Na ciavada fata ben

Stampa questo copione

Na ciavada fata ben

Na ciavada fata ben

Commedia in

dialetto mantovano

Tre atti di

Franco Zaffanella

Goito - Gabbiana – Buzzoletto - Castellucchio

2008

PRIMO ATTO

SCENA 1

Gina a seguire Renzo

(E’ mattino presto, Gina mentre è indaffarata a pelare delle patate si accorge che

il marito Renzo non si è ancora alzato per andare a lavorare)

GINA – ( Rimanendo sulla porta che da sul retro ) Renso! Renso!

RENZO – Ohh.

GIAN – Ma ve šò cl’è ša sèt e mèša!

RENZO – Arivi!

GINA – Dai, fa prest insoma, agh né döbi ch’al tira sö la sveglia, töti i de a gh’hu ‘d ciamal, sagh fös

mia a vures vedar a che ura ‘l va a laurà.

RENZO – ( Entrando nella stanza frettolosamente ancora in pigiama e con le scarpe in mano) Ohh sl’è tardi, ma püdevat mia ciamam prema. ( Mettendosi le scarpe ).

GINA – At tiravi sö la sveglia, che quela la t’avres ciamà in urari. Cusa Fèt? Th’at metat li scarpi ch’at gh’è amoo ados ‘l pigiama.

RENZO – Ma l’è vera, induv’èla la tuta?

GINA – La tuta? Ma li tuti iu mesi via, ma Diu! Ma l’è vera, ( Avvicinandosi al calendario) l’’è al sèt da favrer, da incoo ‘t sé in pensiun!

RENZO – In pensiun!? Ma diavul scarpulin! Ma che rimbambì, a su in pensiun! L’è al sèt ‘d favrer!

Ma alura a pos sta amoo a lèt, ma cara te me a vaghi amoo sota li querti! Atar chè tuta vè, a resti in pigiama! ( Ritornando felice sui suoi passi ) Ades pos sta a lèt fin ch’agh nu voia, ciamum a mesdé.

GINA – Se va a lèt atsè almen a th’am sé mia in meša i pe. No parchè ades cl’è a ca a su mia cuma la cunsaroma.

SCENA 2

Gina – Mara

MARA – ( Entrando in scena ) Mama a vaghi a fa spesa?

GINA – No, ( guardando l’orologio) ta spèti almen mešura, ch’agh sia men muviment in gir, ch’agh sia mia ‘n qual stopid ch’at vegna adre.

MARA – Sempar acse! Th’am trati cume na pütina, varda cha su cresida! E bisogna mia cha faga chestu, cha staga in ca, te ‘t gh’è sempar da metat davanti, agh manca sul cha th’am cata anca ‘l murus!

GINA – Par quel gh’ù ša pensà.

MARA – Ah ma a gh’era d’imaginal, anca ‘l murus ades ‘t gh’è da catam

GINA – Te lasa fa a me ch’at vedrè cusa l’è rivada a pensà tu madar par la tu felicità. Ades po cha gh’è

tu padar in pensiun ‘l pöl dam na man anca lu.

MARA – Ma na man a fa cosa?

GINA – Te Mara lasa fa a me che dopu th’am ringrasiarè.

MARA – Staroma vedar se dopu a gavrò da ringrasiat ( Rientra Renzo ).

SCENA 3

Gina – Mara – Renzo

GINA – Ben sat sé amoo che.

RENZO – Ma su trop agità, a ghla cavi mia a sta a lèt parchè ades cha su in pensiun finalmente pos fa quel ch’agh nu voia.

GINA – Vistu ch’at pö fa quel cha th’agh né voia sta a lèt no.

RENZO – Ma no, quand a sevi a laurà disevi sempar, quand a sarò in pensiun farò questu, farò st’atar. . .  e ades cusa faghi?

MARA – Ma te pupà ch’at pias a šugà a carti, ‘t pö andà in ustoria a šugà a briscola.                   1

RENZO – Ma se, pos andà a šugà a briscola, pos andà a pescà, su mia . . .  pos andà a casa.

GINA – Se, ‘t sé mai andà a casa, ades ‘l völ andà a casa.                                                         

RENZO – Oh ma cusa agh völ, a tögh‘l sciop, ‘n cagn . . .                                                      

GINA – Se bim bum bam do leur e ‘n salam! Varda che gh’è da pensà anca a tu fiöla.

RENZO – Parchè cusa gh’ala?

GINA – Talsè cla gh’ha mia ‘l murus.

RENZO – Oh vè, alura ‘t vurè mia cha gh’al cata me!

GINA – Varda cagh tegni che nostra fiöla la spuša an pütèl par ‘l dret,cha staga ben.

MARA – Talsè me su rimbabida, a vaghi insiem a un malà.

RENZO – Tu madar l’intend ch’al staga ben da muneda.

GINA – Ma certu cun töta la gent cha gira ‘l de d’incö bisogna sta atenti vè nanu.

MARA – Ma se però . . . ( Interrotta )

GINA – Vè sculta tu madar, ades sèt cusa fom, mandom tu padar in agensia.

RENZO – ( Guardandola perplesso ) Ma che agensia?

GINA – Ma l’agensia matrimoniale.

MARA – L’agensia matrimoniale?

RENZO – Ma second te par catas ‘l murus la Mara la gh’ha ‘d bisogna ‘d n’agensia.

GINA – Ma certu, acseta andom a culp sicur.

RENZO – Ma no l’è mei che ‘l culp ‘d vegna a te.

MARA – Ma mama ma cusa vot cha . . . ( Interrotta dalla madre che la fa sedere )

GINA – Ve che sentat šo, sculta tu madar cla gh’ha püsè ani che te.

RENZO – Purtrop se.

GINA – Senti chi parla ch’at sé apena andà in pensiun. Quel cha voi dit Mara l’è che cun i pütèi ìl de d’inco bisogna sta atenti parchè ‘t sé mia cusa ‘t vè incuntra.

RENZO – L’è vera, ma anca li pütèli ‘t sé mia cusa ‘t vè incuntra, e tal dis uno cla gh’è capitada grosa.

GINA – Lè mei ch’at tasa valà, e pensa ch’at sé in pensiun.

RENZO – L’è vera vè, alura cusa faghi incö? ( Pensandoci ) Sèt cosa a vaghi a pescà cun ‘l mè amich Danilo. No sinò a vaghi a funs, no a funs no, l’è mèi . . .

GINA – Vè ma parchè vardat mia da sentat šo le e tasar, varda tu fiöla cuma l’è brava.

RENZO – Ma se, cun töti li robi cha püdres fa ades ‘m senti šo. E te varda che a sta le sentada ‘d sicur th’an cati mia di murus.

MARA – Ma la mama . . . (Interrotta di nuovo)

GINA – Parchè nuatar a ghoma da iutala, quindi incö ‘t vè in agensia.

RENZO – Ah ghoma da iutala, però in agensia a gh’hu d’andagh me, ma va che furba, e pü ‘m par anca che la Mara la sia mia contenta da fa na roba dal genar.

GINA – Ma se cl’è contenta, né Mara?

MARA – Ma verament me propria vures mia e . . .  ( Interrotta )

GINA – Sculta tu madar, sta mia preocupat, fidat, ‘t vedrè che par te catarom ‘n pütèl cha va ben.

MARA – Ma . . . però bisogna ch’am piasa né mama.

GINA – Ma certo cha bisogna ch’at piasa, ‘t vedrè che s’am pias a me ‘t piašarà anca a te.

RENZO – Ma se,‘t vedrè ch’am piasarà anca a me. Varda cl’è bastansa cl’agh piasà a le mia a te.

GINA – Cus’èl? Ma vöt metar l’och dla madar, ‘l ved püsè ‘d luntan, me ‘m su sbagliada sul na volta.

( Guardando Renzo).

