- Alura al padrun la lasà lè ad ciamarum par al me nom e, datu c’al n’era  mia bun da  strulicar  gnint  ad  mei, quand al  gh’eva  ad  bişogn, l’am

ciamava sempar “bagai”. Dopu ad lu ha tacà i sö fiöi, sö muier e tuta la fameia. Me ho reclamà soquanti volti, ma cusa vriv ca cuntes?... Pian pian a sun dvantà Bagai par tuti. Al me nom a n’al sa pù ansun; dli volti a fag fadiga a arcurdarmal me. Quand am sun spuşà, me muier i s’è mes a ciamarla “la Bagaia” e, quand è nà me fiöl, l’è dvantà par tuti “Bagaiet”. Hala capì, signurina, cum l’è stada?

ELETTRA- Ho capì e av dighi ca g’hi ragiun. A s’ha da vedar n’umas cmè vu, pin ad vita e ca ragiuna csè ben, an verag gnanca an nom cmè tüti chi atar! A l’ho sempar det me che questa l’è na sucietà marsa; al mond a gh’è sul dla cativeria e dl’ingiustisia… Vardè sul cusa m’è capità a me incö… Che brüt magun! An sun mia buna d’ingugnaral.

BAGAI- Su, su curagiu: i è robi ca pasa. La vidrà che prest l’an cata n’antar mei che cal lè… Beh, ades a vag a far an gir in dla stala. (Avviandosi al fondo) Buongiorno a tuti… e scuşè al disturb.

ELETTRA- Buongiorno Bagai… ansi: buongiorno Giglio. E grasie ad li beli paroli ad curagiu. (Bagai esce. Agli altri) Cla dona là, indu ela?

TONI- Cla dona là l’è me fiöla e l’as ciama Italia Roma.

ELETTRA- E indu èla andada?

MAFALDA- Mah?... An savres gnanca me…(A Toni) Dì, l’è ura dla puntura. Su, su c’as daspgnema, che umenti i è tüti chè a sena. (Lo prende sotto braccio) Andem.

TONI- Ela quela ca fa csè mal?

MAFALDA- (Si avviano a destra) No, l’è cl’atra; stè mia preocuparuv.

TONI- T’am vö inganar. L’è quela ca bruşa. An voi mia!

MAFALDA- Pochi foli! Ag n’è abastansa da caşin chè dentar. (Escono).

ELETTRA- (Rumore d’ auto in arrivo; guarda fuori dalla finestra) Uddiu, ma l’è incora chè! E le cuşa fala cun lù? Indu éi andà?... Mamma cara: la l’ha başà!... Propria cun le al s’è mes, cl’infam lè! E ades i ve dentar par törm in gir, par farum murir da la rabia… Bisogna ca faga l’indiferenta, ca n’ag daga mia la sudisfasiun ad vedum dasprada… Ma chi è ch’è bun?... No, no, l’è mei ca scapa via. (Esce in fretta a destra).

SCENA NONA

(Italia e Alvaro, quindi Toni e Mafalda)

ITALIA- (Entra dalla comune con Alvaro) Facciamolo subito, amore, non indugiare; vedrai che ci darà la sua benedizione.

ALVARO- Sì, luce della mia vita, lo farò.

ITALIA- Sediamoci qui. (Siedono e si abbracciano) Dammi una grattatina alla schiena: le zanzare ma l’hanno devastata.

ALVARO- (Eseguendo) L’hanno fatto per il nostro piacere!

ITALIA- Sadico!... Tu hai saputo capirmi.

TONI- (Entra con Mafalda e li sorprende abbracciati) Ma varda!

ITALIA- (Alzandosi sorridente) O padre mio, come sono felice! Tu stai meglio e io ho una meravigliosa notizia da darti.

TONI- Ma va’ là!... Dit dabun?

ITALIA- Certo. Anzi è giusto che a dirtelo sia Alvaro… (Ad Alvaro) Su, alzati, parla liberamente, non essere timido.

MAFALDA- (A sé) Timid?! A n’ho mai cunusù an spudurà cmè cal lé!

ALVARO- (A Toni) Me e l’Italia, se lu l’è cuntent, arésum decis da spuşaras.

TONI- Sì?! S’am par cha na volta at m’es fat la stesa richiesta par L’Elettra?

ALVARO- Ah… ma quela l’era tuta n’antra roba.

ITALIA- Altri tempi, padre mio. Adesso ci sono io: tutto è cambiato.

MAFALDA- (A sé) Purtrop!

ITALIA- È cambiata la tua vita; è cambiata la mia… È cambiata anche quella di Alvaro. Non è bello tutto questo?

SCENA DECIMA

(Elettra e detti, quindi Matilde e Pilade)

ELETTRA- (E’ entrata  e ha udito l’ultima battuta) È cambià anca la mia ad viti e la n’am par mia na roba csè bela cum’ad dì te!

ITALIA- Ognuno ha i suoi punti di vista. Sei pregata, cugina Elettra, di non intrometterti nei nostri discorsi.

ELETTRA- (Aggressiva) Cus’het det? Me a m’intruméti fin c’am par!

ALVARO- (A sé) Uh. Chè l’as fa fésa! (Ad Elettra) Elettra, la colpa di ciò che è accaduto è solo mia; ti prego di lasciare in pace lei. Le nostre questioni le risolveremo poi, in un colloquio franco da uomo a uomo.

ELETTRA- Ma qual uomo e uomo?! Me, intant a sun na dona e te, pù che n’om at se na bestia: par la precisiun an gugiöl!

MATILDE- (Entra dal fondo con Pilade) Ecco, guarda, sono tutti qui.

TONI- Buna! Ades a sem al cumplet.

MAFALDA- Uh, ca vaga a pruntar la sena…/Va in cucina).

ALVARO- Vét da Milan, Pilade?

PILADE- Sì, a sun andà a catar an me amic e insiem em fat na scuperta.

ELETTRA- Het fat na scuperta?! E me ho fat an trisèt, al siu l’ha şugà a urbigin, invece l’Italia e Alvaro I ha fat an scupun!

MATILDE- (Infervorata) Figurati se è andato a Milano per giocare a carte. Si tratta di ben altra scoperta. Racconta, Pilade, racconta.

PILADE- Dunca… Te, siu. T’arcordat cum’as ciamava cl’Ermione ch’at luminav ier?

TONI- Cum’as ciamava l’Ermione?... Cat… Ermione l’as ciamava.

PILADE- E al cugnom?