RENZO – U ša capì cl’è mèi cha vaga a fa na caminada, anca parchè ades cha lavuri pö bisogna ch’am mova, sinò a sta sempar ferum a dventi töt dur da cap e pe, da cap e pe. ( Gina lo guarda con commiserazione, alludendo al fatto che qualcosa di duro non guasterebbe ).

RENZO – Ben cusa gh’èt da vardam?

GINA – Gninte, gninte. (Suonano alla porta )

                                                                                                                                                           2

SCENA 4

Gina – Renzo – Mara – Corinna

RENZO – Ià sunà, a vaghi me che intant a fagh du pas. ( Renzo va ad aprire ed entra Corinna )

CORINNA – Se, se, se . . . ( Intendendo che finalmente ha trovato la persona giusta, tenendo alzata in mano una fotografia )

GINA – Ohh ach siom vè, ades a föm mia in temp a levà so ch’at sè bèla che.                                   CORINNA – Ma parchè u mia resistì, parchè su cunvinta che chestu l’è quel giost!

( Mostrando la foto )

CORINNA – A gh’la cavavi pö sta in ca parchè a vulevi fagh vedar a la Mara la futugrafia da ch’al bèl pütèl che.

RENZO – N’atra futugrafia?

GINA – Va cha tè bèla stufà Curina cun cli futugrafi le, ma cusa gh’èt la fabbrica.

CORINNA – ( Noncurante di quanto gli si dice si avvicina a Mara che in modo composto è sempre

seduta ) Varda Mara, varda che bèl pütèl. ( Allungandogli la foto )

MARA – Che bèl pütèl, mama varda che bèl.

CORINNA – Varda Gina, varda anca te Renso. Né cl’è bèl. ( Gina e Renzo si avvicinano ).

GINA – Ma valà ‘l sarà mia bèl chal le.

CORINNA – Ecome sl’è bèl, varda ‘l gh’ha anca dal fin.

RENZO – Ma ch’ièl?

CORINNA – Ma l’è ‘l fiöl da Giuan Burtlot.

GINA – Ben alura l’è propria bröt, e pü varda cuma l’è bas.

MARA – L’è bas?

CORINNA – Ben ma cuma fèt a vedar cl’è bas ch’as ved sul la testa.

GINA – No m’as ved, ‘s ved cl’è piculin.

RENZO – Ma che fenomeno, sa th’agh purtavi la futugrafia dli gambi l’at diseva ‘l culur ‘d ioch.

CORINNA – Ma insoma te th’am va mai ben uno, e pü l’impurtante ch’al piasa a la Mara.

RENZO – Eh se.

GINA – Ma qual, va che a la Mara agh pias mia, né Mara?

MARA – ( Abbassando la testa ) Ma . . . no ‘m pias mia.

GINA – E’t vest, l’è inotil ch’at sagueta purtà dli fotu.

CORINNA – Eh no, ‘t vedrè cha gnarò cun ‘d d’iatri fotu e quel cha va ben ‘d vedre ch’al saltarà föra.

RENZO – Ma induvèl ch’at vè a tö töti cli fotu le.

CORINNA – Ma dal futografu, agh vagh ogni du u tri de e lu ‘d nascost ‘m da li fotu di pütèi chè andà

a fa la fotutesera.

RENZO – E la praivasi.

CORINNA – Cosa?

RENZO – La praivasi.

CORINNA – ( Pensandoci un attimo ) Ma me la cunosi mia.

GINA – Valà che si vegn a savil.

CORINNA – Ma valà, ansi ades a vagh a fa natar gir, chisa ch’al gabia na qual fotu nova da dam.

GINA – Ma basta purtà dli fotu.

CORINNA – Ma qual basta, varda che me ‘l faghi par ‘l ben dla Mara.

GINA – Te sta mia preocupat che a la Mara agh pensi me.

CORINNA – Ben ades a vagh ciau. ( Tutti la salutano ).

GINA – Ma va che mania cha gh’è gni, la gh’ha mia da saguità a vegnar che cun dli futugrafii!

RENZO – Ma l’è anca culpa tua, saguità andà a dre che la Mara la gh’ha da catas ‘l murus.

GINA – Ma insoma na madar la pöl mia pensà par ‘l ben dla fiöla.

MARA – ( Alzandosi ) Ma lasè le par piaser, pütost ades a pos andà a fa spesa.                                                                                                                                              

GINA – ( Guardando l’orologio ) Ma se ades va, sta atenti e sta mia fermat cun nisun.                     3

MARA – Ma se. ( Ed entra nell’altra stanza per prendere una borsa. Nel frattempo suonano di nuovo all’ingresso ).

SCENA 5

Gina – Renzo – Mario – Danilo a seguire Mara

RENZO – Stamatina i gh’ha töti prescia da vegnar in ca nostra. Oh Danilo ciau. ( Tutti si salutano mentre  Danilo seguito timidamente dal figlio Mario ).

RENZO – Oh ma cume mai a stura?                                                                                              

DANILO – Ma sicome su che da incö ‘t sé in pensiun a su gni a vedar s’at gnevi a pescà cun me?

RENZO – Ma brau, sevi propria dre pensagh.

DANILO – Me su bèla prunt, u tolt sö anca mè fiöl parchè ‘t gh’è da savì che quand ‘l sa cha vegni che

‘l völ vegnar anca lu, su mia parchè né Mario?

MARIO – Se. . .  ( In questo momento entra Mara pronta ad uscire con la sporta della spesa. Mario si mostra subito agitato alla presenza di Mara della quale è innamorato).

MARA – Buongiorno. ( Danilo e Mario la salutano ).

MARA – Alura me a vaghi.

MARIO – ( Vincendo la timidezza) Ma induv’èt Mara?

MARA – A fa spesa.

MARIO – Ma posi cumpagnat?

GINA – No ‘t pö mia!

MARA – Ma . . .

GINA – U det da no! La Mara la gh’ha prescia  ( Spingendola quasi fuori ) la gh’ha d’andà.

MARA – Sarà par n’atra volta, ciau, arvedas. ( Tutti la salutano con Gina che ripete le solite raccomandazioni).

DANILO – Vè alura a vet? Sèt che ier u ciapà ‘n lös, varda ‘l sarà sta gros acse.

( Mostrando con le mani la lunghezza ).

RENZO – Ohh, sempar ‘l solit esagerà, pütost a gh’èt na cana da prestam?

DANILO – Ma se, agh nu dli cani.

GINA – Va da sta mia via tant e ricordat d’andà in agensia.( Rientra nell’altra stanza )

DANILO – Ohh a vèt in crociera? At fè ben ades ch’at sé in pensiun.

GINA – Se na crociera in sl’usun. Andom valà.

DANILO – Dai cha gh’è na möcia da pes cha sa speta. ( I tre escono e la scena rimane vuota, poco dopo suona il campanello d’ingresso ).

RENZO – Oh iè töti la chi ved l’ura ‘d tacas ‘l lam.

SCENA 6

Gina – Dora

GINA – ( Entrando per andare ad aprire la porta ) A vegni. ( Sulla porta si presenta l’amica Dora )

GINA – Dora, ve dentar.

DORA – Permesso.

GINA – Alura Dora cuma andom incö? ( Dora si siede senza parlare scuotendo la testa in segno di qualcosa che non va ).

GINA – Ohh soma a li soliti Dora.

DORA – Ma la sarà mia vita chesta né. Ah se ‘l Signor ‘l ghes da vegnar šo e vardam ( Guradando verso l’alto).

GINA – Figurat se ades ‘l Signor cun töt quel ch’al gh’ha da fa ‘l vegn šo a vardat te. ( Dora continua a scuotere la testa rimanendo sempre seduta ).

GINA – Dai so ‘n po cun ‘l mural.

DORA – Ma su sempar stada pran sfurtunada, indovina ier tant par cambià cusa mè sucès?

GINA – Ma cosa?

DORA – Al mè gat l’è andà sota na machina.