TONI- Mah… Chisà po’ s’l’am l’abia mai det? At sé, a n’è mia ca parlésum dimondi ad chi fat lè… A gh’evum di atri robi da far. A so che d’origine l’era mantfana anca le: la parlava al dialet cmè nuantar… Di parent chè la n’ag n’eva mia, parchè la sö fameia la s’era trasferida tüta in dl’Agro Pontino e dadlà l’era partida par la Libia.

PILADE- Alura at fag vedar quel. (Estrae dalla tasca un biglietto) Questi i è i dati ad nascita ad la nostra cara cugina Italia. Me e al me amic “detective” a gh’em vù da tribular, ma ag l’em cavada.

ITALIA- Se ti occorreva il mio atto di nascita, bastava chiederlo: ce l’ho nella borsetta.

PILADE- Sé? Ma me a g’ho anca di atri nuvità che lè l’in gh’è mia. Spiegat mo’. Te t’at ciami Sprocacci Italia Roma di NN e di Dosolina.

TONI- Ahan?!.. E chi èla sta Dosolina?

ITALIA- Ma come, padre mio, non lo sapevi? Dosolina era lei, la mia povera mamma. Non te l’aveva mai detto che si chiamava così?

TONI- Me ch’am sapia, la m’ha sempar det ch’l’as ciamava Ermione.

ITALIA- Sì, ma vedi… Ermione non era il suo vero nome.

ELETTRA- No, al l’era. Te t’an se fiöla né dl’Ermione, né dal siu!

ALVARO- Cusa dit?! Li doni ca pratica cla prufesiun lé, quasi tuti l’is cambia al nom. L’as ciamava Dosolina, ma l’an gh’eva mia piaşer che i sö client il saves; alura l’as fava ciamar Ermione: l’era al sö nom d’arte… al sö nom ad battaglia.

MATILDE- Zio, son tutte storie. Non credere a questi infami!

ITALIA- Padre mio, vedi che queste persone sono contro di me, contro di te, contro il giusto ricongiungimento di un padre e di una figlia… Non dobbiamo permetterlo. Mandali via e saremo felici.

PILADE- Chisà che bela felicità! Te, le e Alvaro! Cum ig l’ha cavada a farat far testament a sö möd, it fa föra subit!... Ma a n’eva mia fnì. (Mostra il biglietto) Ché a gh’è anca i dati ad dla Dosolina. Te, siu, t’ev det ch’l’era mantfana, neh?

TONI- Am par che i sö i dasvgnés dal Tablan.

PILADE- Alura come mai la rişulta nada a Comacchio, provincia di Ferrara?

ITALIA- (Pronta) La famiglia di mia madre si spostava spesso in cerca di miglior fortuna.  Era  nata  nel  ferrarese,   ma   si    trasferirono    a

Tabellano quando aveva pochi mesi di vita. Per questa parlava il vostro dialetto, che io comprendo benissimo, appunto perché abituata a sentirlo da lei.

ALVARO- (A Pilade) Ecu la tö gran scuperta: l’era tut fum e gnint arost!

ELETTRA- No. Pilade l’ha purtà dli prövi ca cunta. Li foli a i a dşì te e

le; ma stavolta al siu al n’ag casca mia!

TONI- Ah no, an caschi mia: a sun santà!

ITALIA- Padre mio, continuano ad offendermi: cacciali via, ti prego.

PILADE- L’è mei c’at la par via le, cun cal prufitadur d’Alvaro.

ALVARO- Senti chi parla! Propria te, ch’at se al re di rufian!

PILADE- (Minaccioso) Veh, varda che me at moli du gramun in sal muş!

MATILDE- (Mentre i due stanno per venire alle mani e Toni cerca di tenerli divisi minacciando entrambi col bastone da passeggio) Sì, picchialo, Pilade, non merita altro!

MAFALDA- (Entra dalla cucina e urla) La sena l’è prunta!

ALVARO- Ah!... Alura andem. A turnarem in sl’ argument pù tardi.

TONI- No, la Mafalda la s’è sbagliada: la sena par te la n’è mia prunta. (A Pilade) E gnanc par te… e gnanc par tuti vuatar!

ITALIA- Padre mio, non capisco.

TONI- Semplice: sa vrì snar andè a l’ustaria, parchè me an v’an dag mia.

ITALIA- Ma io credevo…

TONI- Te, cara, va ben ch’at se me fiöla, ma t’am par trop smaniuşa. At vö ca manda via i me 'nvù e lur i völ ch’at manda via te… Av cuntenti tuti: andè! E sa stè mal par al testament, av deghi ca n’ho incor decis gnint… Ag pensarò a sura da dman in avanti. L’impurtant l’è ch’an gnig pù a rumpum li scatuli: a catarésuv sempar la porta sarada. Su, partensa! Ognun par al sö destin. A v’aspeti tüti chè, dop mort, par al funeral. (Titubanti, uno alla volta, se ne vanno. Resta solo Mafalda che si avvicina a Toni) Senti, Mafalda, senti che pace! Che silensiu! Ag n’eva propria ad bisogn.

MAFALDA- I fat ben. A par da èsar in n’antar mond!

FINE  DEL  SECONDO  ATTO

ATTO  TERZO

(Stessa scena; la porta di fondo a sinistra lascia intravedere parti di addobbi e arredi funebri. Mafalda, vestita a lutto, e Bagaiet sono seduti in silenzio).

SCENA  PRIMA

(Mafalda, Bagaiet, Bagai, Elettra, Pilade, Matilde, Italia e Alvaro)

BAGAIET- (Campanello; corre alla finestra.) È ura?

BAGAI- (Da fuori) At pö verşar: i gh’è tuti.

BAGAIET- (Corre alla comune) Prego accomodatevi. Scuşè sa v’ho fat spetàr, ma l’è na dispuşisiun dal povar siur Toni. (Entrano e Mafalda porge loro la mano. Per ultimo entra Bagai).

ELETTRA- Ben ma… anca an mandar a dir gnint a cla manera lé…

PILADE- A sem pasà par piasa e an gh’era gnanca föra i murtòri!

MAFALDA- L’è n’urdan preciş; al l’ha mes anca par iscrét. (Apre un foglio e legge) “L’annuncio deve essere dato solo a funerale avvenuto. Saranno invitate, a titolo riservato, le seguenti persone…” e po’ a gh’è i vostar nom. Dopu a gh’è di atri dispuşisiun par al funeral, i fiur e via discorendo. Sa vrì av leşi tut.

ITALIA- Per me non è necessario: mi fido.

MATILDE- Ci fidiamo anche noi, vero Pilade?

ALVARO- I funerai, quand gh’éi?

BAGAI- Incö, a li tre in punt. (Indicando la porta a lutto) Se intant av vrì cumudar: al mort l’è là. (Entrano alla spicciolata con Bagai. Italia e Alvaro escono quasi subito).

ITALIA- Avete pensato bene di chiudere la cassa: ci avete evitato uno spettacolo poco piacevole.

BAGAIET- Nuantar a n’em pensà propria gnint. L’è rivà csé da l’uspedal.

ALVARO- (A Mafalda) Oltre quel foglio, non ha lasciato altro di scritto?

MAFALDA- (Mentre tornano Pilade e Matilde) Me, ch’am sapia…

ALVARO- Ma come?! E al testament növ? Ot meş fa, quand al s’ha parà via sensa gnanca dàras da sena, l’eva det…

MAFALDA- Me dal testament an so gnint. Sèt quel, te Bagaiet?

BAGAIET- Cusa gh’entria me?

MAFALDA- Ultmament t’al purtav sempr’in gir. A n’è mia che na qual volta at l’abii cumpagnà… an so mia…

ITALIA- Per esempio da un notaio?

BAGAIET- Mai andà dal nudèr. Al cumpagnava in cafè o al cine… Soquanti volti l’è andà a vedar la partida… A l’ho cumpagnà spes anca in cità, ma dal nudèr mai.

MATILDE- E che andava a fare in città?

BAGAIET- Second… Dli volti l’andava a far speşa… o a vedar an qual spetacul… Dli volti l’andava a catar na fameia…

PILADE- Quala fameia?

BAGAIET- Beh, mia propria na fameia… Me al cumpagnava davanti a na porta, lu al sunava e a gneva a verşar na siura ben mésa, tuta soridente; e lu… l’andava in caşa cun le.

ALVARO- Alla sua età?! E cus’andavl’a far?

BAGAIET- Ah ben, questi i è robi ch’an g’ho mai dmandà. Dli volti, dop d’an bel pès ch’l’era dentar, la siura la gneva in sal balcun e l’am ciamava su anca me… (Rientra anche Elettra) par magnar na pasta o bevar an bicirin. Propria na dona ad cör: l’am fava tanti cumpliment!

ITALIA- Disgustoso! Frequentare certe donne alla sua età! Era un

vecchio corrotto e vizioso. (Bagaiet entra nella camera del morto).

MAFALDA- Senti cl’atra ché cum la parla ad sö padar!

ELETTRA- Che ben! E pensar che s’at se gnuda al mond, l’è propria parchè lu al frequentava certi doni!

MATILDE- È vero; il tuo ragionamento, cara Italia, mi pare alquanto ipocrita. Però… le buone norme della moralità…

PILADE- (Interrompendola) Lasa star li predichi in sla moralità ad me siu… (Ridacchiando) Alura, a quanto pare, di testament a n’ag n’è mia.

ELETTRA- E cusa gh’è da rédar?

PILADE- Cum’at se cuiuna! At duvres rédar anca te.

ELETTRA- Chisà che voia ! Dadlà a gh’è me siu mort. L’era vec, l’è vera, ma in fin di cunt l’è un dal me sanguv; a la me manera a g’ho sempar vrù ben.

PILADE- Cusa gh’entra chi fat lé?.. (Indica Italia)Chilé, par la lège, cun al siu la n’è gnanc parenta, parchè al na l’ha mai ricunusuda. S’al n’ha mia fat testament a rèdita i parent pù prosim… ch’a sarésum me e te.

ITALIA- Non può essere che si sia dimenticato della sua unica figlia.

ELETTRA- Par l’impustùra ch’at se, a sares sul al tö mèrit.

ITALIA- (Inviperita, quasi aggredendola) Questo è troppo!

BAGAI- (Appena rientrato) Basta! Gnint quistiun! A gh’è an mort in caşa. E prema ad murir al m’ha det: “Ricordat, Bagai, se an qualdun ad lalur al fa dal caşin, te brancal par i stras, dag na psada in dal cul e sbatal föra. Quindi…

ALVARO- Buono a sapersi: ho capito l’antifona… Ma, per caso, non ti ha parlato anche del testamento?

BAGAI- Al testament? Ma sé… na volta l’è gnù in dla stala ca sera dre mùnşar. Al dis: “ Al sèt che ier ho fat un testament…” Spèta: cum’eval det?

ALVARO- Olografo?

BAGAI- Propria. Insoma al l’eva fat da par lu. Tant’è vera ca g’ho det: “Parchè andev mia dal nudèr?” E lu al m’ha rispost: “No, a voi che prema ad saver cum l’è andada chi…”, scuşè ma a ripet li sö paroli… “chi bun da gnint lé i tribüla an bel pes”.

MATILDE- Che significa?

BAGAI- A significa ch’al l’ha lugà e, s’av prèm, ag l’ì da sarcar.

MATILDE- Ecco: si prende gioco di noi anche dopo morto.

PILADE- Ma an t’hal anticipà gnint? An t’hal mia det… presapoc, a chi…

BAGAI- Ag l’ho gnanc dmandà. Al m’ha det sul… ma forse al scarsava… Al dis: “Quèl a t’ho lasà anca a te e tö fiöl; però at m’he da prumetar na roba”… “Cosa?” a fag me. “Che t’armagn ché a tégnar adré al sit e a li bestii, parchè a g’ho paura che lalur im manda tut a cul insù”.

ELETTRA- Pù che giust. E vù, Giglio, cusa gh’iv rispost?

BAGAI- A g’ho parlà ciar: “Se quel ca rèdita l’è na persuna simpatica e la man, pù che luntéra, ma s’l’è n’infià e n’arugant”… che in meş a vuatar, scuşè sa v’al déghi, ma ag n’è an bel pochi… “alura a tög su al trot di pit e a vag cmè an flüstar”.

ALVARO- Tutte quisquiglie! Adès l’impurtant l’è catar al testament.

PILADE- Te, Mafalda, indu as cunsigliat ad guardar?

MAFALDA- Cuiomsi… ché a gh’è qutordas cambri, pù i rüstic, la cantina, al granèr, la stala, al stalet, la barchésa, al pulèr… Al pöl èsar in qualsiasi post.

ITALIA- Coraggio: cominceremo dal salotto, poi passeremo alle camere da letto. (Parte a destra seguita da Pilade, Alvaro e Matilde).

MAFALDA- A m’arcmandi ch’an lasèg mia tuta la roba a ravaiun.

MATILDE- (Mentre gli altri escono, a Elettra) E tu non vieni?

ELETTRA- No. Bişogna che an qualdun a staga ché cun al mort.

MATILDE- Fa un po’ come credi. (Esce a sua volta).