GINA – Ma puvrin.                                                                                                                        

DORA – E pu sempar la stesa machina le ma cupà du nedar.                                                      4

GINA – Anca, ma ch’ieral quel cha guidava la machina?

DORA – Ma l’era mia uno a dl’Inps cl’è gni a dim che bisogna ch’im cala la pensiun parchè i sé sbaglià, e gh’hu anca da dagh indre töt quel chu ciapà da pö da quand a su in pensiun.

GINA – Ben ma l’è mia tant ch’at sé in pensiun no?

DORA - Disdot an! Gh’u da dagh indre vintidumela euro.

GINA – Ohh, ma me sa ghevi na bomba agh gla butavi in sla machina da chal le.

DORA – Ma me a ghevi in man ‘l badil e alura a gh’hu butà quel.

GINA – Ah ècu, e ch’al la cus’al det?

DORA – Ma gninte, ‘l ma denuncià e ades a gh’hu anca da pagag i dani cha gh’hu fat a la machina.

GINA – Ah ma töti a te l’it capita, ma prova andà a fat benedì.

DORA – Ma nu bèla ciapà dli benedisiun., varda ‘s pöl mia andà avanti acse, la sarà mia na vita chesta.

GINA – Ma dai sta mia fa acse, dai cha tha gla fè andà avanti.

DORA – Par andà avanti ades però a gavres ‘d bisogn da cinquanta euro.

GINA – Cosa?

DORA – Gh’èt cinquanta euro da prestam?

GINA – Ah ma cuimbrici, soma a li soliti, a gh’ha scumeti ch’at gh’è la buleta dla lus cha tha scad.

DORA – No quela lu ša pagada, ades gh’u quela dal gas.

GINA – Vardi sa gh’o ‘d la muneda da dat.

DORA – Se magari th’an capita in man anca sent i va ben listes.

GINA – Ma va che furba ( Ed entra nell’altra stanza per prendere i soldi. Appena Gina è uscita Dora si alza e si frega le mani contenta, come se all’improvviso i suoi malanni siano passati, poi quando si accorge che Gina sta rientrando si torna a sedere con l’atteggiamento precedente ).

GINA – Vè Dora varda però ch’at gh’è amo da dam indre chi trenta euro cha tu imprestà la smana

pasada.

DORA – Ma me pensavi da viti ša dati indre la smana quen.

GINA – Ma la smana quen la gh’ha mo da vegnar cume èt fat a dami indre.

DORA – A vedat, ‘t vedrè  che alura la smana quen ti darò indre.

GINA – Ma va che teuri, to e varda cla sia mia na fola.

DORA – Grasie Gina te se ch’at sé n’amiga, ‘m ricordarò sempar da te anca quand ‘t sarè morta.

GINA – Ma quela ‘t tacunà vè! Varda ch’at püdresi anca morar prema te!

DORA – Ma, talsè in dla vita ‘s fa prest.

GINA – A ma sl’è par quel a fagh prest anca a mandat da via ‘l cul! Va via valà e va a pagà la bületa dal gas! ( Mentre Dora sta per uscire entra la figlia  Mara con Mario che l’accompagna portandogli le borse della spesa, entrano salutando ).

DORA – Oh ma varda gh’è la tu pütèla.

SCENA 7

Gina  Mara – Mario

GINA – Ben e te cusa fèt che? ( Rivolgendosi a Mario ).

MARA – Mama ‘l ma iutà a purtà li bursi dla spesa.

MARIO – ( Un po impacciato ) U vest cla fava fadiga e alura lu cumpagnada.

GINA – ( Prendendogli le borse in malo modo e con ironia ) “ Alura lu cumpagnada” Ma varda cl’è gnida sempar casa da parle sensa bisogn da nisun!

MARA – Ma mama ‘la mia fat gnint da mal.

GINA – No ch’as sia mia mes in testa dli ideii strani, che cun la Mara gh’è gnint da fa!

MARIO – Ma verament sares la Mara cha gavres da dil.

GINA – Vè pütlet! Inveci ‘l dighi me parchè su su madar e ‘l su quel cha dighi! Né Mara?

MARA – Sa th’al di te mama.

MARIO – Alura . . .

GINA – Alura ades ‘t po andà a pescà. Va a ciapà i lös cun tu padar.                                               

MARIO – Eh, va ben . . . ciau . . . ( Ed esce malinconicamente )

MARA – Ciau Mario e grasie.                                                                                                         5

GINA – Insoma Mara th’al dighi sempar che quand ‘t vè in piasa ‘t gh’è mia da fermat cun nisun.

MARA – Ma Mariu l’è un ca cunosi.

GINA – Ma cusa völ di, ma ‘t piašarà mia ch’al lucot le né?

MARA – Ma . . .  te mama ‘t piasal?

GINA – Ma figurat se me ‘m pias, ma gnanca par sognu.

MARA – Alura . . . ‘m pias gnanca a me. ( Abbassando la testa ).

GINA – Oh brava,‘t se th’am piasi, in dli robi bisogna sempar ragiunà.

FINE PRIMO ATTO

* * *

SECONDO ATTO

SCENA 1

Renzo a seguire Gina

RENZO – ( Seduto a leggere il giornale ) Oh che bèl lèšar in pace ‘l giurnal.

GINA – ( Entrando in scena ) Ma scultum a che ura rival?

RENZO – A che ura rival chi?

GINA – Ma quel dl’agensia no.

RENZO – Ma ‘l su mia a che ura ‘l vegn.

GINA – Ben te sta che e sta mia movat né. ( E rientra )

RENZO – Ma induva vöt cha vaga, ma ‘n gh’è döbi ch’an mova. ( E riprende a leggere il giornale )

 Sa ta stè ben induva ‘t sé mai movat, ma ch’ièl cha sta mei da me, in pensiun, bèl tranquil, però a su in pensiun, cusa püdres fa? ( E si alza come se fosse improvvisamente fosse seduto sulle spine ). Al fat a

lè che ades ‘m vegn in ment gnint. (Suonano alla porta ed entra di nuovo in scena Gina che va ad aprire alla porta )

GINA – Ch’al sia che?

RENZO – Ma chi?

GINA – Ma da quand ‘t sé in pensiun that sé rimbambì ben vè.

RENZO – Ma cara te, la pensiun la ma fat ben vè, pensa cha pesi gnanca po a let.

GINA – Lasa le. ( Apre la porta ed entra Giuseppe dell’agenzia matrimoniale )

SCENA 2

Gina – Renzo - Giuseppe

GINA – Ma buongiorno ‘l vegna dentar.

GIUSEPPE – Buongiorno Giuseppe Tirelli. ( Stringe la mano a Gina )

GINA – Piacere, sevum propria che ch’al spetavum.

RENZO – See, ‘l varda sevum in sli spini.

GIUSEPPE – Buongiorno signor Renzo, noi ci siamo già conosciuti.

RENZO – Purtrop se ( Lo dice girandosi )

GIUSEPPE – Sono qui pronto ad ascoltarvi.

GINA – Ma ‘s senta.

GIUSEPPE – ( Sedendosi ) Allora signor Renzo mi racconti qual è il problema?

RENZO – Al problema? Ah ma gla cunta mè muier vè.

GINA – Sares che par nostra fiöla . . .  a vuresum cl’as cates ‘n pütèl da püdì fidas, na brava persona cha vaga ben.

RENZO – Cha vaga ben par le. ( Indicando la moglie )

GIUSEPPE – Allora per prendere gli accordi facciamo a meno di sua figlia.                                    

GINA – Ma sculta mia ‘l mè om, a voi ch’al la veda, a voi ch’al la veda che fiöla cha gh’om né.

RENZO – Se ma, me intant a pos mia andà a funs?                                                                       6

GINA – No caru, ades ta stè che parchè th’am servi anca te.

GIUSEPPE – Giusto questa è una decisione da prendere in famiglia.

RENZO – In famiglia? ( Guardando con ironia la moglie ).