ELETTRA- (Avvicinandosi a Bagai) Scultèm an po’, prema, quand a dşeuv che in meş a nuantar ag n’è  ad ghignüs, ad chi parlauv?

BAGAI- Far di nom a n’è mia bel, comunque ad simpatic dabun a gh’è na persuna sul.

ELETTRA- E chi saresla sta persuna?

BAGAI- An gh’è dubi ch’al déga. Am vargogni.

ELETTRA- Par caşu an sarò mia me?

BAGAI- Ecu… cusa völla ch’ag déga… le l’am par na dona pù genuina, pù sincera. E po’: quand la parla, quand l’as möv, quand la fa boca da rédar… la g’ha tantu an bel quèl che me a m’incanti.

ELETTRA- Dabun?... Che bei cumpliment! Grasie. Alura a gh’aresuv piaşer ca fus me a reditar?

BAGAI- Sicur; me a resti ché sul se al sit al gh’armagn a le.

ELETTRA- Ma anca s’an rèditi mia, che urmai a n’am fag gnanca pù dii illuşiun, a n’è mia det ca n’as pudema mia vedar listes na qual volta.

BAGAI- Magari! (Confuso) Che bel fat ca sares!... Beh, ades me l’è mei ca vaga a vedar cli siuri là s’li g’ha ad bisogn.

ELETTRA- Che siuri?

BAGAI- Queli ca gh’è in dla stala: li vachi. Stamattina prest a i ho sarvidi a puntin; però, sa vag a far an gir, li g’ha piaşer.

ELETTRA- A gnirem anca me; am piaşres pran tant vedar al vostar lavur.

BAGAI- E me a gh’al fag vedar pù che luntéra. Andem. (Escono dal fondo).

MAFALDA- (In disparte ha seguito la conversazione) Het capì l’Elettra?! Chisà ch’l’an sia la volta buna anca par le! (Entra in cucina).

SCENA  SECONDA

(Bagaiet, la vecchia e Mafalda)

BAGAIET- (Suonano. Esce dalla camera ardente e va ad aprire) Buon giorno. G’hala ad bişogn?

LA VECCHIA- (Fuori) Ch’al ma scuşa, al siur Toni èl in caşa?

BAGAIET- (Rientra seguito da una donna molto anziana abbigliata con un’eleganza piuttosto strampalata) Par incö l’è in caşa, ma s’la g’ha ad bişogn ad lu, a g’ho paura ch’la sia rivada tardi.

LA VECCHIA- (Accorgendosi degli arredi funebri) Oh Signur! Èl lu che..?

BAGAIET- Propria lu. Ierdlà l’è mort e incö ag fem al funeral.

LA VECCHIA- (Piangendo sommessamente) Puvarin!.. E me c’ho fat tanta strada… ca gh’eva csé voia ad védal! (Entra nella camera ardente, mentre Bagaiet va in cucina per uscirne subito con Mafalda. La vecchia ritorna sconsolata) Scuşè: as pöl mia verşar un puctin la casa? Sul ch’al posa guardar an mument.

BAGAIET- No. As pöl mia: l’è stada sigilada par urdan  dl’uficial sanitari.

LA VECCHIA- Che pcà! E me ca sun gnuda fin da Roma…

MAFALDA- Èla na roba ad premura? (Bagaiet entra nella camera ardente).

LA VECCHIA- Oh no:na roba impurtanta sul par me… Ma le, la ma scuşa, èla sö muier?

MAFALDA- A sun la governante. Toni al na s’è mai spuşà.

LA VECCHIA- Am l’immaginava: l’era trop salvadag par faras na fameia!

MAFALDA- Ah… ma l’al cunuseva ben!

LA VECCHIA- Eh, robi ad tanti an fa, quand a serum şuan.

MAFALDA- L’as senta ché. S’l’am völ dir a me… par quel ca pos.

LA VECCHIA- (Sedendo) Grasie… ma a g’ho vargogna: l’è na stupidada.

MAFALDA- S’l’è gnuda fin da Roma, as ved ch’la n’è mia po’ tant na stupidada. L’am déga tut, cumpagn ch’al fus ché lu a scultarla.

LA VECCHIA- Ecu… me, a Toni, tanti an fa, a m’ag sera tacada dimondi; a sera innamurada… Mia ca pretendes un matrimoni o robi dal genar… fin par carità; me a sera quel ca sera… an so mia s’l’as rend cunt…

MAFALDA- Atarchè s’am rendi cunt: robi sui… La vaga pur avanti.

LA VECCHIA- Quand l’è partì ho pianşù tant, ma a lu an g’ho fat capir gnint. Am sun fata lasar come ricordo na bela futugrafia. S’la saves cum’am la tgneva cara: tuti li siri ag dava an başin.

MAFALDA- Ma senti!.. L’am par mia na fola növa.

LA VECCHIA- È pasà i an; là in Africa li robi i è cambiadi e ho duvù turnar in Italia. A sun andada a fnir in un campo profughi e dopu am sun sistemada in n’apartamentin a Roma.

MAFALDA- La g’ha vù na vita pina d’aventuri.

LA VECCHIA- Eh, sa gh’es da cuntàrgli tuti!.. Beh, la futugrafia dal me Tugnin ag l’eva sempar cun me… ma l’an pasà, impruvişament l’è sparida.

MAFALDA- La futugrafia?!.. Ma a chi pudevla far gula?

LA VECCHIA- L’è quel ca deg anca me; forse al dispet ad na qualdüna ca gh’eva rabia mec… S’la saves che dispiaşer!

MAFALDA- Am l’immagini.

LA VECCHIA- Am pareva ch’am manchés tut e, datu ca saveva ch’al stava in cal paes ché, am sera decisa a gnir a dmandarag n’antra futugrafia… E invece, varda sul cuş’è suces… An pudresla mia catarmla le,  na futugrafia dal me Tugnin? La sares n’opera santa.

MAFALDA- Atarchè s’ag la cati! Ma le… la n’as ciamarà mia , par caşu, Ermione, il candido fiore di Bengasi?

LA VECCHIA- (Sorpresa) Ma cuma fala a saveral?! Alura Toni as ricurdava ad me? Al m’ha luminà dli volti?

MAFALDA- Se tuti li volti che ché dentar i l’ha luminada, ag fus sifulà i ureci, a st’ura la sares surda! (La vecchia piange) Beh, ades cuşa gh’è da pianşar?

LA VECCHIA- Ma parchè lu al s’arcurdava… e me a sun ché e a n’al pos gnanca vedar. (Piange).

MAFALDA- Su… su: curagiu… a n’as sa mai…

LA VECCHIA- Come, a n’as sa mai?