GINA – Ades ciami la Mara. ( Gina si porta sulla porta interna per chiamare Mara, mentre Giuseppe da una borsa estrae delle cartelle )

GIUSEPPE – Simpatica sua moglie vero?

RENZO – Cus’èl gni che a di dli stupidadi!

GIUSEPPE – Mi scusi non credevo di dire qualcosa di male. ( Gina rientra insieme a Mara )

RENZO – Simpatica . . .                                                                                                                

SCENA 3

Renzo – Giuseppe – Gina – Mara

GINA – E’cu nostra fiöla.

GIUSEPPE – Ah buongiorno Giuseppe Tirelli. ( E si alza per dargli la mano )

MARA – Buongiorno.

GINA – Al vest che bèla fiöla cha gh’om?

MARA – Mama . . .

GIUSEPPE – Si è vero è proprio bella, somiglia molto al papà.

RENZO – ( Girandosi di nuovo ) Ma va chilu de, agh farà mia spüra i’ureci.

GINA – Alura ‘l varda che par mè fiöla agh völ ‘n pütèl ch’al vaga ben dabun né.

GIUSEPPE – Ah ma ‘s preoccupa mia che me gh’ù töta gent cha va ben, selesiunada. . . töta roba

da prema categoria.

RENZO – Ma cusa gh’al n’alevament da tor?

GIUSEPPE – ( Ride ) Signor Renzo, lei ha sempre voglia di scherzare.

MARA – Insoma me vuria savì cusa agh sares da fa?

GIUSEPPE – Per iniziare intanto dovremmo compilare una scheda con i dati di Mara.

RENZO – Ag la faga anca  a mè muier la scheda ‘s sa mai.

GINA – Vè Renso ades ‘d lasi le né!

GIUSEPPE – Allora . . . Mara Goretti, giusto?

GINA – Si.

GIUSEPPE – Di anni?

GINA – Venticinque. ( Intervenendo prima che parli la figlia )

GIUSEPPE – Professione?

GINA – Ma par ades l’am iota in ca.

GIUSEPPE – Allora è in cerca di occupazione. Hobby?

GINA – Hobby? ( Guardando la figlia )

RENZO – Hoby?  La va a tö ‘l pan a al matina. E a pruposit da hoby propria ades a pensavi che n’atra roba ch’am piasares sares culesiunà i francuboi.

GIUSEPPE – Oh signor Renzo se vuole tanto per iniziare venga a casa mia che le faccio vedere la mia bellissima collezione di francobolli. . . ( guardandolo in modo equivoco ).

RENZO – Varda u pensà che i francuboi im pias po!

GIUSEPPE – Allora lasciamo perdere gli hobby e vediamo che tipo di ragazzo ti piacerebbe Mara?

MARA – A mè piacerebbe . . .

GINA – ( Interrompendola ) Al varda ch’al sia ‘n bèl moru, cun ‘ioch negar, alt almen ‘n metar e tanta, simpatich ma sopratöt ch’al gabia di bèsi, insoma ch’al sia mia n’uperaiu.

RENZO – A parte ‘l fat che la dumanda agh la fata a la Mara, ma anca sal fos n’uperaiu cusa gh’è?

Cusa gh’ ai i’uperai?

GINA – Te tasi!

RENZO – Che bèli decisiun ciapadi in famiglia. ( Girandosi )

GINA – Alura ‘l capì cusa s’interesa?          

                                                                                                                                                                    

                                                                                                                                                         7

GIUSEPPE – Eh ho capito, avevo qualche ragazzo cosi ma me li hanno portati via in quattro e

Quattrotto. Ragazzi così vanno via come il pane, comunque vedrò cosa posso fare, intanto mettiamo nel nostro archivio Mara e vedrà che risolveremo al meglio.

MARA – Ma me però bisogna ch’am piasa.

GINA – Ma certu ch’at piašarà, sal piašarà a tu madar sta sicura ch’al piašarà anca a te.

GIUSEPPE – Va bene allora per finire tutto bisogna firmare qui.

GINA – Se va ben, alura firma Mara.

MARA – Va ben. ( E firma )

GIUSEPPE – Ecco fatto abbiamo finito.

RENZO – Alura ades ‘l pöl anca andà.

GIUSEPPE – No veramente manca solo un piccolo dettaglio.

RENZO – Ciuè?                                                                                                                               

GIUSEPPE – Ci sarebbe da pagare la prima rata.

RENZO – La prema rata? E cusa saresla?

GIUSEPPE – Sarebbero mille euro.

RENZO – Mela euro!? Ma èt sentì Gina la tu bèla idea cusa la costa!

GINA – U sentì, ma che problemi a gh’è, dam ‘l purtafoi ch’agh pensi me a fa l’asegn.

RENZO – Al purtafoi? Ma . . .

GINA – Se dai! Urmai la ša anca firmà ( Renzo suo malgrado prende il portafoglio e lo da alla moglie, la quale velocemente prende il libretto degli assegni e dopo averlo compilato lo consegna a Giuseppe. Intanto Renzo impreca girato dall’altra parte).

RENZO – Ch’agh gnes ‘n fölmin a töti i’agensii matrimoniali, lor e chi i’à inventadi. Varda sa gh’era ‘d bisogn da spendar töti chi bèsi che.

GIUSEPPE – Non si preoccupi signor Renzo, questi soldi andranno a buon fine.

RENZO – I’andres a bun fine si restes in dli mè bisachi vè.

GINA – Ma dai Renzo ‘l föma par nostra fiöla, te Mara sèt mia contenta?

MARA – Se. . . ( Detto non certo con convinzione ).

GIUSEPPE – Allora fra una decina di giorni ripasso e vedremo se ci sono delle novità, nel frattempo potete preparare la seconda rata.

RENZO – La seconda rata!? A d’iatar bèsi!

GIUSEPPE – Si, sarebbero mille euro.

RENZO – Atar mela euro!

GINA – Ma par nostra fiöla chal sacrifesi che ‘s pöl fal. Chesta l’è na roba importante.

GIUSEPPE – Brava siura.

RENZO – Ma se varda ades ‘l faga na roba ogni mes ‘l pasa che ch’agh daghi la mè pensiun acseta a

som a post.

GIUSEPPE – Oppure può passare lei da me, oltre alla collezione di francobolli ho qualcos’altro da

farle vedere. . . .

RENZO – Oh ma chestu ‘s sbaglia dabun.

GINA – Ma se Renzo ‘t pö andà a catà ‘l siur Giusepe.

RENZO – Ma vagh te a vedar la culesiun di francuboi.

GINA – Ma io signor Renzo prefererirei che venisse lei.

RENZO – A ma gnaca dil, u ša capì.

GIUSEPPE – Non voglio insistere più di tanto, io vi saluto, arrivederci a presto.

RENZO – O brau, acseta cumincioma a ragiunà.

GINA – Mi raccomando allora.

GIUSEPPE – Signora faremo un operazione perfetta, saluti. ( Giuseppe esce mentre lo salutano ).

RENZO – Un operazione perfetta, intant ‘l sa bèla sgurà mela euro.

                                                                                                                                                         8

GINA – Ma dai Renso pusibul che te ‘d vaga mai ben gnint.

RENZO – Ma cuma fa andam ben na roba dal genar! Mal dit!  Vagh via acseta gh’è pö da fa discusiun. E sèt induva vaghi? A šugà a boci.                                                                   

GINA – Li boci questa lam mancava. ( Renzo esce sbattendo la porta, ma ritorna sui suoi passi )

RENZO – Ansi sèt induva vaghi, a tögh sö la bicicletta e a vaghi a li Grasi a dmandà na grasia  a la Madona.

MARA – Ma che grasia gh’èt da dmandà pupà?

RENZO – Al su me, al su me. ( E riesce )

GINA – Tu padar da quand a l’è in pensiun l’è dventà insupurtabil.

MARA – Ma però mama . . . forsi ‘l pupà ‘l gh’ha mia töti i tort.