MAFALDA- A n’as sa mai che un giuran a rivèg a incuntraruv… (indica il cielo) lasù… Ben, ades l’am déga mo’ parchè sö fiöla la s’ha dat d’inténdar che le l’era morta?

LA VECCHIA- La ma scuşa, ma a n’ho capì gnint. La fiöla ad chi?

MAFALDA- Sö fiöla ad le, siura.

LA VECCHIA- Ma me di fiöi an n’ho mai vù.

MAFALDA- Questa l’è grosa! La ma speta chè un mument. (Corre nella camera ardente e ritorna subito con la foto) A ga scumét ch’l’è questa!

LA VECCHIA- Propria! (La bacia) Caru, al me Tugnin, quant ben!.. Ma cum’hala fat a rivar ché?

MAFALDA- L’an cunos mia par caşu, na certa Italia Roma Sprocacci?

LA VECCHIA- L’è stada le, cla svaşéta ad na buşiadra lé! A g’ho sempar vù al suspèt.

MAFALDA- E chi èla?

LA VECCHIA- L’è üna ca fava anca le al me master, fiöla ad na me amiga morta temp ad guèra. L’era cun me al campo profughi e po’ l’am gneva a catar anca a Roma… E dopu l’è sparida a l’impruvis.

MAFALDA- Dopu a ga spieghi. (Squadrando la vecchia) Prema l’è mei che… A vegn subit. (Va in cucina, mentre la vecchia ammira e bacia la foto. Ritorna con una pastiglia e un bicchier d’acqua). La töga cla pastiglia ché.

LA VECCHIA- (Stupefatta) Parchè? An sun mia malada.

MAFALDA- Al so; e an voi gnanc ch’l’as mala! G’hala paura ca la veléna?

LA VECCHIA- Ma… am pòsia fidar?

MAFALDA- Sa gh’es ufèrt an bicirin, aresla rifiutà? No… E me, invece, a gh’inşibés na pastiglia che, oltre tut, l’ag fa ben; al bicirin, invece, al pudres farag mal.

LA VECCHIA- L’è la prema volta ch’am capita. Èla n’uşansa d’ad ché?

MAFALDA- I è li pastigli ca dava al sö Tugnin, quand l’era agità. S’l’an cèta mia l’è come ch’l’ag faga n’afronto a lu.

LA VECCHIA- (Titubante) Se propria l’insést… A sun ospite a ca’ sua e an voi mia farum cumpatir. (Prende la pastiglia).

MAFALDA- Brava! Ades la vegna dadlà cun me ca sa spieghem ben. (La vecchia si alza e la segue in cucina).

SCENA  TERZA

(Bagaiet e Mirella, quindi Mafalda)

(Dopo un po’ suonano di nuovo. Bagaiet attraversa la scena per aprire, ma incontra Mirella che è già entrata).

MIRELLA- (Ragazza molto giovane, aspetto trasandato, sguardo spaurito; porta in braccio un bambino lattante) Che bella la moto che c’è fuori! È tua?

BAGAIET- È mia.

MIRELLA- Mi porti a fare un giro?

BAGAIET- Parchè no?! Ma te chi set? Cuşa vöt?

MIRELLA- I m’ha det che me sia la sta ché. Èla le ch’è mort?

BAGAIET- Le, no ad sicur, parchè al mort l’è n’om.

MIRELLA- E me sia Mafalda indu èla?

BAGAIET- Ah, la Mafalda… ades a la ciam. (Chiama verso la cucina) Mafalda… Mafalda!... a gh’è na ragasa ch’av serca… (Nessuno risponde) L’an gh’è mia. Gnint paura: séntat lé che umenti la riva, tö sia.

MIRELLA- L’è mia propria me sia; l’è la sia ad me madar… A g’ho fam.

L’è da ier a meşdé ch’an magn mia.

BAGAIET- Cat… an so gnanc me… La n’è mia ca’ mia, questa.

MIRELLA- Dai, vam a far an panin: a n’in pos pù.

BAGAIET- Beh, l’è an caşu d’emergensa. A vag a vedar sa cat quèl. (Entra in cucina mentre Mirella culla il bimbo che piange).

MIRELLA- At gh’è fam anca te. Umenti la sia l’as dà da magnar. (Il bimbo smette di piangere).

MAFALDA- (Dalla cucina) Cuşa suced?

BAGAIET- (Dalla cucina) Vostra 'nvuda la g’ha na fam ch’la n’ag ved pù.

MAFALDA- (Dalla cucina) Ma quala 'nvuda? Speta ca vaga a vedar. (Entra) Eeh ! Ma te at se la Mirela, la fiöla dla Silvana… ma cal putin lé..?

MIRELLA- È mio. Ha due mesi.

MAFALDA- Cara, ma cuş’è suces? Cuş’het cumbinà?

MIRELLA- Par piaşer mia mandaram via. An so pù indu 'ndar.

MAFALDA- E tö padar e tö madar? L’è tri an ch’an so gnint. A so sul ch’i sera spartì… Védat che beli robi, quand i genitur i è divis!

MIRELLA- Veramente fin ch’i era divis li robi i andava abastansa ben; i era tranquii, i gh’eva la sö libertà e me am la pasava discretament. I guai i è cumincià quand i ha decis da metas insiem incòra, second lur par al me ben; i è andà d’acordi du méş e po’ i ha ripres a litgaras, tut al dé l’era cla musica: o ch’i vuşava o ch’i gh’eva an metr’ad mus. Me in caşa an pudeva pù reşistar… Ho cumincià a star föra a la sira cun i me amic… Ag n’era an qualdun ca tuleva dla roba ch’andava mia tant ben…. Acsé par curiuşità ho vrù pruvar anca me… e dopu ho seguità. (È rientrato Bagaiet che ascolta con interesse).

MAFALDA- Adiritura! Anca drugada at se!

MIRELLA- (Continuando) Quand a g’ho vù daşdot an, finalment am sun daspgnada di me genitur e a sun andada a vivar cun do me amighi. I meu alura i s’è ritenù lìbar: le l’è andada a Turin cun al sö murus e lu l’è andà via a lavurar cun n’impresa in dal Quatar… Dop soquanti méş a sun armaşa incinta, la fabbrica indu a lavorava l’è falida e la padruna ad ca’ la s’ha sfratà parchè an pagaum mia l’afét, Li m’è capitadi tuti, Comunque ag l’ho cavada a far la cura par dişintusicarum… L’è bele che sèt o ot méş ch’an tög pù gnint.

MAFALDA- S’l’è vera at se stada brava. Va avanti.