GINA – Ma cara la mè Mara, ma te scultà tu madar che ‘t vedrè ch’andrà töt ben, e ‘n de th’am ringrasiarè. ( Rientra ancora Renzo insieme a Dora )

SCENA 4

Renzo – Gina – Mara – Dora

RENZO – Vè ma vardè chi u catà le sota la fnestra, dai ve dentar. ( Ed entra Dora mentre Renzo riesce ) A vla lasa töta a vuatar.                                                                                                    

MARA – Ciau Dora, andoma ben?

DORA – Ma cara la mè Mara su pran fiaca sevi le cha gh’evi gnanca ‘l fià da vegnar dentar, pos sentam.

GINA – Sentat, sentat, ma scultum Dora ‘t sunavi ‘l campanèl ch’at gnevum a veršar.

DORA – Ma vuria mia disturbà, parchè dopu la gent la dis cha vaghi a curiusà in ca da chiatar,

GINA – Si la dis Dora forsi quèl da vera a gh’è.

MARA – Ma no che la Dora la va mia a curiusà in ca da chiatar.

DORA – Te se Mara cha th’am cunosi cuma su. . . vè ma ch’ieral cl’om vestì acse ben chè pena gni föra ‘d ca vostra?

GINA – Ades però Dora ‘t vö propria tirat la sapa in si pe.

DORA – Ma valà l’è ‘n pes cha vaghi mia po a sapà, e sta gnanca famal vegnar in dla ment che sul a pensagh ‘m vegn sö i cai., parchè me in dla vita su sempar stada pran sfurtunada.

GINA – Comunque Dora i’è robi nostri e püdoma dit gnint.

DORA – Ah ma certu, ma fin par carità, s’iè robi vostri. Però talsè u vest vegnar via st’om cun la bursetina, e ‘m su dmandada chi ‘l püdeva esar, th’at sarè mia catada ‘l murus né Mara?

MARA – No no.

DORA – Ah u capì alura l’era l’asicuradur.

GINA – No Dora gnanca quel.

DORA – Alura l’era ‘l dutur nov.

GINA – No l’è mia ‘l dutur, lasa le Dora da fa dli dumandi.

DORA – Se scusa, visto ch’iè anca robi vostri, me a voi mia savil . . . sèt chu anca pensà ch’al fos ‘n testimoni da Geuva.

GINA – Ma cherasa quei in ca mia i vegn mia. ( Suona il campanello )

MARA – A vaghi me mama.

DORA – Magari è turnà cl’om da prema.

GINA – No parchè om bèla fat töt.

DORA – Ahh, e cusa i fat?

 SCENA 5

Gina – Mara – Dora – Corinna

GINA – Dora, ma ‘t cambi mia né. ( Entra in casa Corinna che saluta tutti )

CORINNA – Iuuhhh . . .  Iuuhhhh . . . ( Tenendo una foto in mano ) vardè, vardè che bèl pütèl cha

vü purtà!

GINA – Ma ancora.

DORA – Ma induv’èl sta pütèl? ( Guardandosi in giro )

                                                                                                                                                         9

CORINNA – Ma che gh‘lo, a gh’u la futugrafia, ve che Mara, vardà se chestu l’è mia ‘n bèl pütèl.

( E da la foto a Mara mentre Dora e Gina si avvicinano )                                                              

CORINNA – Eh l’è bèl se?

MARA – Ma che bèl pütèl.

GINA – Ma scultum induv’èl cl’è bèl.

CORINNA – Ah ma te th’am va ben gnanch un.

DORA – Ma chal le l’è ‘l fiöl dal sagrestan.

GINA – Dal sagrestan, ma cha le l’è gent puvreta cha su mia.

CORINNA – Ben alura cusa völ di?

MARA – Ma par me comunque l’è ‘n bèl pütèl.

GINA – Ma valà, gh’è ‘n proverbi chal dis “Vardal ben, vardal töt n’om sensa bèsi cuma l’è bröt”. E pü talsè che nuatar oma ša ciapà atri stradi.

CORINNA – Atri stradi?

DORA – Ma quali atri stradi?

GINA – Tu ša det ch’iè afari nostar!

DORA – Oh ma sta mia rabit, va che me a vöi savì gnint.                                                             

CORINNA – Ben alura sal va mia ben gnanca chestu, ades a vagh dal futografu e ‘m fagh da n’atra futugrafia.

GINA – Ma basta Curina tu ša det cha som in sa atri stradi, né Mara.                                            

MARA – Se atri stradi, cha costa anca.

CORINNA – Ben vè ciapè li stradi chagh ni voia, me a vaghi tant u ša vest che i pütèi ch’av porti i v’interèsa mia.

DORA – Ma portumi a fa vedar a me chi pütèi le.

CORINNA – Ma te ‘t gh’è mia da spusat.

DORA – Cusa sèt te! Al sèt te?

CORINNA – Ma valà va a spusgnoli ch’at gavrè nuvant’ani! ( Ed esce ) Ciau.

DORA – Ma varda che curiosa, cusa sala le dli mè robi, varda me cli persuni ch’as fa mia i’afari su i suporti mia.

MARA – Anca nuatar.

DORA – Brava Mara vedat che in sa quel andresum d’acordi. Ma Diu sa su fiaca, ma che bröti robi,

la sarà mia na vita chesta né.

GINA – Sö Dora, forsa e curagiu.

DORA – Ad di ben te, ‘t sé mia che prema in dal vegnar in sa am su mia acorta su andada dret dentar in dna pocia fonda almen vint fenagh, varda ‘m su impienida li scarpi.

MARA – Ma sta atenti n’atra volta Dora.

DORA – Eh ma me su stada atenta, ma dopu dušent mètar u pistà giöst . . .

GINA – N’atra pocia?

DORA – No, na merda d’an can.

GINA – Ma no. Speri cha th’at sia pülida prema da vegnar dentar.

DORA – Se, le in sal šerbin ch’at gh’è davanti a la porta.

GINA – Ma le, th’am l’è tot smerdà alura!

DORA – A sarò sfurtunada ah? Ma la sarà mia na vita chesta ah? Ma scultem ades intant cha gh’è nisun, ma fèm contenta, püdì di a la vostra amiga Dureta quel cha si dre fa ah?

GINA – Varda ch’at sé na bèla sfulminada né.

MARA – Ma digal mama acsè la lasa le.

GINA – Ma no, parchè gontia da digh li nostri robi.

DORA – Ma dai Gina. ( Suona il campanello E Gina va ad aprire )

GINA – Ià suna e ades a vaghi a vedar chi gh’è. ( Apre la porta ) Ohh, e vuatar dü cusa vulì ades?

                                                                                                                                             10

SCENA 6

Gina – Mara – Dora – Danilo – Mario

DANILO – A gh’è mia Renso?

GINA – No, l’è andà a li Grasi.                                                                                                     

DANILO – Ah se, am alura agh vaghi anca me, parchè sevi gni cun mè fiöl. . . 

( Si gira ma non lo vede, perché lui cerca di nascondersi dietro il padre ) Ma induv’èl?                              GINA – Th’agh lè le dadre.

DANILO – Ma cusa fèt le ( Spostandosi ) ma fat vedar e salöta.

MARIO – Buongiorno.  ( Abbassando la sguardo, tutti lo salutano )

MARA – Mama me a vaghi a fa la spesa.

GINA – A fa la spesa ades?

MARA – Am su dismengada na roba. ( uscendo a prendere una borsa per la spesa )

GINA – E a ghevla da vegnat in ment propria ades. E te Dora èt pers la parola?

DORA – Ma cusa gavres da di?

GINA – Certu ades ‘d di gnit parchè gh’è ‘l Danilo, cha th’al cunosi né?                                          

GINA – Ma se ‘l cunosi . . . ogni tant ‘m porta ‘n qual lös.

GINA – An qual lös? Ogni tant . . . da spes.

DANILO – A pruposit da lös, ier nu ciapà uno gros acse.