MIRELLA- Dopu è nà al me putin, ma l’era picul a al g’ha vù ad bişogn ad l’incubatrice. Acsé i s’ha tgnù a l’uspedal. Però a l’atar dé n’infarmera la m’ha det che, sicome ca sera na drugada e an gh’eva pù né casa né lavur, i era dre ch’ì m’al vreva tör par metal in n’istitüt. Ma me an voi mia ch’i m’al porta via e alura, cum i m’ha det che urmai al stava ben, a sun scapada via.

MAFALDA- E a t’è gnù in ment da vegnar ché da me?!

MIRELLA- Sì, par piaşer iutam, senò an so pù indu 'ndar.

MAFALDA- Cuma vöt ca faga? At ved anca te che…

MIRELLA- At g’he na casa tantu granda; an gh’èl mia an cantunsin? Me a lavuri, at iuti… Tem sul an poc, che si ve a sarcarum, i veda ca sun sistemada e ca pos tegnar adré a me fiöl… At se sempar stada csé buna!

MAFALDA- At se anc capitada al mument men indicà. At ved cusa gh’è in gir. (Il bimbo si mette a piangere) Uh, puvrin… cusa gh’è? (Lo prende in braccio) At gh’è fam, neh… (A Mirella) Andem dadlà ch’av cavè la fam tuti du. Pr’incö av tegn ché, dopu ta strulicarè quèl atar.

BAGAIET- (A Mirella) Dopu po’, s’at vö végnar a far al gir in motu…

MIRELLA- Sì, sì: ag n’ho tanta voia. Neh, sia, ca t’am las andar… M’at tet dacat al putin par an po’ ad temp?

MAFALDA- Signur veh! Cun tuti li sö disgrasii chilé la g’ha anca la smània dla motu!

MIRELLA- Ma me in s’na motu csé bela a n’ag sun mai andada…

BAGAIET- A fem sul an girtin par al caradun; a rivem fin a l’arşan. E po’ as firmem sota n’ombra a bablar an po’… parchè, at sé, me a sun an ragas ad campagna; a m’interesa cunosar i esperiensi ca fè vuatar şuan ad cità.

 MAFALDA- Buna! Chisà che beli esperiensi istrutivi! L’è propria an bel campiun da imitar! (A Mirella)Ve via, andem in cuşina. Varda: al fag sul par cla creatura ché… sa fus par te, a t’ares bele che dat l’inviadüra.

BAGAIET- Parchè dşiv acsé? La n’ha fat dal mal a ninsun.

MAFALDA- L’è vera anca questa: pù che atar al mal la l’ha ricevù o, al masim, l’as s’l’è fat a se stèsa… Ben, dai, te turna a far la végia al mort che dopu l’at ve a ciamar. (Le due donne vanno in cucina, Bagaiet dal morto).

                                           SCENA QUARTA

(Pilade e Alvaro, quindi Elettra e Bagai, infine Italia)

PILADE- (Entra da destra con Alvaro) S’l’è vera che lasù a gh’è quèl, me a m’al figuri: l’è là ch’al red ad nuantar.

ALVARO- Epur an qualdun al l’arà ben lasàda tuta sta roba!

PILADE- Te, però, a g’ho l’idea ca t’abii fat l’öv föra dal cavagn. Forse at gh’ev interès a armagnar cun l’Elettra. Anca se sempar is lidgava, in mèş a nuantar, l’era quela ch’ag piaşeva di pù parchè l’è na matòide cme lu.

ALVARO- Impusibil… l’Italia l’è sempar sö fiöla.

PILADE- Ma lu, ag cardeval dabun? Me a g’ho di dübi.

ALVARO- Mi metti una pulce nell’orecchio.

ELETTRA- (Entra dal fondo con Bagai. Entrambi hanno evidenti tracce di fieno nei capelli e sugli abiti)  Cum’èla andada la “grande caccia al tesoro”?

PILADE- Gnint ad növ… Ma vuatar du indu siv stà?

ELETTRA- Ho fat li me ricerchi anca me.

ALVARO- In mèş al fen?!

ELETTRA- Me siu l’era tantu uriginal; ho pensà: “A n’as sa mai”…

PILADE- (Ironico) Hèt catà quèl?

ELETTRA- Sì caru, la me eredità a l’ho catada e l’è n’eredità tuta mea… Neh, Giglio ch’l’è tuta mea cl’eredità lé?

BAGAI- As capés, a lur an gh’an toca mia a sicur!

ELETTRA- (Gli dà un bacio sulla guancia) Tò!

ALVARO- (Fingendosi geloso) Sciagurata! Che hai fatto?

ELETTRA- Eeh! Senti cl’atar ché… Beh, te cusa pretendevat?

ALVARO- Con tutto quello che c’è stato fra noi, solo per un piccolo inconveniente, per una nube passeggera che ha turbato una volta i nostri rapporti, tu ti sei comportata in una maniera indecorosa. Ti sei data a questi amori da strapazzo, indegni di una donna saggia e intelligente quale io ti ho sempre considerata e quale, malgrado tutto, mi ostino a considerarti ancora.

ELETTRA- (Sarcastica) Uh, cum’al parla ben! Al par an lìbar stampà… (Ride) At tac a  'ver paura, neh… At serchi ad far la ritirata strategica… (Ride) Ma l’è trop tardi. Al gh’eva pran ragiun me siu, quand al m’adgeva che a perdat te a fava an tern al lot. (Facendosi seria) Bagai, het santù? Al dis che al nostar l’è “un amore da strapazzo”. An g’het gnint da replicar?

BAGAI- Me, cat, anca par rispet al povar siur Toni, a vreva darag na lesiun dop al funeral. Però, se te, cara, t’insisti… (si avvicina minaccioso ad Alvaro) a pos piciaral anca subit.

ALVARO- Ma che fai? Povr’a me! (Fugge a destra inseguito da Bagai. Escono mentre Pilade ride sgangheratamente).

ELETTRA- E te, cuşa g’het da rédar?

PILADE- L’è propria quel ch’as mèrita! Dì su, set innamurada dabun?

ELETTRA- As capés; e prest a sa spusem. G’het quel a l’incuntrari?

ITALIA- (Entra da destra avvilita) Niente, non si trova niente. E voi state qui a chiacchierare. Venite con me: andiamo a cercare in soffitta.

PILADE- Va ben, andem pur. (Escono tutti dalla comune).

SCENA QUINTA

(Mirella, Mafalda, quindi Bagaiet e voce di Matilde)

MIRELLA- (Entra dalla cucina col bimbo in braccio, seguita da Mafalda) Ecu, nanin, set cuntent? Ades a stem mei.

MAFALDA- (Sistema un panno su una poltrona) A pruposit, cum’as ciamal?