GINA – Ma se ades töti i lös cha gh’è in dal mens ti ciapi te.

DANILO – Ma se, dmandag a mè fiöl sl’è mia vera.

MARIO – Se, se l’è vera. ( Rientra Mara per uscire a fare la spesa )

MARA – Alura a vaghi.

MARIO – ( Facendosi coraggio ) Ma . . .

GINA – Ma gninte!

DORA – Ma lasal parlà no.

MARA - Propria

MARIO – Me vulevi cumpagnà la Mara a fa spesa.

GINA – Varda che la Mara la sa la strada vè.

MARA – Ben ma mama cusa gh’è da mal?

DORA – Se cusa gh’è da mal?

DANILO – Eh cusa gh’è da mal?

GINA – Ah ma alura a gli cun me, vardè che me a fagh prest a mandav töti da via ‘l cul!

MARA – Mama sta mia fa la vilana, me gh’u piaser se Mariu ‘m cumpagna, andom Mariu.

MARIO – Ma dabun ma pos . . .

DORA – Ma inviat cuion. ( E i due escono nonostante la contrarietà di Gina )

GINA – Sta mia dagh cunfidensa né, sta distacada, e cha suceda pö! Ma vardè che robi, a vegni subit.

( Anche Gina esce e Danilo e Dora rimangono soli, Dora si avvicina piano piano a Danilo che finge di essere disinteressato )

DORA – Vè Danilo ‘m portat ‘l lös stasera?

DANILO – Stasera?

DORA – Se stasera, l’è ‘n pes cha tha mal de mia . . .

DANILO – Ehh . . . ma. . .

DORA – Th’am pari tu fiöl, gh’èt mia temp da vegnar, magari tra mes’ura.

DANILO – Tra mešura su ša la.

DORA – Alura th’aspeti . . . ( Rientra in scena Gina )

SCENA 7

Gina – Danilo – Dora

GINA – Vè Danilo a vèt a li Grasi a pescà alura?

DANILO – Ah ma varda u cambià idea, mè pasà la voia d’andà a pescà.

GINA – Ma pensa.                                                                                                                                      11

DORA – Me u pensà d’andà a ca, parchè su straca ca su  mia, ‘v salot e stè ben.

GINA – Ohh ma che prescia ca tè gni, te fin andà via dla ment quel ch’at vulevi savì.

DORA – Eh ma gh’hu da fa, gh’hu da fa. ( Ed esce salutata da Gina e Danilo ).

GINA – Vè me lu mai vesta andà via se ala svelta, ‘t solit la pianta da chi ganc cha su mia, pensa la ma gnanca dmandà di bèsi.                                                                                                                   

DANILO – Ben alura ades a vaghi anca me.

GINA – Anca te, ma che prescia cha vè gni a töti.                                                                             

DANILO – Ciau Gina salotum ‘l tu om.

GINA – Ciau e fam ‘m piaser sta mia po vegnar cun tu fiol.

DANILO – Eh brava, propria ades cha par cha cumincia quel cun tu föla.

GINA – Metat ‘l cör in pace che cun mè fiöla tu fiol ‘l cumincia gnint!

DANILO – At salot valà, ciau.

GINA – Ciau e sculta quel cha tu det. ( Danilo esce e Gina rimane da sola mettendosi a guardare alla finestra nella speranza di vedere la figlia tornare )

GINA – Ma va sla gh’ha da brigagh ‘t se tant, chesta l’è l’ultima volta cla va via cun ch’al turtèl la, at vedrè chal sistemi me. ( E continua a guardare nervosamente fuori dalla finestra )                                                 

FINE SECONDO ATTO

* * *

TERZO ATTO

SCENA 1

Renzo a seguire Gina

RENZO – A che bèla pensiun, püdì leva so quand a sagh na voia, fa quel cha sagh na voia . . . a pruposit incö cusa faghi? Sa gh’es da vegnar Danilo pudria andà a pescà, sinò varda inco sèt cusa faghi, a fagh ‘n bèl quadar, ades a vagh a tö i culur, me mè sempar piasì piturà . . . ( Entra la moglie Gina con una mastella colma di panni da portare fuori ad asciugare )

GINA – Töti i de la stesa storia, da quand ‘t sé in pensiun, ‘t sé sempar dre a strulicà cusa fa. Ma sèt mia buna da sentat šo le fora sota la pianta e vardà quei ca pasa.

RENZO – Se sentà šo, talsè che me a gla cavi mia sta ferum, bisogna ca faga quèl. ( Suonano alla porta )

GINA – Sat vö fa quèl intant verši la porta.

RENZO – Pronti. ( Ed apre la porta a Giuseppe )

SCENA 2

Gina – Renzo – Giuseppe

RENZO – Ohh signor!

GIUSEPPE – Buongiorno. (Entrando)

DORA – Buongiorno. ( Posando la mastella con i panni )

RENZO – Ades cl’è rivà su mia sal sarà ‘n bèl giorno.

GIUSEPPE – Ma cosa dice signor Renzo.

GINA – Cuma andom alura, è gh’è na qual nuvità?

GIUSEPPE – Andiamo molto bene, abbiamo fatto grossi passi in avanti e vedrete che presto vostra figlia la sistemeremo benissimo, non escludo che prima di sera possiamo farli incontrare

GINA – Ah se? Meno male, acseta dopu püdom metas tranqui.

GIUSEPPE – Vedete, tutte le nostre richieste sono sistemate in pochissimo tempo, adesso ho sottomano questo ragazzo che secondo me fa al caso vostro. Nel frattempo . . .

RENZO – Nel frattempo?

GIUSEPPE – Visto che sono qui, ci sarebbe da pagare la seconda rata.                                                    12

RENZO – N’atra rata? Ades? Püdom mia fa a la fin dal cuntrat?

GIUSEPPE – No alla fine del contratto c’è il saldo finale.

RENZO – Ma ca ta cunà vè!

GINA – Renso!

RENZO – No ma l’è mia fnida dopu gh’è anca ‘l saldo finale.                  

GINA – Insoma cusa gh’è par i fioi ‘s fa töt no.

GIUSEPPE – Le siura la mè sempar püsè simpatica.                                                                      

RENZO – Ah ma l’am sares simpatica anca a me öna  ch’am sagueta da di bèsi.

GINA – Ah pruposit dam ‘l purtafoi.

RENZO – A gh’è na bèla diferensa, me è bèsi inveci ‘m toca ‘d tirai föra. ( Allungando in malo modo il portafoglio alla moglie )

GINA – Cusa vöt ca sia par su quanti bèsi, ghan sarà di bèsi quand ach sarom pö nuatar.

RENZO – Ma te parla par te! ( Gina prende il libretto degli assegni e lo compila ) Che fadiga ciapà i besì ah? ( Rivolgendosi a Giuseppe )

GIUSEPPE – L’è propria vera.

RENZO – A ma su sicur che te ‘t fè da cli fadighi, da cli sudadi.

GINA – E’cu l’asegn, ades però bisogna ch’as porta di risultà né.

GIUSEPPE – Ma siura  a glu ša det tanti volti l’as fida da me.

RENZO – Ma Gina insoma ma fidat, ma ‘t vurè mia chal sia che par ciavas no.                             

GIUSEPPE – Assolutamente, poi vedete io sono come un martello che batte continuamente e continuo fino a quando non ho risolto il caso.

RENZO – Varda se ades me a ghes in man‘n martèl püdria risolvar‘n problema anca me.

GINA – Ma lasa le Renso.

GIUSEPPE – Lo lasci pur dire, è giusto che possa avere anche dei dubbi, delle incertezze, ma io vi posso assicurare che farò tutti gli sforzi possibili per aiutarvi. Adesso vi ringrazio e spero di poter ritornare più tardi.

GINA – Arvedas alura.

GIUSEPPE – Certo, arrivederci signor Renzo allora ha già iniziato a collezionare francobolli?