MIRELLA- As ciama Giovanni.

MAFALDA- Bravu Giuvanin. (Lo prende in braccio) Ve mo’ ché che ades at fè la nana. (Lo sistema sulla poltrona con complimenti a soggetto).

MIRELLA- (Alla porta della camera ardente) Eehi! A sun prunta. Vieni?

BAGAIET- (Entra) A sun ché. At fag far na vulada ca t’armagn sensa fià. (Si avviano alla comune).

MAFALDA-  L’è mei ch’andeg pian. Pensè a cla creatura ché!... E sta atenti, Bagaiet, che cla balénga lé la n’at porta in s’na brüta strada!

BAGAIET-  Gnint paura; a guidi me.

MAFALDA- A dşeva mia par ca lé…(Ormai sono usciti) A par ch’i g’abia al fög adré! (Sistema ancora il bambino) Ag mancava sul questa! S’i l’es da vegnar a sarcar ché, cuşa suced dopu?

VOCE DI MATILDE – (Da destra) Mafalda, per piacere, vieni qui un momento, non riusciamo ad aprire un cassetto… Vieni subito!

MAFALDA- Oh, l’è sé ch’i g’ha ad bişogn. Chisà che arvultiulament ch’i ha fat! L’è mei ca vaga. (Al bimbo) Te, nanu, sta bun, dorum che dopu a ve la mama… (Esce a destra. Scena vuota. Dopo un po’ gran fracasso da destra).

VOCE DI MATILDE- Oddio, che disastro!

VOCE DI MAFALDA- Insoma, la faga atensiun! Va ben la smania dal testament, ma a cla manera lé l’am büta a cul in su tüt la caşa!

SCENA SESTA

(Il bimbo e la vecchia)

IL BIMBO- (Svegliato dal rumore improvviso, comincia a piangere. Continua per qualche tempo, poi dalla cucina esce la vecchia)

LA VECCHIA- Caru, veh… ma cuşa fèt ché da par te? (Lo prende in braccio e lo culla) Tö madar, indu èla andada? (Il bimbo si calma) Ma cum’at se bel! (Coccole a soggetto mentre esce con il bimbo e rientra in cucina).

Buio in scena

SCENA SETTIMA

(Alvaro, Matilde, Mafalda)

ALVARO- (Al riaccendersi delle luci entra da destra con Matilde e Mafalda) Due ore! Due ore che rovistiamo in mezzo a tutte quelle cianfrusaglie.

Niente! Niente! Niente!

MATILDE- Io penso che non l’abbia fatto. Mio marito…

MAFALDA- Indu è andà a fnir al putin? S’al na gh’è pù!... As ved ch’l’è turnada le… Epur la motu, am par d’an 'verla mia santuda.

MATILDE- Quale bambino, scusa?

MAFALDA- Siura, l’è na roba trop longa: an g’ho mia temp da cuntargla. (Uscendo dal fondo incrocia Italia, Pilade ed Elettra).

SCENA OTTAVA

(Italia, Pilade, Elettra e detti)

ITALIA- Alvaro, tesoro mio, in soffitta non c’è… solo polvere e robaccia vecchia.

ALVARO- Gnint gnanca nuantar; an so pù indu sbatar la testa.

ELETTRA- (Sarcastica) S’at la sbates cuntra al mür? Sèt che furtuna par tuti!

MATILDE- Elettra, non mi pare il momento per i sarcasmi e le invettive. Sarebbe meglio pensare a dove cercare ancora.

PILADE- In 'sun sit. Em bele che pasà tut la caşa.

ALVARO- Spèta… a gh’è armaş cla cambra ché. (Indica la seconda porta a sinistra).

ELETTRA- La cambra di salam!

PILADE- Al pudres èsar al post giüst. Su, andem. (La trova chiusa a chiave) A gh’è inciavà.

ITALIA- Entriamo per la porta in cucina. (Va in cucina).

ELETTRA- Eh sì, cla porta lé l’è sempar stada verta!

ITALIA- (Rientra) È chiusa anche l’altra porta.

ALVARO- Ché a gh’è sota quèl! Spèta ca ciama la Mafalda. (Dalla finestra) Mafalda! Mafalda!... Ve ché sübit!

SCENA NONA

(Mafalda, Bagai e detti)

MAFALDA- (Da fuori) Cuşa gh’è incora, sunadur ch’an sì atar?! (Entra con Bagai) Mafalda ché… Mafalda là… cuşa vriv?

PILADE- La cambra di salam l’è inciavada. Come mai?

MAFALDA- Eeh… come mai?! L’è sta n’urdan dal siur Toni.

BAGAI- Al s’ha det: “ A m’arcmàndi, tgnì inciavà la cambra di salam. Lalur…” e al vreva dir cun vuatar… “ i m’ha magnà ados abastansa; almen ch’i g’abia rispet cli soquanti uri ca sun in caşa mort”!

ITALIA- Ancora con questi ordini! La volete capire che lui non c’è più… Adesso gli ordini non li ricevete da lui.

MAFALDA- E da chi, alura?

MATILDE- Come, da chi? È evidente: da noi.

MAFALDA- A  n’è  evidente  propria  gnint.   Prema  fès  vedar   al

 testament e dopu, s’as garba, a pudem anca far a möd.

ALVARO- A v’al dmandem par piaşer. Indu èla la ciav?

BAGAI- Sa dmandè par piaşer, li robi li taca a cambiar. La ciav l’è a ca’ mia… Am garantiv che i salam an i a tuchè mia?

PILADE- At garantem tüt quèl ch’at vö. A sarchém sul al testament.

ELETTRA- (Affettuosa a Bagai) Dai, su, cuntenti, Va a tör la ciav.

BAGAI- S’at m’al dì te, a cor cmè al vent. (Si è udita la moto fermarsi. Bagai incrocia Mirella e Bagaiet uscendo dal fondo).

SCENA DECIMA

(Bagaiet, Mirella e detti)

MIRELLA- (Cerca il bimbo sulla poltrona) Indu èl al me putin?

MAFALDA- Ma come?! Am cardeva ch’at füs gnuda a töral te.

MIRELLA- Uddiu! Im l’ha purtà via!

MAFALDA- Mamma cara, ma indu èl?

BAGAIET- (A Mirella che è disperata) Su dai, mia far acsé. At vadrè ch’al salta föra… Indu vöt ch’al sia andà?

MIRELLA- (Agli altri) A si stà vuatar! Brüti carogni! Dèm indré me fiöl!

ITALIA- Ma che dici? Noi cerchiamo un testamento, non dei bambini!... Che vuoi che sappiamo noi di tuo figlio...

MIRELLA- Alura av n’importa gnint… A sì sensa cör: pès che li bestii!

SCENA  XI

(Bagai e detti, quindi tutti in scena)

BAGAI- (Rientra) Ecu la ciav.

ELETTRA- Da ché a me. (Prende la chiave e va ad aprire).

MAFALDA- Sì, varşì… varşì… A n’as sa mai che…

ELETTRA- (Tutti la seguono con lo sguardo. Apre e fa per entrare) Aaah! (Si ritrae terrorizzata. Sulla porta appare Toni con il bambino in braccio. Pilade, Matilde, Alvaro e Italia fuggono ai lati della scena con atteggiamenti spaventati).

MIRELLA- (Slanciandosi verso il figlio) Caru al me nanin! S’at se ché!

TONI- Tò mo’! E n’antra volta teg adré , invece ad lasaral chè a sigàr. (Mirella lo prende, lo bacia, lo coccola. Va a sedersi su una poltrona. Accanto a lei andrà Bagaiet in atteggiamenti affettuosi).

ELETTRA- (Rassicurata sottovoce da Bagai, è la prima ad avvicinarsi a Toni) Siu, ma che schers! Umenti t’am fè murir… Che rasa d’an spaghet!

TONI- Ma qual spaghet?! Ag pensa Bagai a fartal pasar.

ELETTRA- Sèt tüt quel ch’è sucès?

TONI- A sera dadré da la porta. Dal buş a dla saradura ho vest e scultà tüt.

ITALIA- Padre perché hai fatto questo alla tua unica figlia?

TONI- Ades at pö anca lasar lé ad ciamarum padre.

ITALIA- Vuoi che ti chiami papà?

TONI- A voi ca ta n’am ciami a ninsüna manera.

ITALIA- Ma… non capisco.

TONI- Làsa andar. At ser n’impustura: a l’eva capì, ma a fava finta ad credag… A gh’eva catà güst e la pudeva anca andar a fnir ben par te… Ades, però, ho savù la brüta asiun ca t’è fat e t’am se cascada dal tüt.

ITALIA- Una brutta azione?

TONI- (Si volge alla porta aperta) Ve föra, fat vedar che csé la capes al volo. (La vecchia esce fra la sorpresa generale).

ALVARO- E questa chi saresla? (Italia rimane come impietrita).

TONI- Questa l’è l’Ermione, il candido fiore di Bengasi, l’unica dona in tüta la me véta ca m’abia vrù ben dabun… Ma ades as sem finalmente riunì e la resta ché cun me. Neh, Ermione, ch’at resti ché?

LA VECCHIA- Sì caru, par sempar. (Agli altri) E le, cla brüta ghegna lé, la g’ha vù al curagiu ad purtaruv via la futugrafia dal me Tugnin, l’unic bel ricordo at tüta la me véta.

ELETTRA- L’è na criminala!.. E te, Alvaro, tétal dacàt, cal bel genar lé.

ITALIA- Non pensavo, Ermione, di darti un dolore così grande… credimi… Ma vi prego, non denunciatemi… abbiate pietà!

TONI- No, valà, at denuncem mia. (A Pilade e Matilde) E vuatar du, iv pes la favèla?

MATILDE- Veramente io sono ancora… come dire? È stato tutto così improvviso che…

PILADE- Te, siu, però at se stà cativ cun nuantar.

TONI- A v’ho més a la pröva. Ho fat al mort par soquanti uri par rendum cunt se an qualdun al pruvava almen na brişa ad dispiaşer; eva decis da lasar tüt a quei ca pianşeva. Iv pianşù vuatar du?

PILADE- Ma siu… t’al sé che me par pianşar an val gnint.

TONI- (Ad Elettra) E te, het pianşù?

ELETTRA- Veramente me a vreva pianşar… dabun. A gh’è stà an mument ca sera dre immagunarum… ma dopu è rivà cal ché (Indica Bagai al suo fianco) e ho pensà di atri robi. E csé am sun dasmangada ad sigàr.

TONI- (Ridacchiando) Destino, cara… t’he pers l’eredità anca te!

BAGAI- Mei acsé; la n’am garbava mia tant a spuşar la padruna… a n’am santeva mia a post cun la cusciensa… Però, Toni, a n’ha pianşù ansun… Alura cuma fév?

TONI- T’al di te! L’Ermione l’ha pianşù dabun.

MAFALDA- L’è vera: a l’ho santuda me.

TONI- Infati la sta ché cun me e as gudem la nostra roba fin ca scampem.

LA VECCHIA- Ma… Tugnin, a sun tantu vecia anca me…

TONI- As capés: di fiöi a n’ag n’em mia e par metri al mond forse… par te… l’è an po’ tardi… Però a gh’è sta n’antar c’ha pianşù.

 LA VECCHIA- Sicur… e ag lasem tüt.

MAFALDA- E chi saresal?

TONI- (Si avvicina a Mirella e Bagaiet e prende in braccio il bimbo)  Questu l’è: Giuvanin. Al sigava cmè an danà.

MATILDE- Ma lui non piangeva per…

TONI- Cuşa sèt te? T’l’hal det lu ch’al pianşeva par n’antra roba? Me a deghi ch’l’era al dispiaşer par al mort. Perciò al me erede l’è lu!

MAFALDA- Het capì, Mirela, che bela furtuna?! T’an gh’è pù d’aver paura ch’i t’al porta via.

TONI- E te ta stè ché cun nuantar e cun al tö putin.

MIRELLA- (Indicando Bagaiet che le sorride) E anca cun lu…

TONI- Anca cun lu… basta ca feghi bel.

MAFALDA- Sé, c’av cardighi mia d’andar a girar tüt al dé in motu su e şò par dli cavdagni.

MIRELLA- Che bel! Che bel! (Bacia Toni su una guancia) Tulì: questo a v’al dag da part ad me fiöl, che lu al n’è mia incor bun… E questu (lo bacia di nuovo) da parte mia.

BAGAI- Ades, Toni, i risolt i vostar prublemi.

TONI- Cuşa vresat dir?.. Che ades a pos murir? Sì, però prema bişogna ca veda cl’umin ché a vegnar grand.

LA VECCHIA- Certo… almen ch’al vdema spuşà e sistemà!

ALVARO- Beh, penso che la mia presenza qui non abbia più motivo di prolungarsi.

PILADE- Veramente… anca nuantar…

TONI- Ma no, vriv ca v’abia fat tant lutar e tribular propria par gnint?.. Datu che la cambra di salam l’è vèrta: taia, Mafalda, taia… che a forsa ad babli a s’è gnù fam a tüti!

FINE DELLA COMMEDIA