RENZO – Gh’ù ša det che i francuboi im pias mia, ades u cumincià a culesiuà di sciop, sal völ vegnar a vedi, chisa ch’am vegna voia da sfugian ‘n qualdun.

GIUSEPPE – Sempre spiritoso signor Renzo, io comunque l’aspetto sempre, si ricordi che a me piacciono molto le persone spiritose. . . .

RENZO – E dai, ma va chilù de, spetum ch’at vedrè cha rivi prema o poi, ades vardom cuma la va a fni cla roba che, dopu ‘t vedrè ch’at vegni a catà me.

GIUSEPPE – Allora l’aspetto. . . ( Ed esce )

GINA – Ach siom visin vè, prest la Mara la gh’avrà ‘l murus.

RENZO – Lasa che prema ‘s ciöcia di bèi bèsi.

GINA – Se ma pensa a quand nostra fiola la püdra vigh anca le ‘l su om, spusas, fa di fiöi che magari i sumiglia a me, a la nona.

RENZO – No vè th’agh sé ša te e agh n’om abastansa.

GINA – Pensa l’era na pütina e in du e du quatar l’è dventada na dona. ( Suonano il campanello )

Pensa Rensu, pensa. ( Va ad aprire )

RENZO – Pensi, pensi cl’era na pütina e in du e du quatar ‘t l’è ruvinada. ( Entra Dora )

SCENA 3

Gina – Renzo - Dora

DORA – ( Entrando ) Ciau a töti.

GINA – Oh va chi gh’è, sèt gnida a purtam indre i bèsi?

DORA – Ma che bèsi?

GINA - I’utanta euro cha tu prestà

DORA – Utanta euro? Ma la sarà mia vita né chesta. Me pensavi da viti ša dati indre.                            13

GINA – Inveci no, ‘t gh’è mo da dami, e speri ‘t sia mia gnida in prestit ancor.

DORA – No varda, sevi in ca cha mè gni dos na roba, ansi ‘m senti parchè sino su mia

GINA – Tè restà in sal stomach ‘l lös dal Danilu?

DORA - Noo, e alura u pensà a vaghi a fa ‘n salt da la Gina chisa ch’am pasa, e quand su stada che u vest vegnar föra ‘l dutur e . . .                                                                             

RENZO – Ma l’è mia ‘l dutur chal le.                                                                                                 

DORA – A no, ma chi’èl alura? Ma mia par vulì savil vè, ch’at pensa mia cha th’at manda par vulì savil.

GINA – Sat vö mia savil th’al dighi mia.

DORA – No ‘t pö dimal listes.

RENZO – Ma te Dora ‘d gh’è sempar da vulì savì li robi ‘d chiatar. Ma me sontia gni amo a dmandat par li tu robi.

DORA – Ma me gh’u mia problemi da dati par li mè robi, gh’u gnit da nascondar.

GINA – Ma gnanca nuatar a gh’om gninte da nascondar.

DORA – Alura ‘t pö dimal no.

GINA – Varda a vaghi a dastendar ‘t seta ‘t senti pö. ( Ed esce con la mastella dei panni )

RENZO – Valà Dora ch’’at sé na bèla facia ‘d fil fèr.

DORA – Varda me in dis töti cha su na ficanasa, ma l’è mia vera, l’è che me ‘m pias a ciciarà. . . . ma . . . chisà chi l’era st’om.

RENZO – Dora a su in pensiun da poch, me gh’ghu töti li me robi da fa, par piaser tasi.

DORA – Ah ma sèt in pensiun, e cusa ciapat ‘l mes?                                                                    

RENZO – Anca quel’t vö savì. ( Suonano il campanello d’ingresso)

RENZO – Ultimament gh’è tropa gent cha suna ‘l campanèl in cla ca che. ( Va ad aprire, ma non fa in tempo ad aprire la porta che entra felice urlando con una foto in mano Corinna )                             

SCENA 4

Renzo – Dora – Corinna  a seguire Gina e Mara

CORINNA – Uhhh . . .  uhhh . . .  val che vè, val che, ciama la Mara, la Gina . . .

RENZO – La Nina, la Pinta e la Santa Maria.

DORA – Ma la sarà mia vita chesta né.

CORINNA – U catà quel ca va ben, lu catà!

RENZO – Ma pusibul che töti li mia normali dal paes lis daga apuntamento in ca mia.

GINA – ( Rientrando con la mastella vuota )  Vè ‘t sarè mia gnida cun n’atra futugrafia né.

CORINNA – Se Gina, ma varda che chestu l’è quel cha va ben vè.

MARA – Ohh ma ancor. ( Anche lei appena entrata dalla porta interna )

CORINNA – Gni a vedar, gni a vedar. ( E tutti si avvicinano a Corinna per vedere la foto ) E’l bèl ah?

MARA – Ma se l’è mia ‘n bröt pütèl.

GINA – E chi saresal?

CORINNA – Ah quel ‘l su mia.

DORA – Ben ma chal le l’è ‘l fiöl dla pedaluna?

GINA – Ma chi la Teresa?

DORA – Ma se, ‘l fa ‘l camerer, ‘l gh’ha vintisinch ani e a treds an l’è sta uperà d’apendicite.

RENZO – E sèt gnint atar?

GINA – Ben ch’al le ‘n ghè dobi chal vegna in ca mia, anca parchè che prema ‘d sera pöl das cha vegna che ‘l futuro murus dla Mara.

MARA – Ma ch’ièl?

RENZO – Cume minim ‘l sarà ‘l fiöl da Marcegaglia.

DORA – Dabun?

GINA – Scultem ades però vuatri do a ghi d’andà né.

DORA – Ma come ades cha vegn ‘l bèl th’am mandi via.

CORINNA – Vè ma sèt cusa dighi, me ‘t fotu a van porti pö parchè mi bèla stufà, pruvè a cataval vuatar andom Dora.                                                                                                                                                14

DORA – Andom, ma la sarà mia vita né questa.  ( Mentre le due donne si stanno avviando per uscire Dora si gira verso Gina )

DORA – Ah scusà Gina, vulevi dmandat ‘n piaser.                                                                          

GINA – Che tipu ‘d piaser?                                                                                                       

DORA – Sicome ma scad la buleta dal telefunu vulevi . . .  ( Interrotta )

GINA – Eh no vè di bèsi th’an daghi pö.

DORA – Ma no di bèsi ‘n voi mia.

GINA – Ah meno male.

DORA – No ‘n voi mia di bèsi parchè u tolt so ‘l buletin, ( Estraendolo da una tasca ) sa th’am fè ‘l piaser d’andà in posta a pagamal.

RENZO – Ma le!

GINA – Dora par piaser ‘l tu buletin tha th’al paghi te va ben!

DORA – Va ben . . . ma cuma ‘s fa, ma la sarà mia na vita chesta . . .  andom Curina.

CORINNA – Andom ( E le due donne escono salutate da tutti )

GINA – Meno male ch’iè andadi via, che se dopu ariva ch’al pütèl la.

MARA – Ma Diu cha su che cha staghi mal e töt mama.                                                              

GINA – Ma sta calma, ‘t vedrè ch’andarà töt ben e dopu th’am ringrasiarè.

RENZO – E dopu avrom fnì anca da tirà föra di bèsi.

DORA – Se, ma par fni la pratica gh’oma da dagh ancora dumela euro.

MARA – Dumela euro!

RENZO – Ma come!? Atar dumela euro! Dumela euro! Ma robi da mat!                                    

MARA – Ma mama ‘t levi det me cl’era mia necessari fa na roba dal genar.

GINA – Ma sta mia preocupat ch’at vedrè cha fnirà töt ben e che a la fin ‘t sarè contenta. ( Suona il campanello d’ingresso ) Chi sia ša che. ( E velocemente va ad aprire aggiustandosi i vestiti, ma ad entrare è Danilo )

SCENA 5

Gina – Renzo – Mara - Danilo

DANILO – Permes, ciau a töti.

GINA – Varda Danilo cha spetom gent e gh’oma mia temp da perdar.

DANILO – Ma su mia gni che a fav perdar temp, su sul gni a vedar se dmatina Renso ‘l gneva a pescà cun me.

RENZO – A dman?

DANILO – Ma se, ve via, chisa ch’at ciapa anca te ‘n lös cume quel chi ciapà me, varda ‘l sarà sta lung cinquanta fenach. ( Mostrando con le mani quanto era grande )

GINA – Ma te ciapat sul di lös?

DANILO – Oh te th’agh credi mai, la prossima volta th’al dagh a te.

GINA – No, tegnatal te ‘l tu lös, sinò dagal a la Dora che le la la tos vulentera.

DANILO – Ma a puposit dla Dora ma cusa fala le föra insiem a la Curina nascosti dadre ‘l bidun dli spasaduri.

GINA – Che curiosi, parchè som dre spetà ‘l murus dla Mara.

MARA – Ma se.

DANILO – Ah ma ‘l sevi mia cla gh’eva ‘l murus.

RENZO – Ah ma fin a sinch minù fa ‘l sevum mia gnanca nuatar.

DANILO – Ben ma inveci da sta le föra li sta che in ca cuma faghi me. ( Sedendosi )

GINA – Varda Danilo cha tè sbaglià pruget, parchè sta mia pensà da püdi sta che.

DANILO – Ohh ma parchè?

GINA – Parchè chesta l’è na roba famigliare e te ‘t centri mia.

DANILO – Oh cuma ‘t sé, alura Renso a gontia d’andà’

RENZO – Sat vö mia ciapà sö, vè ma cume mai ‘t gh’è mia adre tu fiol incö?

DANILO – A vè, la mia vulì vegnar, ‘l ma det ch’al gheva d’andà a fa na roba impurtante, pensa ch’al

sé mes fin ‘l vestì dli festi.                                                                                                                    15

GINA – Chisà che roba impurtante.

DANILO – Gnint, alura a vagh, però ‘d man a vegni a töt e th’am cunti töt né Renso.

RENZO – Va ben, ciau alura e te Mara auguri.                                                                             

MARA – Grasie, parchè gh’u idea da vig propria ‘d bisogn. ( E Danilo esce salutato da tutti )  

GINA – Varda che te ‘d man th’agh cunti gnint va ben.

RENZO – Ma cusa vöt ch’agh cunta, fos na roba bèla, sul a te püdeva vegnat in ment na roba dal genar.

GINA – Ma insoma i temp i’è cambià e sul cun n’agensia ‘t sé sicur da catà la persona giösta par la Mara.

MARA – Parchè me mama sevi mia bun da catam la persona giösta?

RENZO – Ohh brava ch’at senta rispondar anca te a tu madar.

GINA – Ma cara Mara te ‘t gh’è mia esperienza e chisa chi th’as purtaresi a ca.

RENZO – Perlomeno ‘l sares custà gnint.

MARA – Apuntu.

GINA – Oh sempar cun sta bèsi, ma parchè ghi mia da fidav da me, da che ‘n po ‘l rivarà e alura a capirè che me ‘n su mia sbagliada ( Suons il campanello d’ingresso )

GINA – E’cu s’iè lor ades püdom vedar che sta fat la roba giösta. ( Va ad aprire )

SCENA 6

Gina – Renzo – Mara – Giuseppe – Mario

GIUSEPPE – Buongiorno, eccoci arrivati.

GINA – Ma induv’èl sta pütèl?                                                                                                         

RENZO – Eh induv’èl?

GIUSEPPE – Un momento, le cose belle vanno assaporate piano piano.

RENZO – ( Girandosi ) Cume i bèsi cha tha mè ciavà.

GINA – Eh alura?

GIUSEPPE – Allora signori, Mara, vi presento il ragazzo che aspettavate. ( Ed a entrare in casa fra lo stupore di tutti è Mario, tutto agghindato a festa )

GINA – Ma chestu l’è Mariu!

GIUSEPPE – Si Mario, Mario Volpi

TUTTI – Mario!!! ( Compiacimento di Mara )

GIUSEPPE – Beh cos’è questa vostra sorpresa, guardate che vi ho portato il meglio che avevo sul catalogo.

MARIO – Ehh . . ‘l mèi.

GINA – Ma qual mèi, ma questu nuatar ‘l cunusom bèla e ‘l va mia ben.

MARA – Ma chi la det ch’al va mia ben?

RENZO – Chi la det?

MARIO – Eh chi la det?

GINA – Ma l’è mia pusibul che gh’è sta ‘n sbaglio.

GIUSEPPE – No, non c’è nessun sbaglio, questo è il miglior ragazzo che ho trovato per Mara e adesso rimane solo che si possano conoscere meglio e poter iniziare la loro storia, ma adesso signori dobbiamo saldare il conto.

GINA – Il conto?

GIUSEPPE – Si sa come le avevo detto per chiudere la partica mi dovete ancora duemila euro.

MARIO – Se vè dumela euro.

RENZO – ( Mettendosi a ridere ) Dumela euro prema . . . e atar dumela fa quatarmela euro! Quatarmela euro par catà ‘n murus cla püdeva vigh sensa spendar gnint . . . ( E ride )

GINA – Va cha gh’è gnint da redar parchè ades bisogna ch’at tira föra ‘l purtafoi.

RENZO – ( Continuando a ridere ) Quatarmela euro, quatarmela euro par Mariu ‘l fiöl dal pescadur . .

GIUSEPPE – Come il figlio del pescatore.

RENZO – Se parchè lu l’è ‘l fiöl dal pescadur, ‘l cunusom ben.

GIUSEPPE – Ma come, ma se mi ha detto che era il figlio del farmacista.

MARIO – Ehh ‘d li volti per fin di bene cuntà na bala pöl iutà a rivà induva ‘t rivaresi mai.

MARA – Brau!                                                                                                                                16

GINA – Ma come ma alura ‘l cuntrat l’è mia valid.                                                                      

GIUSEPPE – Il contratto non potrà essere valido per i fini previsti, ma le carte sono state firmate e i

soldi bisogna tirarli fuori.

MARA – Scusè né, ma ades vurià andà a fa ‘n gir cun ‘l mè murus, a gnom dli robi da dis.

GINA – Cun chi?!

MARA – Ma cun ‘l mè murus, su mia quanti volti a th’am lè det te cha gh’evi mia da preucupam e

cha sares rivà la persona giösta par me e che a la fin avres duvì ringrasiat, alura mama grasie.

GINA – Ma . . . ma . . .

RENZO – Ma, ma chesta cara la mè Gina l’è stada na ciavada, na ciavada fata ben.

MARA – Ciau alura, nuatar andom. ( Uscendo a braccetto contenti e felici )

GINA – Ma come e ades?

RENZO – E ades Gina scapa fort ( Tirandosi su le maniche della camicia ) parchè sat ciapi ‘t föghi cun

li mè man.

GINA – No! No! ( Iniziando a corre intorno alla tavola con Renzo che le corre dietro con Giuseppe che cerca di fermarlo )

RENZO – Ve che! Varda töti chi bèsi le spes par gnint, varda che robi cha te fat!

GINA – Ma l’è mia culpa mia! I ma ciavà!

GIUSEPPE – Si calmi Signor Renso.

RENZO – Varda che sat ciapi! Te e la tu mania dl’agensia!

GINA – Ma lasa le Renso fermat!                                                                                      

GIUSEPPE – Ma insomma si calmi, che la signora deve firmarmi l’assegno.

RENZO – Th’al dagh me l’asegnu! Dopu cu fni cun le ‘t föghi anca te! E pü a vaghi a ca tua e ‘t brusi töta la culesiun di francuboi. Ve che Ginaaaaa! ( Con musica di sottofondo si chiude il sipario con i tre che continuano a rincorrersi )

FINE